Na 6 mooie jaren op continentaal niveau heeft Michiel Stockman (26) uit Waregem besloten om zijn fiets aan de haak te hangen. De renner kwam 3 jaar uit voor Tarteletto-Isorex en reed de afgelopen 3 jaar voor Saris Rouvy Sauerland Team. “De ploeg wou heel graag dat ik aan boord bleef, maar ik vond het tijd om mijn studies te verzilveren”, legt hij zijn keuze uit.
Taartjesploeg
Michiel Stockman werd in 2017 in de ploeg gehaald bij Tarteletto-Isorex. Hij was als 2e jaars belofte onder meer 17e geworden in de Ronde van Oost-Vlaanderen en kon een stap hogerop zetten. Het werden 3 mooie jaren bij de Taartjesploeg waarin hij onder meer Le Samyn, de Baloise Belgium Tour en de Tour de Wallonie mocht rijden. In die periode werd hij onder meer 3e en 5e in ritten van de Ronde van Iran, en reed hij ook mooie ereplaatsen bijeen in de Antwerp Port Epic (18e), Dwars door het Hageland (22e) en de Ronde van Zeeland (26e).
Vervolgens trok Stockman naar het Duitse Saris Rouvy Sauerland Team, eveneens op het continentale niveau. Daar reed hij in een grotendeels Duits gezelschap samen met zijn broer Abram. De 2 hebben overigens ook nog een koersende zus met Julie Stockman. Die is 3 jaar jonger en komt uit voor het Multum Accountants Ladies Cycling Team.
In zijn laatste seizoen kon Stockman dit jaar een aantal mooie resultaten behalen. “Vooral in de Rad-Bundesliga deden we het heel goed”, vertelt hij. “Dat is een soort verzameling van wedstrijden in Duitsland. We eindigden er in het eindklassement op de 1e, 3e, 4e en 5e plek (Stockman werd zelf 4e, net voor zijn broer), dus het was behoorlijk dominant. In de UCI-koersen reden we vaak in de aanval en konden we ook mooie resultaten behalen.”
De wereld ontdekt
“Wanneer we tussen de renners van de WorldTour komen, is het wel lastiger voor ons. De top 20 is al een hele prestatie op dat niveau. We starten dan ook met een andere benadering en proberen ons vooral in de kijker te rijden.” Dat lukte Stockman degelijk. Hij was dit jaar in de aanval te zien tijdens de Ronde van Turkije en de Ronde van Duitsland. “Een sportief hoogtepunt in mijn carrière aanduiden is moeilijk. Ik genoot er in elk geval altijd van om tussen de grote vedetten te rijden in de bekende wedstrijden. Doorheen de jaren voelde ik ook steeds meer respect.”
Tijdens zijn carrière reed de Waregemnaar onder meer wedstrijden in Rwanda, Iran en Albanië. “Dat zijn ervaringen die je ook als mens meeneemt voor de rest van je leven. Ik heb echt een beetje de wereld ontdekt. Van Iran herinner ik me vooral het contact met de lokale bevolking. Het land komt vaak negatief in het nieuws, maar iedereen was er uiterst sympathiek. In Rwanda stonden de toeschouwers dan weer rijen dik toen we Kigali binnen reden. Dat belooft voor het WK binnen 2 jaar.”
Toch komt er dus een einde aan het avontuur van de West-Vlaming. “Ik wil beginnen met mijn professionele carrière naast de fiets. Aan de Universiteit van Gent behaalde ik een Master in Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen en dat diploma wil ik nu gebruiken.”
Duatlon en triatlon
Half werk is niets voor Michiel Stockman. “Ik ga aan de slag als performance coach bij Vitori en zal onder meer trainingsschema’s opmaken, inspanningstesten afleggen en lactaattesten uitvoeren. Momenteel heb ik nog geen bekende renners onder mijn hoede, maar dat zal op termijn wel komen. De kans bestaat dus dat je me binnenkort toch weer tegenkomt op koersen”, knipoogt hij. “Daarnaast wil ik ook tijd maken voor vrouw en dochter.”
Stockman zal de komende jaren zeker ook blijven fietsen. “Als mijn lichaam wat hersteld is, zal ik zeker opnieuw gaan sporten. Ik ga ook een beetje lopen en misschien waag ik me wel aan duatlon of triatlon. Vroeger heb ik ook aan atletiek gedaan, dus dat ligt me wel. Het is niet uitgesloten dat ik me ook aan wedstrijden waag, het competitiebeest blijft immers in mij aanwezig. Toch zal het niet op dezelfde manier zijn als de koers.”
In tegenstelling tot hun broer blijven Abram en Julie voorlopig wel actief in de competitieve wielersport.