In tranen lag Timothy Stevens afgelopen vrijdag uitgeput op het asfalt. De dolgelukkige Limburger (34) had zich enkele tellen eerder tot Belgisch kampioen gekroond op een kilometer van zijn thuis. De ex-prof reed op 4 km van de aankomst weg van zijn concurrenten en kwam solo over de meet. “Mijn vorige podiumplaatsen spookten nog door mijn hoofd, maar ik heb het kunnen waarmaken en dan is de ontlading groot”, stelt hij voldaan.
Medailles verzameld
Het Belgische kampioenschap en Timothy Stevens vormden nooit een geslaagd huwelijk. Nochtans behoort hij steevast tot de beste renners van zijn generatie, maar op een kampioenschap moet je ook een flinke portie geluk hebben. In 2020 haalde hij in Lokeren zilver op het BK voor elites zonder contract in Lokeren. Ook in 2014 (Vossem) en 2015 (Lac de l’Eau d’Heure) stond hij al op het podium maar toen bleek er altijd een Joeri (Calleeuw en Stallaert) te sterk. Vorig jaar behaalde hij brons op het BK voor Elite 3, dit keer achter Bjorn De Decker en Axel De Lie (broer van).
Logisch dus dat Stevens vrijdag geëmotioneerd was toen het hem eindelijk wél was gelukt. “Aanvankelijk werd er een beetje gekscherend gezegd dat we het BK naar hier moesten halen, maar de organisatie heeft zich er vervolgens volledig achter gezet. Daarom werd er een dag voor de Limburgse kampioenschappen voor Elite 2 ook gekoerst voor de tricolore in Kerniel. Natuurlijk werd dat mijn grote doel van de zomer.”
Stevens stond aan Café Coureur ook als favoriet aan de start, samen met uittredend kampioen De Decker. Dit jaar reed de Limburger ook al geregeld wedstrijden bij de eliterenners zonder contract. Hij won zelfs de GP Léon Robert en ook in Zelk en Zwartberg was hij de beste. “Vorige week reed ik 3 dagen na elkaar in Geel, Zwartberg en Mechelen-Bovelingen. Die laatste wedstrijd is in het dorp waar mijn ouders wonen en ik was er niet top, maar het was wel wat ik nodig had om het onderste uit de kan te kunnen halen.”
Leegloper
In de openingsfase van het BK reed een kwartet weg. Stevens maakte pas later de sprong naar voren. “Ik voelde me niet super en had achteraan een leegloper. Daarom moest ik mijn Cervélo inruilen voor mijn Ridley”, klinkt het. “Mijn ploegmaten wisten op voorhand wat ze moesten doen en hebben zich het 1e uur leeggereden om de koers hard te maken. Uiteindelijk reden we dan met een groep van 15 weg uit het peloton. Het kwartet vooraan had 2 minuten voorsprong, ik wist dat het moeilijk ging worden, maar dat het op dit zwaar parcours wel haalbaar bleef.”
Samen met Benelux-kampioen John De Schutter en Bjorn De Decker kon Stevens dus toch nog in de spits van de koers komen. “Ik had vooral schrik van Thieme Van Ruymbeke. Hij is enorm snel door in de winter die strandraces te rijden. Toen ik hem bergop kon lossen, wist ik dat de overwinning erin zat. Richting Gors-Opleeuw plaatste De Decker de 1e aanval. Vervolgens ging ik op en over de 2 leiders. Ik trok door op de top van een heuveltje en draaide vervolgens de 55×11 rond bergaf. De snelheid liep op tot boven 60 km/u en mijn voorsprong bedroeg 10 seconden. Ik reed hier bergop zoals ik het nog nooit heb gedaan en haalde het uiteindelijk met een mooie voorsprong.” Bart Van Den Eeckhaut (Belgisch Kampioen e-koers) en Van Ruymbeke flankeerden hem op het podiium.
Stevens en De Decker kennen elkaar als oud-profs natuurlijk al langer. “Ik denk dat we al meer dan 10 jaar samen in het peloton zitten. Ik beschouw hem als een goede kameraad, we kennen ondertussen ook onze sterktes. Met Bjorn weet je dat je jezelf 100% mag smijten en dat het dan een strijd van man tegen man zal zijn. We hadden op voorhand al gezegd dat het mooi zou zijn om met 2 naar de meet te rijden en te sprinten voor de overwinning. Zover is het niet gekomen, maar het is wel dankzij zijn inspanningen onderweg dat ik hier win.”
Toekomst
Rusten staat niet in het woordenboek van Stevens. De focus gaat nu naar Glasgow, waar hij het WK Gran Fondo zal betwisten. “Ik hoop mijn conditie nog 2 weken door te trekken en daar voor het podium te gaan. Het is een zwaar parcours, eenvoudig wordt dat niet. Mijn truitje heb ik nu wel binnen. Het gaat een echte tricolore worden met zwarte broek.”
Of het nu in een Belgisch truitje dan wel in een regenboogtrui is, Stevens zal in elk geval nog vaak te zien zijn in het peloton. “Mijn kilometers dalen wel wat, maar ik heb er nog steeds heel veel plezier in en hoop nog een aantal jaren door te gaan. Als het op is, dan is het op, maar zover is het nog niet.”
Op zijn shirtje staat ook een Duvelglas, een kleine verwijzing naar het kampioenenfeest? “Er is er meer dan 1 gedronken, hoor”, knipoogt hij.
Schrijf je in op onze nieuwsbrief en maak kans op een gesigneerd boek over de comeback van Remco Evenepoel! (winnaar wordt op 1/9/2023 bekendgemaakt)
