Het was de verrassing van afgelopen zondag: de Amerikaan Eric Brunner (23) eindigde quasi uit het niets op de 4e plaats in de Wereldbekermanche van Fayetteville. Een bijzonder knappe prestatie voor de renner die al jaren niet meer in Europa heeft gecrosst. Bij USA Cycling kondigde hij gelukkig al aan dat hij dit jaar opnieuw een lange trip naar Europa maakt.
Jonathan Page
Amerikanen en veldrijden, het blijft een vreemd huwelijk. In bepaalde regio’s in de Verenigde Staten is de sport populair en een hele winter door worden er wedstrijden georganiseerd. Toch blijft het bij de mannen wachten op een echte uitblinker die ook in Europa mee kan doen voor de podia en zo de sport ook op eigen continent naar een hoger niveau kan tillen. Ooit was er natuurlijk Jonathan Page die in Hooglede-Gits (2007) net naast de wereldtitel greep. Daarna was het voornamelijk leven van witte merels.
Met Ryan Trebon, Jeremy Powers en Stephen Hyde heeft de VS zeker veldrijders gekend die een bepaald niveau haalden. Er was ook een periode waarin Logan Owen zich bij de jeugd onderscheidde en de hoop van de Amerikanen op zijn schouders droeg, maar hij koos uiteindelijk voor een wegcarrière. Dat liep uiteindelijk niet heel succesvol, want vorig jaar moest hij EF Education-Nippo verlaten. Nu focust hij zich op gravelen.
Tijdens de Wereldbekermanches van vorig jaar was er plots Gage Hecht, die er in Fayetteville zelfs in slaagde om 8e te worden. Een knappe prestatie van de inmiddels 24-jarige renner. Hij beperkte zich tot een tripje naar België in de kerstvakantie en eindigde altijd tussen de 20e en 30e plaats, op zijn niveau. Op het WK in hetzelfde Fayetteville werd hij 28e. Op de weg komt hij uit voor Human Powered Health en voorlopig gaat zijn focus ook naar die discipline.
Loenhout
Dus nu is er de volgende Amerikaan in het rijtje: Eric Brunner. Dat is overigens een voormalige ploegmaat van Hecht, met wie hij samen uitkwam voor Aevolo. We leerden Brunner in de winter van 2015-2016 kennen toen hij 6e werd bij de junioren in Loenhout. Hij eindigde ook als 17e op het WK en behaalde brons op het Amerikaanse kampioenschap. Voor een 1e kennismaking met de veldrittop zijn dat bemoedigende resultaten.
Brunner kwam als laatste jaars belofte opnieuw bovendrijven. Hij werd Amerikaans kampioen in Tacoma en eindigde in de top 20 van de Wereldbekers in Hoogerheide en Nommay. Op het WK werd hij knap 13e, voor Ben Turner, Gage Hecht en Toon Vandebosch. Helaas sloeg corona toen toe en voor de Amerikaanse veldrijders was dat doffe ellende. Pas vorige winter kwam hij weer aan crossen toe.
Tijdens de winter beperkte Brunner zich vorig jaar tot het Amerikaanse circuit. Hij werd zowel Pan-Amerikaans kampioen als kampioen van Amerika. Op het WK werd hij zonder enige opwarming in het Europese circuit 17e. Zijn achterstand op wereldkampioen Tom Pidcock was ‘slechts’ 2 minuten. Daarmee tankte hij toch vertrouwen voor de toekomst, want er is nog veel groeimarge. Tijdens de zomer hield hij zich onder meer bezig met mountainbiken en wegwielrennen en hij nam zelfs deel aan een loopwedstrijd. Een veldrijder moet van alle markten thuis zijn.
Strijd met Baestaens
Deze winter begon Brunner er erg vroeg aan. Hij stond midden september al 2 keer op het podium in Virginia en later volgden ook podiumplaatsen in Rochester en Charm City. Vincent Baestaens bleek echter zijn grote boosdoener en won telkens de wedstrijden. In de Wereldbeker van Waterloo reed Brunner al naar een fraaie 11e plaats (voor Baestaens) en afgelopen zondag volgde dan de grote doorbraak met een 4e plaats, op amper 7 seconden van het podium. Momenteel staat hij ook 6e in het klassement van de Wereldbeker.
De prestaties van Brunner tijdens het afgelopen weekend vielen op, nu is het voor hem zaak om niet terug in de Amerikaanse vergeetput te verzeilen. Daarvoor moet hij wel naar Europa komen, iets wat hij voor het veldrijden de laatste keer deed begin 2020. Normaal staat dat ook op de planning, zo verklapte hij inmiddels al. Zijn grote doel dit jaar was 1 keer in de top 10 eindigen van de Wereldbeker, dus hij mag nu al nieuwe doelen gaan stellen. Natuurlijk wil de renner van Blue Stages Racing ook zijn nationale titel verdedigen. Toch zijn wij vooral benieuwd naar wat hij straks op Europese bodem kan. Dat het voor de sport een goede zaak zou zijn om een Amerikaan aan de top te hebben, hoeft verder geen betoog.