Ik leefde nog nooit zo toe naar het Belgisch kampioenschap als deze winter, voelde mezelf nooit eerder zo goed en dan sloeg het noodlot toe. Ik finishte in Zonhoven als 10e. De uitslag bevestigde net als in de vorige crossen dat mijn conditie goed was. Ik voelde mezelf klaar voor de nationale titel strijd, maar de maandag na Zonhoven werd ik overvallen, overvallen door ziekte.
Dopingcontrole om 5 uur
Totaal onverwacht eigenlijk. Daags voordien was ik nog topfit en op maandagochtend voelde ik mezelf een wrak. Eerst dacht ik dat het kwam door een korte nacht waarbij ik slecht geslapen had en vervolgens om 5 uur uit bed werd gezet voor een dopingcontrole. Ik dacht dat het door maandag een goede nachtrust in te lassen op dinsdag wel weer beter zou zijn, maar het werd erger. Ik viel flauw, had koorts en kon niet eten.
Uit een bezoekje aan de dokter bleek dat ik een infectie had in de mond, maar we hoopten alsnog klaar te geraken voor zondag. Vrijdag ging ik opnieuw op consultatie bij de dokter, want ik voelde me nog steeds niet beter en had nog altijd koorts. Waardoor we de beslissing samen gemaakt hebben niet te starten in Lokeren. Het was een zware domper, er zijn vele tranen gerold. Het voelde oneerlijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn entourage en het tea. We keken er allemaal naar uit.”
Vervolgens laste ik een trainingskamp in het Spaanse Calpe in, samen met mijn ploegmaatje Alicia Franck. Aangezien ik nog herstellende was van ziekte deed ik het rustig aan op training. Mijn lichaam laten herstellen en terug fit proberen te geraken om zondag klaar te zijn voor de Wereldbeker in Benidorm. In de wedstrijd bleek al snel dat ik behoorlijk wat van mijn conditie kwijt was. Niet geheel onverwacht maar toch frustrerend dat je in 1 week tijd zoveel kunt verliezen. We trainden de week nadien nog verder om dan af te zakken naar de laatste Wereldbeker van het seizoen in het Franse Besançon. Ik voelde beterschap tijdens de wedstrijd maar was nog steeds een schim van mezelf.
Blijven vechten
Ik leefde met een bang hartje toe naar het Wereldkampioenschap in Hoogerheide, niet wetende wat ik kon verwachten. Wordt het goed of word het dat niet? Het waren vragen die door mijn hoofd spookten. Ik voelde me onzeker omdat mijn conditie minder was en op een WK iedereen in topvorm aan de start staat. Ik had gehoopt om na mijn gemiste BK revanche te kunnen nemen op het WK, maar al snel voelde ik dat het er die dag niet in zou zitten. De eerste 3 ronden van de wedstrijd reed ik achter de feiten aan en geraakte ik niet in mijn ritme, maar opgeven stond niet in mijn woordenboek. Nadien vond ik mijn tempo, waardoor ik mezelf nog naar een 15e plaats kon knokken. Ik was teleurgesteld over de wedstrijd, de voorbije 3 weken en waarom die ziekte per se in deze periode moest vallen, maar ik was ook trots dat ik steeds ben blijven vechten.
Al snel volgden de gekende wedstrijden na het WK, Maldegem, Middelkerke en Lille. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik van die crossen niks meer verwachtte. Ik moest maar vrede mee nemen met mijn lot, dacht ik. In Maldegem voelde ik onverwachts beterschap en finishte ik de wedstrijd op een 5e plaats. De 3 grote toppers waren er niet, maar genoeg mooi volk aan de start om het een goede prestatie te noemen.
In Middelkerke vond ik een rondje dat ik niet bovenaan mijn verlanglijstje heb staan van crossen die bij me passen. Ik miste mijn start volledig en draaide ver achteraan het veld in. In mijn hoofd had ik de klik al gemaakt dat de wedstrijd over was en het daags nadien opnieuw cross was in mijn geliefde Lille. Al snel merkte ik dat ik toch terug in koers kwam en opeens kon aansluiten bij het groepje om de 5e plaats. Met die 5e plaats pakte ik dan ook mijn beste uitslag dit seizoen in een klassementscross.
Vuur
Lille stelde niet teleur, ik streed heel de wedstrijd met Lauren Molengraaf om de 5e plaats. In de laatste ronde toonde Lauren dat ze sterker was, ik moest vrede nemen met stek 6. Het deed deugd, deugd om te voelen dat het er nog steeds in zit. Vorig jaar leek het voorbij, ik reed lusteloos rond in de verre achterhoede. Dit jaar voelde ik opnieuw het vuur, wat resulteerde in mooie resultaten. Zeker die laatsten mogen tellen.
In Sint-Niklaas en Brussel reed ik 2 deftige crossen en eindigde ik 7e en 9e. Nog 1 wedstrijd te gaan in Oostmalle, ik hoop af te sluiten met een goede noot, zodat ik met een positief gevoel de rust kan ingaan. Ook nemen we die dag afscheid van mijn ploegmaat Ellen Van Loy. Het wordt een mooie en emotionele dag, ongeacht de uitslag.
Het zomerprogramma is afhankelijk van wat Belgian Cycling gaat rijden. Ik zou graag enkele rondjes rijden maar met onze ploeg is dat niet mogelijk. Verder hoop ik op een goede opbouw om mezelf terug klaar te stomen tegen 2023-2024.
Tot snel!
Laura
