Voor de 27-jarige Herkse Suzanne Verhoeven uit de Limburgse deelgemeente Schakkebroek (Herk-de-Stad) wordt de Sluitingsprijs Oostmalle zondag 25 februari 2024 niet alleen haar laatste wedstrijd voor De Ceuster Bonache, maar ook de allerlaatste uit haar carrière. Na een periode van 10 jaar hangt de dochter van voormalig wielrenner en ploegleider Nico Verhoeven, winnaar van onder meer een rit in de Tour de France, haar fiets definitief aan de haak en stopt haar topsportcarrière.
Globetrotters van de cross
Met onder meer een Belgische titel bij de beloften, 2 bij de clubrensters en enkele mooie resultaten in nationale en internationale wedstrijden is het mooi geweest in het veld en begint Suzanne Verhoeven aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Samen met haar en papa Nico blikken we vooruit op het afscheid en de toekomst. “Een paar weken geleden zat ze bij Karl Vannieuwkerke aan tafel in de weekendomkadering rond het WK veldrijden”, zegt Verhoeven senior trots. “Het was mooi om te zien hoe ze daar zichzelf op een spontane manier in de picture heeft gezet. Na afloop kreeg ze terecht heel wat positieve commentaren, dus wie weet zit er na de cross nog wel een carrière in als wieleranaliste of wedstrijdcommentator, waardoor ze in de sport blijft hangen. Volgens mij is dat iets wat ze goed zou kunnen.”
In het landelijke Schakkebroek, bij de familie Verhoeven, wordt alles in gereedheid gebracht voor de laatste wedstrijd van de 27-jarige dochter Suzanne. “Geen idee hoe het voelt, maar ik denk dat als wij zondag naar de Sluitingsprijs in Oostmalle rijden, het hetzelfde zal zijn als anders. Ik denk dat we het pas echt zullen beseffen op de terugweg en op het moment waarop we de camper inleveren, dat het professionele wielerhoofdstuk van Suzanne definitief is afgesloten. Ze is begonnen met atletiek, maar door een vervelende blessure kwam ze in het veldrijden terecht. Omdat ik zelf actief was in de supercross, kwam ze wel eens kijken, maar dat veranderde toen ze op 17-jarige leeftijd besliste om te gaan crossen.”
“10 jaar heeft ze op de fiets gezeten. Af en toe op de weg, maar telkens kwam ze toch weer terecht in het veldrijden. Haar Belgische titel bij de beloften, maar ook de 2 titels als clubkampioene zijn dingen die bijblijven, net als de crossen in het buitenland. Op die manier hebben we 3 keer Zweden bezocht als gezin en waren wij zo’n beetje de ‘globetrotters van de cross'”, lacht Nico Verhoeven.
20% minder slaap
De weekends van Nico Verhoeven, die als mecanicien en verzorger mee in de veldritpost stond om het materiaal aan te geven aan dochter Suzanne, zien er binnenkort anders uit. Hoewel hij dat zelf sterk relativeert. “Na mijn actieve loopbaan als wielrenner en aansluitend ploegleider, nam ik 4 jaar geleden al professioneel afscheid van de wielersport. Onze dochter ondersteunen in haar veldritcarrière voelde voor mij meer aan als een hobby. Het was een mooie periode, maar zoals alles in het leven zijn bepaalde zaken nu eenmaal eindig.”
“Of ik nog actief blijf in de wielersport? Goh, dat weet je eigenlijk nooit. Ik zal altijd het wielrennen blijven volgen en ik denk dat wij samen met Suzanne en haar mama nog regelmatig naar het veldrijden zullen kijken, zeker naar de grote wedstrijden. Het is een sport die ons allemaal nauw aan het hart ligt. We zullen zeker niet in een zwart gat vallen, integendeel. We zijn verhuisd, omdat we nu ook dichter wonen bij onze zoon Mike, die recentelijk nog een dochtertje heeft gekregen. Mijn vrouw en ik zijn ondertussen opa en oma van 2 kleinkinderen en we hebben sinds kort ook een puppy in huis, die ondertussen al 20% van onze slaap heeft weggenomen.” (lacht)
Feesten
“Met veel plezier kijk ik ernaar uit om zondag mijn allerlaatste wedstrijd te rijden”, neemt Suzanne Verhoeven het woord over. “Sinds ik het bekendmaakte, is er een enorme last van mijn schouders gevallen. Het is echt mooi geweest. Zondag rij ik niet voor een uitslag, maar wil ik vooral genieten en hoop ik dat er nog 1 keer veel supporters, vrienden en familie mij komen aanmoedigen, zodat ik met plezier mijn laatste wedstrijd kan uitrijden. Ik denk wel dat er traantjes zullen vloeien als ik over de meet kom. Tenslotte heb ik 10 jaar gekoerst in het veld.”
Anderzijds heeft ze vooral heel veel zin in het gewone leven. “Ik ben benieuwd wat er op mijn pad komt. Op vrijwillige basis blijf ik trainster van Team Kempen en zal je mij dus nog regelmatig op de cross zien opduiken. Ik zeg zeker geen nee tegen een carrière in de media als wielercommentator of -analiste. Ik ben Karl Vannieuwkerke en het Sporza-team heel dankbaar voor de kans die ze mij een paar weken geleden gaven om mee aan te schuiven aan tafel om samen het wereldkampioenschap veldrijden in Tábor te duiden.”
“Voor mij was dat een bijzondere ervaring, net als de kansen die ik kreeg bij De Ceuster Bonache. Ik ben heel trots dat ik bij het 100% Belgische vrouwenteam heb kunnen rijden. Als je ziet welke stappen de ploeg het afgelopen jaar collectief heeft gezet, ben ik trots dat ik daar een klein steentje aan heb mogen bijdragen. Zondag wordt het genieten en achteraf eens goed feesten. Ik heb er zin in!”