Hier ben ik weer. Terug van lang weggeweest, terug na een enorm woelige periode. Afgelopen maanden waren hectisch, zéér hectisch. Tal van niet-ingecalculeerde gebeurtenissen stapelden zich op. Zowel fysiek als mentaal, andermaal, werd ik enorm op de proef gesteld. De laatste maanden zijn echt zwaar geweest. Maar ik probeer nu enkel maar vooruit te kijken richting een 2024 waarin het alleen maar beter kan gaan.
Van kwaad naar erger
“Laten we beginnen met het sportieve aspect. De laatste maanden, eigenlijk het laatste jaar, ging het mij allesbehalve voor de wind. Zo halsstarrig ik ook probeerde op zoek te gaan naar een constante in mijn niveau, zo wisselvallig als het weer presteerde ik en voelde ik mezelf. Hoe meer ik mijn best deed om goed te trainen, hoe harder mijn lichaam in de reactie ging en hoe slechter ik mezelf op en naast de fiets begon te voelen.”
“Sinds het WK in Glasgow ging het van kwaad naar erger. Tijdens de WK-week en de wedstrijd zelf kende ik ook nooit het gevoel waarop ik had gehoopt. Aanvankelijk dacht ik nog dat het stressgerelateerd was, maar later bleek er toch wat meer aan de hand te zijn. In 2020-2021 was ik overtraind geraakt en daar kende ik afgelopen najaar nog een nasleep van. Het is soms dansen op een slappe koord, waardoor mijn motivatie vaak de bovenhand neemt op de rede. In Tielt-Winge, halfweg augustus 2023, kwam ik nog degelijk voor de dag. Nadien ging het alleen maar bergaf en besloot ik op een Gran Fondo in Luxemburg tijdig af te draaien en de medio-afstand te doen.”
Halfweg september sloeg dan het noodlot toe, jammer genoeg volledig losstaand van het sportieve aspect. In de nacht van 11 op 12 september 2023 moesten we helaas veel te vroeg en zeer onverwacht afscheid nemen van mijn nonkel. Papa en ikzelf stonden voor hem in de vuurlinie, maar het mocht helaas niet baten.
Moezelstreek
Een mokerslag in het gezicht voor iedereen die hem kende, vooral voor de familie en voor mezelf in het bijzonder. Hij was geen supporter van het 1e uur, maar vanaf de 1e seconde. Wanneer het immers paste, stond hij altijd klaar voor mij. Zij het om mij te komen aanmoedigen langs de zijlijn, zij het om mooie trainingsroutes uit te stippelen en te begeleiden door de Moezelstreek. Zelfs om al lachend met, tijdens mijn jeugd nooit gebruikte, zijwieltjes klaar te staan wanneer ik weer eens ferm op mijn bek was gegaan.
Niets was hem te veel, geen plaats was hem te ver om mij te komen aanmoedigen. Zo tekende hij present op de WK’s in Varese, waar ik vicewereldkampioen wist te worden, Poznan (10e) en Trento (12e). De WK’s in Italië zijn voor mij nog steeds hoogtepunten uit mijn fietscarrière en ik ben enorm dankbaar voor het feit dat hij toen is komen supporteren.
Als geen ander wist hij hoe extreem ik soms met mijn vak bezig was, wat maakte dat hij de laatste maanden meermaals zei dat ik meer moest genieten van het leven. Iets waar hij een schoolvoorbeeld van was.
Dankbaarheid
Het verlies is enorm groot, het verdriet nog onverwerkt, maar gelukkig kon (en kan ik nog steeds) op enorm veel steun rekenen binnen de familie, van vrienden en van mijn collega’s op school. De dankbaarheid naar hem toe overstijgt alles. Daarom wil ik hem volgend jaar eren in waar hij onvoorwaardelijk achter mij stond: het fietsen.
2023 was allesbehalve het jaar waarop ik had gehoopt, maar gelukkig ben ik er van overtuigd dat het in 2024 alleen maar beter kan gaan!
Tot snel!
Niels