Dewy van Gijsel, een 19-jarige renster uit Axel (Zeeuws-Vlaanderen), heeft een lange lijdensweg achter de rug. Het duurde ontzettend lang voor ze de echte oorzaak van haar minder presteren in 2022 achterhaalde. Eens de juiste diagnose nam de revalidatie minstens evenveel tijd in beslag. Ze heeft weer hoop. Op 3 maart 2024 rijdt ze in Sinaai haar 1e koers sedert september 2022!
Verplaatste heupkop
Haar verhaal begint in februari 2022. “Daags voor mijn 1e trainingskamp met WV Schijndel werd ik op training aangereden”, blikt Dewy van Gijsel terug. “Niet zo erg, ik was een beetje stijf, ging mee op oefenkamp en reed met de U23 van onze ploeg. Dat ging redelijk goed. Dat jaar heb ik zo goed als alle Nations Cup-wedstrijden gereden. Ook de Ronde van Vlaanderen deed ik. Maar ik presteerde niet zoals ik had verwacht.”
Dat aanmodderen duurde tot september. “Dan reed ik in het Waalse Vresse de AG Tour de la Semois”, herinnert Van Gijsel zich. “Waar ik echt een klap kreeg. Ik geraakte helemaal niet vooruit. Terwijl ik geschikt ben voor het klimwerk, voor de lastiger wedstrijden. Zodat een grondige check-up zich opdrong. Bij huisartsen kon ik niet terecht, want zij dachten dat het een mentale kwestie was. Foto’s of scans wilden ze niet maken.”
Met andere woorden: Dewy van Gijsel werd niet geloofd. Toch werd op een bepaald moment een stevige diagnose gesteld. “In een privékliniek werd vastgesteld dat mijn heupkop was verplaatst”, gaat ze verder. “Ik kreeg enkele inspuitingen, mocht blijven trainen, maar kreeg verbod om te koersen tot mei 2023. In februari 2023 ging ik op oefenkamp met Schijndel. De dag dat ik thuiskwam van Mallorca kreeg ik te horen dat een operatie noodzakelijk was.”
Rolstoel en krukken
Die ingreep werd op 20 mei 2023 in Brugge uitgevoerd. Wat betekent dat Dewy van Gijsel in 2023 geen enkele keer een rugnummer kon opspelden. “Na de operatie zat ik 2 maanden in een rolstoel”, zucht ze. “De ingreep was heel complex. Ter hoogte van mijn schaamstreek hadden ze mijn bekken moeten doorzagen. Langs die weg konden ze mijn heupkom kantelen en met schroeven vastzetten. Mentaal was dat een zware periode. Want het ging plots van alle dagen fietsen naar gekluisterd zitten aan een rolstoel.”
De revalidatie ging letterlijk en figuurlijk stap voor stap. “Na die 2 maanden rolstoel volgden nog 7 weken behelpen met krukken”, vertelt Van Gijsel. “Met bezoeken aan de fysio om weer kracht te krijgen in dat been. Ik moest opnieuw leren lopen, wat begon met hele kleine stapjes. In augustus mocht ik nog altijd niet fietsen. Bij een controle in september zagen de artsen dat het bot aan elkaar was gegroeid. Toen mocht ik mijn 1e fietsritje maken: 15 minuten aan 70 Watt. Zo begon mijn wederopbouw op de fiets.”
In december lag Dewy van Gijsel weer op de operatietafel. “Om de schroeven te verwijderen”, verduidelijkt ze. “Daarna volgde opnieuw een periode van herstel. Gelukkig niet zo lang als de 1e keer. Ik kon vrij snel weer op de fiets springen. Ik heb mijn best gedaan om met Schijndel de ploegstage op Mallorca te halen. Hier heb ik alle trainingsuren kunnen meedoen. Circa 30 uur in 7 dagen. Best pittig, maar het verliep goed. Uiteraard ben ik minder goed dan mijn ploeggenotes, maar dat komt zeker goed.”
Bijna 1e koers
Eindelijk kan Dewy van Gijsel weer plannen maken. Zowel op korte als op langere termijn. “Artsen dachten dat ik pas in mei zou kunnen koersen”, vertelt ze. “Op 3 maart rijd ik in het Oost-Vlaamse Sinaai een kermiskoers. Mijn echte comeback zie ik tijdens de Wim Hendriks Trofee van 24 maart 2024. Want dat is voor mij een thuiskoers.”
Ook op langere termijn heeft de renster uit Zeeland grote wielerdromen. “Ik probeer dit jaar terug te keren naar mijn oude niveau”, ziet ze als de 1e stap. “In 2025 moeten er prestaties komen. Want ik wil in 2006, bij de overstap van U23 naar elite, bij een continentale ploeg koersen. Prof worden is mijn droom. Straks kan ik alles op de koers zetten, want in april ben ik klaar met school.”
Hoe groot kan het doorzettingsvermogen van een jonge vrouw zijn? “Ik hoop dat ik er iets moois kan van maken, want ik heb hard geknokt om er terug te staan”, besluit ze. “Zelfs 2 jaar lang. Het 1e jaar zat vol frustraties, het 2e jaar spendeerde ik uitsluitend aan revalidatie. Pap en mam doen er alles aan om mij te laten groeien. Nochtans was ik de voorbije maanden alles behalve de gezelligste thuis.”