Wanneer het gaat over opvallende figuren in de WorldTour kom je al snel uit bij Matteo Jorgenson. Ondanks zijn Italiaanse voornaam, Deense achternaam, Ierse look en Spaanse ploeg is hij wel degelijk een Amerikaan. Deze rondrijdende antithese wordt ook al jaren aangekondigd als een enorm talent en met een etappe en de eindwinst in de Ronde van Oman zijn z’n eerste profzeges een feit. Een portret van deze 23-jarige allrounder, die prof werd met dank aan zijn talenknobbel.
Jeugdjaren
Matteo Jorgensen wist al op zijn 15e dat hij op een dag profwielrenner wilde worden en dat zijn droom aan de andere kant van de Oceaan in vervulling zou moeten gaan. Elke wedstrijd in Europa voelde voor hem aan als 10 wedstrijden in eigen land omwille van de progressie die hij er altijd boekte. Met de Amerikaanse ploeg reed hij als 2e jaars junior grote wedstrijden van de Nations Cup en het WK in Bergen en met dank aan 5e plaatsen in de Tour de l’Abitibi en Grand Prix Rüebliland ging zijn naam ook rond.
Dat hij dozijnen mailtjes stuurde naar allerlei Europese ploegen met een uitgebreid portret van zichzelf leidde echter tot niets. Nochtans spaarde hij tijd noch moeite, want hij schreef de sollicitatiebrieven in verschillende talen en veranderde de inhoud afhankelijk van de wedstrijden waarop de ploegen hun focus legden.
Het leverde de Amerikaan zelfs geen contract op in eigen land bij het grote Hagens Berman Axeon, de ploeg die eerder al de springplank was voor renners als Taylor Phinney en Lawson Craddock. Zo vatte de Amerikaan zijn beloftenperiode aan bij het Amerikaanse Jelly Belly p/b Maxxis. Na zijn 9e plaats in de Rhône-Alpes Isère Tour stuurde hij een mailtje naar AG2R waarin hij zichzelf introduceerde. Hij mocht langskomen tijdens de Ronde de l’Isard en na een vruchtbaar gesprek werd hem een stageplek beloofd in 2019.
Groene trui
Op dat moment veranderde het leven van Jorgenson. Hij moest verhuizen naar Chambéry en een leven opbouwen in Frankrijk. Dat bleek het juiste moment, want in zijn thuisland werd de geldkraan voor beloften dichtgedraaid. Hij volgde gemotiveerd een reeks Franse lessen waardoor hij een woordje kon meespreken binnen de ploeg. Het werk loonde, want in mei 2019 reed hij naar een 4e plaats in de Ronde de l’Isard. De Ronde van de Toekomst betekende de grote doorbraak met 4 uitslagen bij de eerste 6 en de eindzege in het puntenklassement.
Movistar was de jonge duizendpoot al op het spoor gekomen en raakte onder de indruk van zijn talenkennis. Hij werd er vervolgens de 1e Amerikaan sinds Andy Hampsten in 1995 een tijdje voor Banesto reed. Met behulp van podcasts en speciale lessen leerde hij razendsnel Spaans. De gelijkenis met het Frans was natuurlijk al een groot voordeel.
Jorgenson had een moeilijk debuutjaar omwille van corona, maar reed in zijn 2e profjaar al naar een 8e plaats in Parijs-Nice. Ondanks ziekte reed hij ook de Giro uit en in de Ronde van Polen werd hij 3e in de slotrit. Het meest indrukwekkende was misschien wel Parijs-Roubaix, de laatste wedstrijd van het seizoen. Jorgenson maakte deel uit van de lange vlucht waaruit Florian Vermeersch uiteindelijk naar het podium reed.
Horror in de hel
Zijn dag in de hel werd er uiteindelijk echt eentje in de hel. Jorgenson kreeg maagproblemen tijdens de wedstrijd. Bovendien reed hij door verschillende uitwerpselen waardoor er ook nog eens dierlijke bacteriën in zijn bloed belandden. 2 jaar eerder had hij in Roubaix ook al eens een schijfrem in zijn onderbeen gekregen. Het was een vreselijk gapende wonde, waar hij gelukkig van herstelde.
Vorig jaar plukte de Amerikaan al de vruchten van zijn harde werk. Hij werd 4e in de Tour de la Provence en 13e in de Dauphiné zodat hij ook naar de Tour mocht. Daarin was hij 3 keer mee met de juiste vlucht met 2 keer een 4e plaats en een 5e plek als resultaat. Het zou een kwestie van tijd zijn voor hij zou beginnen met winnen en dat is in het Midden-Oosten nu gebleken. Met winst in de Ronde van Oman zet hij zijn talent nog eens in de verf. Straks volgt Parijs-Nice en dan de Tour, de interviews mogen ook in het Frans.
