Toen ik in 2021 de mogelijkheid had om op semiprofessionele basis mijn sport uit te oefenen, besloot ik om mijn job in het onderwijs op te geven. In 2018 studeerde ik af als leerkracht Lichamelijke Opvoeding. Maar door een overaanbod werkte ik sindsdien als secretariaatsmedewerker op Sancta Maria Leuven. Maar al snel vroeg ik me af wat me bezield had.
Duwtje in de rug
Laat ik beginnen met een kleine anekdote: Een kleine 12 jaar geleden kregen we op de middelbare school een opdracht om na te denken over wat we later wilden worden, wat onze absolute droomjob zou zijn. Natuurlijk schreef ik, zoals vele jonge wielrennertjes, dat ik profwielrenner wilde worden en dat het mijn ultieme droom was.
Van jongs af aan zat sporten al in mijn bloed. Als klein ventje voetbalde ik bij de plaatselijke voetbalvereniging, maar de fiets was nooit ver weg. Op de middelbare school volgde ik de richting Lichamelijke Opvoeding & Sport en onder de schoolvakanties begeleidde ik vele jaren sportkampen voor jonge kinderen. Gezien ik daar veel voldoening uithaalde, was de stap richting de lerarenopleiding voor mij evident. Iets wat ik echt wilde doen. Ik behaalde in 2018 mijn bachelordiploma als leerkracht LO en in september had ik mijn 1e job in het onderwijs te pakken. Ik kon starten als secretariaatsmedewerker op Sancta Maria, in Leuven.
Toen ik net was afgestudeerd, had ik het initiële plan om 1 à 2 jaar alles op de koers te zetten. Mijn diploma halen wilde ik absoluut, maar nadien kreeg ik van mijn ouders de vrijheid om op sportief vlak een stap hogerop te proberen zetten.
Halfweg september kreeg ik een telefoontje van de toenmalige directeur, met de vraag of ik interesse had in een halftijdse opdracht. Alleen… ik had zonder succes bij 250 scholen gesolliciteerd om LO te geven, geen rekening meer gehouden zo snel een job vast te krijgen en nog enkele wedstrijden in het buitenland gepland. “Dat regelen we wel”, zei de directeur en het werd snel duidelijk dat ze mij zouden steunen in mijn sportieve ambities. Later bleek niet enkel de directie, maar ook mijn collega’s, voor de nodige duwtjes in de rug te zorgen.
Nieuwe weg
Iedereen weet dat onderwijzend personeel op regelmatige basis vakantie heeft, dus dat ik nog eens de vrijheid kreeg om tijdens schoolperiodes naar het buitenland te gaan, of af en toe vroeger te vertrekken om nog te gaan koersen, was een voorgift waar ik mijn pollekes voor mocht kussen. Ik voelde mij enorm thuis tussen mijn collega’s, het feit dat ik niet als LO-leerkracht aan de slag was, kon me eigenlijk niet veel schelen. Het goed voelen in mijn omgeving en de steun die ik op school kreeg, waren voor mij veel belangrijker.
Tijdens de eerste jaren was voor mij de koers nog prioritair en zag ik mijn job op school als iets wat ik zo goed mogelijk rond mijn sportieve ambities wilde plannen.
Zoals iedereen ondertussen al weet, pakte dat in 2020 goed uit en kwam ik nadien iets korter bij mijn droom die ik in de middelbare school had opgeschreven. In april 2021 was het dan zover: voor het eerst in mijn leven kon ik eens écht alles op mijn sport zetten en was ik fulltime wielrenner.
Gelukkig kon ik tijdens de schoolvakanties al eens oefenen van het leven als renner, gezien ik toen toch enkel maar rekening moest houden met mijn trainingen, wedstrijden en rustmomenten. Zelfs in de grote vakantie dacht ik telkens ‘dit leven geraak ik best gewoon!’. Ik kreeg een mooi afscheidscadeau van mijn collega’s, wat nu nog steeds een plekje heeft op mijn kamer, en sloeg een nieuwe weg in….
Enkele weken later, toen de neerwaartse spiraal al ingezet was, zat ik op Mallorca met mijn toenmalige ploeg. We trokken naar Spanje om het wegseizoen voor te bereiden. Hoe ik tijdens schoolvakanties telkens dacht dat ik dit leven best gewoon best gewoon zou raken, dacht ik op stage al “wat heb ik nu in godsnaam gedaan door mijn werk op te geven?”. Ik was mijn afleiding van het fietsen kwijt, het sociale aspect, dat zo belangrijk is in mijn leven, was weg en ik miste mijn collega’s, het reilen en zeilen op school.
Woon-sportbalans
Gelukkig kon ik in september 2021 vrijwel onmiddellijk, nadat ik besliste om op sportief vlak een stap terug te zetten, terug aan de slag op Sancta Maria Leuven. Ik werd enorm warm onthaald en mijn collega’s hielpen mij er opnieuw bovenop. In 1e instantie begon ik terug deeltijds te werken, maar momenteel ben ik voltijds aan de slag en maak ik ondertussen ook deel uit van het zorgteam als leerlingenbegeleider.
Op professioneel vlak een leuke uitdaging en iets waarin ik mijn ervaringen op sportief gebied van pas wil laten komen. Uit eigen ondervinding weet ik hoe belangrijk het kan zijn als je gehoord wordt. Laat dat mijn drijfveer zijn als leerlingenbegeleider. Een luisterend oor bieden en een schakel zijn voor leerlingen die het wat moeilijker hebben.
Gezien ik nog altijd enorm gedreven en ambitieus ben op sportief vlak, is het nog een beetje zoeken naar de juiste woon-sportbalans en moet ik er af en toe aan herinnerd worden dat evenveel trainen als voorheen niet meer hoeft. Gelukkig zijn er nog altijd de schoolvakanties waarin ik mij helemaal kan laten gaan!
Uiteindelijk ben ik tevreden dat ik snel terug de knop heb omgedraaid en teruggekeerd ben naar de vertrouwde omgeving die de school toch wel is. Misschien ben ik zelfs op mijn werk wel het meest mezelf. Veel lachen, af en toe eens huilen of een vettige mop maken… Op Sancta Maria, bij mijn collega’s, ben ik thuis! Mijn droom heeft plaatsgemaakt voor een nieuwe, maar de plaats, de school, is nog steeds dezelfde.
Tot snel!
Niels
