Ze is al 40, maar enthousiast als een jong veulen. Rachel Neylan viel woensdag aan het einde van de 1e Grisette Grand Prix de Wallonie net naast het Plantur-Pura-podium. De Australische van het Franse Cofidis Women Team stapte begin 2022 mee in het nieuwe Franse wielerproject en wil ook in 2023 in het internationale vrouwenpeloton flaneren. Voor een allerlaatste seizoen?
Miserie na Virtu
15 jaar geleden ruilde Rachel Neylan atletiek voor wielrennen. Ze had toen ook een rol als fysiotherapeute bij het Australische roeiteam. 5 jaar na haar wielerdebuut stond ze op het podium van het wereldkampioenschap. In Valkenburg moest ze op 22 september 2012 enkel de duimen leggen voor Marianne Vos. “Geklopt worden door de beste renster aller tijden, daar ben ik nog altijd fier op”, aldus Neylan die aan de voet van de Cauberg sprong, maar door de Nederlandse werd gecounterd.
In haar carrière mocht de Australische ook enkele keren de handen in de lucht gooien. In 2015 won ze in eigen land de Cadel Evans Road Race en schreef ze de rittenkoers Trophée d’Or Féminin op haar naam. Een jaar later was ze de beste in Plumelec. En in de Tsjechische rittenkoers Gracia Orlova won ze in 2019 een halve etappe. In de kleuren van Team Virtu, een Deense ploeg die op het einde van dat jaar ophield te bestaan. Nadien volgden maanden miserie.
“Zonder het toen te beseffen was dat het begin van een hele moeilijke periode”, zucht Neylan, die in 2016 in Rio de Janeiro de Olympische wegrit mocht betwisten. “Ik stapte in een nieuw project, maar de hoofdsponsor daagde nooit op en de rensters werden niet betaald. Bovendien was dat bij de start van de pandemie, wat de situatie nog meer bemoeilijkte. De hele periode waakte ik over mijn conditie. Want ik wilde voor de 2e keer naar de Spelen. Jammer genoeg sleepte die impasse 18 maanden aan.”
Naar Cofidis
Dat is ontzettend lang. En kostte haar een 2e deelname aan de Olympische Spelen. Toen wierp het Nederlandse Parkhotel Valkenburg haar, gelukkig maar, een reddingsboei. Half juli 2021 kon Neylan, die in het Toscaanse Lucca woont, naar deze UCI-ploeg overstappen. “Dat was voor mij en de ploeg een win-win”, benadrukt de renster. “Eigenlijk is Parkhotel een soort wielerschool. Heel sexy is die ploeg niet, maar ze staan daar met beide voeten op de grond. Zoals het moet. Na een koers doet de ploegleiding een uitgebreide debriefing. Ik was vaak onder de indruk. Ondanks al mijn ervaring heb ik die maanden ook nog heel veel geleerd.”
Voor Neylan waren die maanden in Nederlandse loondienst een opstapje richting iets nieuws. Cofidis, al sedert 1997 in het mannenpeloton, startte eind vorig jaar een vrouwenteam. De Franse ploeg liet haar oog vallen op de Australische. Waar het Women Team Cofidis noch Rachel Neylan spijt van hebben.
“Ik voel me heel gelukkig bij Cofidis”, glundert ze. “Dat de vrouwenploeg gelinkt is aan een mannenteam is sowieso een meerwaarde. We worden heel goed ondersteund door de mannen. Bovendien waren ze bij Cofidis blij dat ik, met al mijn ondervinding, geïnteresseerd was in dit nieuwe project. Voor volgend jaar heb ik een voorstel van de teamleiding. Maar ik heb ook andere opties. Vermoedelijk zal 2023 mijn laatste jaar als professioneel renster worden.”
Lucca of Australië?
Dus tijd om even terug te blikken op haar mooiste momenten. “Dat zijn er heel veel”, lacht de Australische. “Die zilveren medaille op het WK kwam heel vroeg in mijn carrière. Een moment om te koesteren. De Spelen in Rio waren een ongelooflijke ervaring. Aan mijn eerste overwinningen in Europa bewaar ik bijzonder leuke herinneringen. 3e in het eindklassement van de Tour Down Under in 2019: ook daar ben ik best trots op. Vorig seizoen haalde ik in de trui van Parkhotel Valkenburg nog enkele podiumplaatsen: ook dat waren leuke momenten. Elke zege heeft betekenis, aan ieder podium zit een verhaal.”
Zonder twijfel zal Rachel Neylan na haar actieve carrière de hoogtepunten uit haar carrière in 1 of andere vorm oplijsten. Of ze dat in Lucca zal doen of in haar geboortestad Sydney, dat is niet duidelijk. “Geen idee of ik terugkeer naar Australië zodra ik de competitie verlaat”, beweert ze. “Op dat vlak heb ik nog helemaal geen plannen.”
