Na een lange winter kijkt iedereen vol spanning uit naar het begin van het seizoen. Ook voor mij was dit niet anders. Mijn winter verliep best zorgeloos. Hierdoor besloot ik om voor het eerst sinds lang toch het 1e koersweekend mee te pikken en aan te zetten in Villers-le-Temple. Een aantal dagen voordien werkte ik met trainingsmakker Martijn Henneau nog 2 hoopgevende ritten af in Luxemburg. Ik was dus klaar voor het seizoen. Enfin, dat dacht ik toch….
Keuzestress
In 1e instantie leek het weer mee te vallen, dus dat is meteen ook goed voor het moraal. Toen we in Villers arriveerden, viel er al meteen een fameuze hagelbui uit de lucht. De keuzestress voor de juiste kledij drong zich dan ook onmiddellijk op. Wanneer de zon priemde, was het aangenaam, maar als ze verdween, voelde het weer een stukje kouder aan. Kwam er nog eens bij dat het parcours een lange klim en afdaling kende, wat de keuze nog moeilijker maakte. Iedereen kent wel het kouwelijke gevoel in een afdaling, maar zeker ook het exploderen op een klim.
De keuze was gemaakt, maar vlak voor/tijdens de start kregen we opnieuw te maken met een fikse hagelbui. Daardoor moesten we de afdaling aanvatten op een kletsnat wegdek, met het opspattende water maakte dat het verschrikkelijk koud. Althans, voor mij toch. Tijdens de 1e maal bergop voelde ik dat er niet heel veel kracht in de benen zat. Dat werd keer op keer erger, waardoor ik uiteindelijk de rol moest lossen.
Toen ik achteraf mijn hartslagen bekeek, merkte ik dat ik tijdens de wedstrijd helemaal niet diep had kunnen gaan. Iets wat mij de dag voordien nog wel was gelukt op training, dus was het voor mij in elk geval duidelijk geen conditioneel issue. Eerder een mindere dag in combinatie met de koude op de spieren? Natuurlijk gingen er op allerlei fronten weer twijfels rijzen. Maar als je dieper kunt gaan op training dan in koers, lijkt het mij toch niet aan de conditie te liggen.
Tijd
Dat bepaalde zaken absoluut niet zijn wat ze eerst leken, werd later opeens duidelijk bevestigd. Zelfs met het wat rustiger te doen op training, begon ik me slechter te voelen en gingen mijn rustpolsen de hoogte in. Er zat duidelijk iets in mijn lichaam. Van het wat rustiger te houden op training, werd het een tijdje volledige rust. In de hoop dat het mindere gevoel snel zou keren. Helaas werd het, zoals het weer, een extreem wisselvallig verloop. Dagen waarop ik er precies toch begon door te komen, wisselden af met dagen waarbij ik me slecht voelde en koorts maakte.
Ondertussen zit ik wel weer op de fiets, maar ook op training verloopt het nog zeer wisselvallig en is het duidelijk dat het de nodige tijd zal vragen om alles volledig uit mijn systeem te krijgen. Tijd die ik mezelf nu ook vooral ga moeten gunnen en geven.
Het gevoel dat ik had, de hoge hartslagen in rust en op de fiets, leek bijzonder sterk op die van mijn 1e coronabesmetting. Is het dat geweest, circuleerde er een ander virus,…? Allemaal vragen zonder antwoord, maar die ook niet meer beantwoord moeten worden. De tijd zal wel antwoorden.
Na een vrij zorgeloze winter te hebben doorgemaakt, is dit best een zure appel om door te bijten. Alles leek er op dat ik klaar was voor het nieuwe seizoen. Voor het eerst in een aantal jaren wilde ik er nog eens van in het begin staan, maar werkte het lichaam opnieuw niet mee. Uiteraard zorgde dit ook mentaal voor alweer een nieuwe weerbots en werd mijn rekbaarheid nog maar eens op de proef gesteld.
Op de proef gesteld
Het stemde me tot nadenken, bracht heel wat vragen met zich mee en een aantal beslissingen wierpen zich op. “Ga ik de constante die ik zoek nog wel kunnen terugvinden?” “Moet ik misschien eens drastisch tegen mijn natuur beginnen ingaan en het op een volledige andere manier aanpakken?” “Zou ik meer op iets anders moeten focussen?”…
De 1e beslissing is alvast genomen: tot halfweg april zal ik niet aan de start komen van een wedstrijd. Op dit moment ben ik nog in de mogelijkheid het tij te keren en er nog een mooi seizoen van te maken. Te snel en te overhaast ab-so-luut willen koersen, zal nu geen oplossing bieden en er misschien voor zorgen dat het voor de rest van het seizoen met ups en downs gaat blijven verlopen. Afgelopen 2 weken ben ik rustig weer in gang gekomen. De 1e week van de paasvakantie trek ik naar Spanje om me mentaal en fysiek, in een andere omgeving, opnieuw klaar te stomen voor mijn geplande wedstrijden. 1e afspraak zal dan wellicht op 15 april 2023 plaatsvinden met de World Serie GF in Kroatië!
Niet de makkelijkste beslissing om te snoeien in mijn programma. Maar, ja,… je kan nu eenmaal geen omelet maken zonder eieren te breken.
Tot snel!
Niels