Net zoals de voorbije 2 jaar besliste WielerVerhaal-columniste Laura Verdonschot om dit jaar terug af te zakken naar Spanje voor een aantal UCI-wedstrijden in het veld. Vorig jaar verdiende ze er redelijk wat UCI- punten, wat haar naar eigen zeggen automatisch een beetje verplichtte om ook dit jaar terug te keren. Draaide dat eventjes uit op een onverhoopte zegereeks. Onze columniste doet haar relaas.
Competitieritme en explosiviteit
Laura Verdonschot: “Het voelde niet als een must, ik rijd graag in Spanje en vertoef ook graag op de plaats waar de wedstrijden zich allemaal op een zakdoek bevinden. Tevens was er ook een C1-wedstrijd meer als vorig jaar, wat het nog nuttiger maakte voor een afreis. Hiervoor laat ik de crossen in de VS al een paar jaar links liggen, persoonlijk is voor mij de investering naar Amerika te groot en reageerde ik slecht op de jetlag die je er gratis bij krijgt.”
“Mijn ouders, de zus en schoonbroer van mijn papa en 2 supporters van mij maken al 2 jaar mee de tocht naar Spanje, wat er ook voor zorgt dat het een beetje aanvoelt als vakantie. Kaat (Hannes, haar partner, red) moet ik missen. Zij neemt haar vakantiedagen liever op om echt vakantie te houden en als ik moet kiezen om met haar 9 dagen naar Turkije te gaan of deze trip naar Spanje te maken die voor mij toch in het teken staat van fietsen, dan weet ik het wel.”
“Mijn seizoen startte op de Kleeberg Cross, in het Nederlandse Mechelen. Ik voelde mij er best oké. Door een hapering verloor ik meteen in het begin de aansluiting en verder heb ik die wedstrijd op mezelf moeten afwerken. Ik voelde me wel goed maar ook niet super. De 1e wedstrijd is altijd wat moeilijk maar ook spannend. Je weet niet hoe je voor de dag gaat komen maar vooral niet hoe de anderen ervoor staan. Ik voelde wel dat ik competitieritme en wat explosiviteit tekort kwam en wist dat er nadien 6 wedstrijden op korte tijd volgden. Dat laatste was voor mij alleen maar een pluspunt.”
Portugal
“Gijon was de starter van mijn Spaanse avontuur, een snel typisch Spaans rondje met zoveel bochten dat je het na de wedstrijd nog niet uit je hoofd kent. Ik voelde spanning, meer spanning dan vorig jaar. Ik kwam dan ook met andere ambities. Vorig jaar klom ik nog uit een put waar ik dacht nooit nog uit te geraken. Dit keer voelde het anders. Ik had een goede zomer, voelde me sterk en alles wees erop dat ik er goed voor stond. Maar dat weet je nooit zeker. Ik won de wedstrijd door in de laatste ronde vol te rijden en sloeg zo een klein gaatje. De kop was er direct af.”
“Vervolgens volgde Pontevedra (C1) waarin Lucía (González Blanco, red) en ik meteen vanaf de start weg waren, Sofia (Rodríguez, red) reed een aantal rondes met ons mee maar moest vervolgens ook lossen. Lucía en ik geraakten niet van elkaar af, dus draaide de wedstrijd op een sprint uit. Die won ik. Daags nadien stonden we aan de start in Marín, een selectiever rondje en meer crossgericht dan de voorbije wedstrijden. Vanaf de start ben ik weggereden en heb zo solo de overwinning genomen. Op donderdag stonden we aan de start in Lago As Pontes (C1), een lastige cross met redelijk wat hoogteverschil en toch ook wel een stevige wind die een rol speelde. Ik reed ook hier weg vanaf de 1e ronde en heb de wedstrijd solo gefinisht.”
“‘s Zaterdags stond Ribadumia op het programma. Ik had mezelf voorgenomen hier zuinig om te springen met mijn krachten en koos daarom om mijn wedstrijd af te stemmen op Lucía en Sofia. Ik liet hen rijden en koos ervoor om de laatste halve ronde een gaatje te slaan, wat me ook de overwinning opleverde op een toch zuinigere manier dan de voorbije wedstrijden. Daags nadien stonden we aan de start in het Portugese Melgaço. Gezien Pontevedra tegen de Spaans-Portugese grens aanleunt, was het een korte verplaatsing. Zon had plaats gemaakt voor regen, wat er voor zorgde dat we een erg natte en vettige omloop voorgeschoteld kregen. Een zwaar parcours dus. Ik voelde al vanaf de start dat ik niet over de benen van de voorbije dagen beschikte. De vermoeidheid kwam boven drijven, ik ging er vanuit dat iedereen hier wel last van zou hebben het was tenslotte ook de 5e wedstrijd in 9 dagen tijd.”
Kritiek
“In de 1e ronde werd het grootste gat geslagen, ik kwam nog ten val waardoor Lucía even dichter kwam. Maar uiteindelijk bouwde ik de laatste ronde de voorsprong weer wat uit. Ik won de wedstrijd maar was niet tevreden met het gevoel dat ik tijdens de koers had. Ik was vermoeid en vooral blij dat ik terug naar België kon afzakken.”
“Ik zag het de mensen al schrijven: tegen de mindere goden kan ze het wel. Of: hier rijd ze gene vette prijs. Ja, ook dat hoort erbij, jammer genoeg. Ik heb beslist om deze trip te maken om zoveel mogelijk UCI-punten te sprokkelen. Dat ik 6 crossen win, dat is mooi meegenomen. Ik besef maar al te goed dat het niveau in Spanje minder is dan bij ons, maar winnen blijft winnen. Je zal me niet horen zeggen dat ik hier de concurrentie naar de ‘klote’ zal rijden, ik zal gewoon blij zijn als ik mezelf ten opzichte van vorig jaar kan verbeteren. Mensen hoeven daar dus niet over te oordelen, dat zal ik zelf wel doen.”
“Ik wilde hier even op terugkomen omdat de Belgische vrouwen nog al vaak veel kritiek moeten slikken omdat ze niet aan de verwachtingen van vele mensen voldoen, maar tenslotte zijn wij ook gewone mensen die ons best doen. Mensen neerhalen is altijd gemakkelijk, maar je mag nooit vergeten dat er achter een topsporter ook gewoon een normaal persoon met gevoelens schuilt.”
Tot snel!
Laura
Win een Limited Edition SKS Rennkompressor fietspomp in het design van Alpecin-Deceuninck!
Schrijf je in op onze nieuwsbrief en win het boek ‘Ik had een droom’ over BJORG LAMBRECHT. De winnaar wordt bekendgemaakt op 1 november 2023. De winnaar wordt persoonlijk verwittigd!
1 comment
Mooi stukje van Laura, helemaal gelijk iedereen zegt hoe het niet moet maar niemand zegt hoe het wel moet… mijn lijfspreuk in 46 jaar koers!