Met open armen ontvangen in het ‘privémuseum’ van Marianne Vos: “Wij kunnen niet anders dan onnoemelijk trots zijn”

Hij is van geen koers waar zijn dochter aan de start verschijnt, weg te slaan. En dus geraakten ook wij meermaals aan de praat met Henk Vos, de vader van Marianne en haar broer Anton, de wielerfotograaf. We pikten Henk het voorbije seizoen zelfs op om naar Parijs-Roubaix te gaan. En kregen een persoonlijke uitnodiging om het privémuseum van Marianne te gaan bezoeken, bij de Nederlandse wielerfamilie thuis in Babyloniënbroek.

Van Peking tot Rio

We reden de voorbije week dus naar Babyloniënbroek, een dorpskern van een goeie 400 zielen in de gefuseerde gemeente Altena, op een steenworp van het Nationaal Park De Biesbosch, in de provincie Noord-Brabant. Om er te geraken moet je best wel wat lange smalle banen verwerken, heerlijk om te fietsen, mocht er niet zoveel steenslag liggen van de plaatselijke erven. En dus mogen we straks weer koers zetten richting carwash. Al nemen we dat er vandaag graag bij.

Want de koffie staat al klaar wanneer we kort na noen ten huize Vos arriveren – en we mogen zelfs nog een boterham binnensteken. Vader Henk opent de deur en wijst ons maar meteen op een knalgroene Cervélo die pas door Jumbo-Visma werd afgeleverd, cadeautje van de ploeg voor de groene trui die Marianne in de Tour wegkaapte. Nog maar een fiets, nog maar een truitje. Dat moet straks zo goed als allemaal naar een interactief museum waar de eerste gesprekken al over gevoerd zijn. Maar zover is het dus nog niet.

De trofeeën en andere memorabilia kunnen het huis intussen al lang niet meer in. “We hebben alles uitgestald in een soort privémuseum, in een oude schuur hier wat verderop”, vertelt Henk. Ma en pa Vos en ook broer Anton gaan zo vaak ze kunnen mee naar de wedstrijden van Marianne. Nog steeds. Ook al wordt Henk straks 75. “Ik kan het zelf niet begrijpen”, gniffelt hij. Maar dan trots. “Wij hebben de hele wereld gezien, van Peking tot Rio de Janeiro, werkelijk ongelofelijk. Wij kunnen niet anders dan onnoemelijk trots zijn. Soit, rij je het eindje met me mee?”

5x Flèche, de zwaarste trofee

En weg zijn we, met zijn gekende zwarte Volkswagen Transporter zijn we er in minder dan 10 minuten – onderweg passeren we het huis van voormalig prof Martijn Maaskant. Het is ijzig kil in de schuur en het oogt verlaten, maar we krijgen het meteen bijzonder warm vanbinnen. “Ik heb toch niet overdreven, hé”, grijnst Vos senior verwijzend naar zijn uitnodiging eerder vorige maand. Nee, op het 1e zicht toch niet. De trofeeën springen ons in het oog: een dubbel schap, 3 rijen hoog, meters lang, nokvol. Elke centimeter is benut. “Ik heb ze eens geteld en kwam rond de 800 uit”, vertelt Henk. “Maar het is al even geleden en er komen er nog altijd bij.” Dat zal nog even zo blijven, gokken we. “Gezond blijven en plezier hebben”, duidt Henk op het feit dat zijn dochter op haar 35e nog niet aan haar wielerpensioen denkt.

In een uithoek hangt 1 schapje al stevig door. “Die 5 trofeeën van de Waalse Pijl zijn de allerzwaarsten”, lacht Henk. De recentste dateert al van 2013, de 1e van 2007. Kan je nagaan hoe lang die carrière van Marianne Vos aan de absolute wereldtop al standhoudt. Fenomenaal. Je kijkt je ogen uit naar die trofeeën. “Het zijn er zoveel”, trapt Henk een open deur in. “Op de duur weet je niet meer wat je hebt.” Er staat er een prachtige van de Giro Donne tussen, met de gekende spiraal. En even verder een groene van de Tour, met in de kroon ook het bijhorende shirtje.

De lange tafel achter het gigantische trofeeënrek puilt uit. Boeken, truien, nog meer trofeeën, kleine aandenkens, een biografie, huldigingskaders, receptieboekjes, magazines,…. Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het hier. Je kan hier eindeloos grasduinen – al zijn we eigenlijk pas begonnen. En alles werd met veel liefde bijgehouden. Henk is er al 25 jaar mee zoet. Minstens. “Marianne heeft ook schaatsen en skeeleren gedaan tot de juniorencategorie, ook daarvan heb ik alles bijgehouden”, vertelt hij, terwijl hij een zoveelste doos opent.

22 Nederlandse titels

Ja, dat hadden we nog niet gezien. Onder die lange tafel zijn er nog 2 schappen met dozen, bomvol. Elke doos hoort bij een groot moment in haar carrière”, verzekert Henk. En dat zijn er nogal wat. Hier gaat nu een doos open van de Olympische Spelen in Londen. “Een fantastische ervaring”, vertelt hij. In elke doos zit alles wat erbij hoort: medaille, shirtje, kaderplaatje, rugnummer, diploma, fotoserie en vele andere gadgets.

En er is nog meer. Blijkbaar. “De Olympische medailles liggen in een kluis”, knipoogt Henk. “En de krantenartikels liggen in het Gemeentelijk Archief. Een goede kennis houdt al sinds jaar en dag nagenoeg alles bij wat over Marianne verschijnt”, weet Henk, terwijl hij een magazine van L’Equipe tevoorschijn tovert. “Al die krantenartikels werden in een speciaal plastic bewaard zodat ze niet kunnen verschijnen. Maar ze hier nog bijhouden, dat ging niet. Het zijn echt dozen en dozen vol.” Vos is dan ook rijkelijk actief geweest, niet alleen op de weg, maar ook op de baan, in het MTB en het veldrijden veroverde ze alle grote prijzen.

Aan de andere kant van het trofeeënrek lijkt het een kledingwinkel. Er is een rek met enkel truitjes van Nederlandse titels, in alle disciplines. “22 stuks”, vertelt Henk verlekkerd. Daarachter nog een rek met kampioens- en andere klassementstruien. En nog een rek. En nog eentje. Achter in een hoek spotten we nog een doos helmen en een paar frames. “Maar veel fietsen hebben we niet bijgehouden”, verzekert Henk. “Wel haar allereerste fietsje hier en een baanfiets waarmee ze Olympisch goud pakte. En kijk, dit was haar 1e helm en de oudste foto van allemaal.”

Wat verderop spotten we een stapeltje licenties van de KNWU, en, o ja, nog te vermelden zijn alle porseleinen borden van de KNWU die Vos op het einde van elk jaar kreeg voor haar wereldtitel en Olympische medailles. Het houdt maar niet op, het is nauwelijks te overzien. “En aan alles hangt een verhaal vast”, verzekert Henk nog eens. Zoals aan dat koninklijk kader uit Sri Lanka. “Marianne was er eens op vakantie, ontdekten ze ginder destijds op het eigenste moment, en dus hebben ze haar een gietijzeren bedankingsplaat bezorgd.”

Salzburg

Wanneer we weer thuis nog een koffie drinken, brengt de pakjesbezorger een zadel van Prologo dat Anton had besteld. “Het dient om een oude Stevens-fiets van Marianne van 2010 weer helemaal op punt te zetten. Besteld in China, dit. 23 euro inclusief verzendingskosten en krak hetzelfde als het oorspronkelijke”, toont hij de foto van weleer op zijn smartphone. “De fiets staat bij Richard Nieuwenhuis van Dugast die zich daar mee bezighoudt. Die fiets zal er ook in zijn werkruimte een plaatsje krijgen.”

Bij het naar huis gaan, krijgen we nog een geschenkje. Het regenboogshirt dat Marianne Vos won op het WK van 2006 in Salzburg. Ze klopte er Trixi Worrack en Nicole Cooke in een massasprint. Krijgt een ereplaats op onze redactie. Maar eerst nog eens laten signeren komende weken, wanneer Marianne terug is van haar stage in Tenerife.