Het fysiek en mentaal debacle van maart achterwege laten, dat was het voornaamste doel in april. Het beloofde een drukke maand te worden: weekje trainen in Spanje, World Series Granfondo in Kroatië, een Wereldbeker wedstrijd met de tandem in Italië en een World Gravel Serie wedstrijd in Valkenburg. Allemaal hele fijne vooruitzichten, maar vooral hoog tijd om het eens op een andere manier aan te pakken en een ommezwaai te maken in mijn werkwijze.
Ward Vermeulen
Begin deze maand trachtte ik een nieuwe start te nemen. Ik trok een week naar Spanje en nam met Ward Vermeulen van Powerzone een nieuwe trainer onder de arm. Nu ja, nieuw is veel gezegd. Ward was bij de jeugd mijn allereerste trainer. Ondertussen verdiende hij al meer dan zijn strepen en zelf zou het mij nog meer aanpassing kosten mocht ik met iemand volledig onbekend beginnen werken.
Het werd Ward, misschien in tegenstelling tot onze 1e samenwerking, al heel snel duidelijk dat er bij mij soms wel eens een handrem – of 2 – nodig is. Voor mezelf was het ook wel wat wennen om minder te doen, wat niet altijd van een leien dakje liep. Ik pushte mezelf immers jarenlang tot op en soms over de limiet. Momenteel loopt het meer en meer los, dus lijkt het er op dat ik stilaan een goeie trend aan het neerzetten ben.
De stage in Spanje verliep vlekkeloos en gaf mij het gevoel terug op niveau te geraken. Nadien was het de bedoeling om in Kroatië de eerste wedstrijdprikkels mee te pikken, in de World Series GF, maar door het slechte weer ging deze wedstrijd niet door. Het was de investeringen qua reizen, financiën, bijkomende vermoeidheid,… niet waard en zou ons niet veel hebben opgeleverd. Daardoor besloot ik om er nog een 2e trainingsweek aan vast te breien in België en een weekje later mijn eerste wedstrijdprikkels aan te vatten op de Wereldbeker Paracycling in het Italiaanse Maniago.
Paracycling
Ik hoor je al denken… paracycling? Inderdaad, paracycling! Sinds midden vorig jaar piloteer ik Sander Alaerts in zijn wedstrijden op de tandem. Sander is een slechtziende renner die vorig jaar op zoek was naar een vaste piloot die hem helpt zijn ambities op de fiets te proberen waarmaken. Gezien ik niet vies ben van een uitdaging meer of minder, ging ik hierop in en zo zijn we een team gaan vormen. Vorig jaar reden we enkel wedstrijden op het regionale niveau, dus afgelopen Wereldbekerwedstrijden waren vooral een ferme challenge en momenten om bij te leren.
Momenteel zijn we nog niet competitief genoeg om de toppers het vuur aan de schenen te leggen. Enerzijds hebben deze mannen al jarenlange ervaring samen, waardoor ze een pak beter op elkaar zijn ingesteld. Anderzijds is Sander nog niet lang aan het fietsen, dus moet hij focussen op zichzelf en zijn eigen progressie, om op termijn de kloof zo klein mogelijk proberen te maken.
Afgelopen periode namen we dus deel aan de Wereldbekerwedstrijden in Maniago en Oostende. We weten dat we op dit moment nog niet kunnen tippen aan de toppers, maar voor Sander waren deze wedstrijden de perfecte aangelegenheid om te kijken waar er nog aan gewerkt moet worden en hoeveel er nodig is om de kloof op termijn zo klein mogelijk te maken. Voor ons als team was dit ideaal om beter op elkaar ingesteld te geraken en verder te werken aan het kweken van automatismen. In Oostende kampte Sander jammer genoeg met te veel last aan zijn knie, waardoor we de wegrit vroegtijdig moesten staken.
Gravel
Tijdens het Hemelvaartweekend staan we opnieuw samen aan de start, dus is het voor Sander belangrijk om deze wedstrijd niet in het gedrang te laten komen.
Persoonlijk zijn dit voornamelijk stevige trainingsprikkels en bekijk ik dit soort wedstrijden louter als doorgedreven trainingen, richting mijn eigen doelen. Natuurlijk, en dat weet Sander maar al te goed, smijt ik mij altijd volledig in gelijk welke wedstrijd. Of het nu een kermiskoers, WK, GF, koers op de tandem,… is, eens ik in een wedstrijd zit, wil ik er het maximale uithalen.
Het feit dat ik met het tandemracen opnieuw in een andere wereld terechtkom, zorgt voor de nodige afwisseling. Opmerkelijk is dat het er veel gemoedelijker aan toegaat vergeleken met koersen bij de elite 2, waarbij je om de 5 minuten wel een verwijt naar je hoofd geslingerd krijgt. De dankbaarheid en appreciatie die ik van Sander en zijn ouders krijg, zijn voor mij van goudwaarde en geeft mij ongelooflijk veel voldoening. Tot slot was de maand april voor mij constant switchen tussen verschillende disciplines. Vanop de tandem ging het naar het PK op de weg, een dag later stond ik aan de start van de World Gravel Series in Valkenburg, om een week nadien opnieuw op de tandem te springen.
Het PK was mijn 1e échte wedstrijd van het seizoen, op een lastige omloop. Door gebrek aan wedstrijdritme en zelfvertrouwen speelde ik niet direct een rol van betekenis. Het feit dat ik tot op het einde in koers zat, toen al meer dan de helft van het pak was afgestapt, is een indicatie dat het met de conditie in stijgende lijn aan het gaan is.
Tijdens de gravelwedstrijd in Valkenburg, minder dan 24 uur later, kreeg ik hier de bevestiging van. Ik startte vrij achteraan het startvak, rond plaats 350 en eindigde mijn wedstrijd, op 20 km van de streep met een lekke band, rond plaats 60. Deze knappe inhaalrace, in een mooie maar zeer zware wedstrijd, vlak na een zwaar PK, toont aan dat ik toch vrij hoopvol mag uitkijken naar de toekomst.
Die toekomst gaat wellicht een andere wending nemen, maar daar kom ik later nog wel op terug. Eerst de ingeslagen weg blijven bewandelen!
Tot snel!
Niels
