Na 2 weekends op rij een race te hebben gereden in de Alpen, eerst Zwitserse en nadien Franse kant, zou je denken: het zal wel welletjes geweest zijn, zeker? Niets is minder waar. Een neef vroeg al een aantal keer om samen gaan te fietsen. Nooit kwam het er van, tot hij met de vraag kwam om samen deel te nemen aan de GF Grand Ballon, een organisatie van GFNY, op 21 juli 2024. Ik twijfelde niet en stemde in, wat maakte dat het een stevig 3-luik zou worden. Loodzwaar!
Met en tegen mezelf
Woensdag 18 juli 2024 kwam ik opnieuw thuis na 2 weken door te brengen in de Alpen. Mijn koffer diende ik in principe niet uit te pakken, op de vuile was na. Zaterdagochtend 20 juli zou ik immers opnieuw vertrekken richting Vogezen voor de 3e klimwedstrijd uit de reeks. 3 weekends op rij een zware wedstrijd in de bergen, het was een heuse uitdaging en ook voor mij in het duister tasten naar wat er nog in de benen zat. De trainingen op donderdag en vrijdag waren op niveau, dus ik hoopte tegen zondag goed gerecupereerd te zijn voor de GF Grand Ballon.
Inderdaad, de naam verraad het al, we moesten naar het dak van de Vogezen om de Grand Ballon te bedwingen. Daarnaast stonden ook nog de Petit Ballon, Col du Platzerwasel en Col du Firstplan op het programma. Goed voor een uitdagende wedstrijd van 145 km en 3.700 hm. Bij aankomst, op zaterdagmiddag, draaiden we de benen even los en probeerden we nog in de mate van het mogelijke de rust op te zoeken. Zondagochtend stond om 5u immers alweer de wekker, omdat de race om 7u50 op gang zou worden gevlagd.
Vlak na de start kregen we een aanloopklimmetje voor de wielen geschoven, om nadien te beginnen aan de langste opdracht van de dag: Col du Grand Ballon. Daar werd er meteen een stevig tempo gereden en speelde ik constant jojo met de kopgroep. Gelukkig wist ik boven maar nét mijn wagonnetje aan te pikken en nestelde ik mij zo, voor het 3e weekend op rij, in de kopgroep. Alleen wist ik dan meteen hoe laat het was en was ik er me van bewust dat het gedurende de ganse dag een strijd met en tegen mezelf zou worden.
GF La Madeleine
Mijn gevoel kwam dan ook uit. Col du Firstplan wist ik te overleven, maar op Petit Ballon moest ik de beteren toch laten gaan. Op de volgende Platzerwasel viel ik helemaal alleen en moest ik de laatste 50 km solo trachten te overbruggen. Ik probeerde dit als een test te zien, om te ontdekken hoe lang ik een standvastig tempo kon vasthouden en om te bekijken in hoeverre er verval zou zitten op mijn inspanning. Uiteindelijk wist ik een consistent tempo vast te houden en mezelf op die manier naar een 7e plaats te loodsen. In de laatste 50 km verloor ik minder tijd op de winnaar, dan dat de renner die 8e werd op mij moest toegeven. Een geslaagde test dus en wederom wat sterker geworden.
Hoewel het gevoel niet top was, kon ik tevreden terugblikken op wederom een sterke wedstrijd in een zeer straf deelnemersveld. Na de Vogezen was het tijd om een weekje thuis te blijven. Even op m’n effen komen en thuis de combinatie met trainen en rusten maken, om nadien opnieuw richting de bergen te trekken. Net zoals de 2e week van juli ging de reis naar de Franse Alpen en verbleef ik met Granfondoteam.be opnieuw in Saint-Jean-de-Maurienne. Op zondag 4 augustus 2024 stond de GF La Madeleine op de planning.
Dinsdag en woensdag werkte ik nog 2 langere trainingen af, met vanaf donderdag dan volledige focus op de wedstrijd en proberen zo fris als mogelijk aan de zwaarste opdracht van de reeks klimwedstrijden te beginnen. De Madeleine is maar 135 km lang, maar telt maar liefst 4.500 hm. Onder meer Col du Mollard, Col de la Croix-de-Fer, Lacets de Montvernier, Col du Chaussy en aankomst op Col de la Madeleine, stonden op het menu.
Lacets de Montvernier
Zondagochtend om 7u45 werden we op gang gefloten door de plaatselijke burgemeester. Ploegmakker Bert zei dat hij de eerste 20 km niet van kop van het peloton zou komen en hij hield verdorie nog voet bij stuk ook. Een klein groepje reed weg voor de voet van Col du Mollard, maar zelf werd ik feilloos gebracht door mijn ploegmaats. Eenmaal aan de voet glipte ik mee met 2 andere renners en reden we een vrij strak tempo naar boven. In vergelijking met de wedstrijd in 2022 reed ik nu 2,5’ sneller. Wat toch best stevig was.
Tot dan toe voelde ik mij nog goed en ook het begin van Col de la Croix-de-Fer ging best goed. Helaas kon ik richting de top mijn vermogens niet meer vasthouden en voelde ik mij plotseling enorm machteloos. Ik gaf het nog een kans tot na de afdaling van de Glandon, maar eenmaal op het tussenstuk richting Lacets de Montvernier bleek ik nog steeds over amper power te beschikken. Hierdoor besloot ik mezelf niet helemaal uit te wringen en na een 100-tal km te stoppen aan het hotel.
Een kleine desillusie, maar ondertussen is het wel duidelijk wat er aan de hand was: een klein virusje bleek te sluimeren, gezien ik momenteel wat verkouden ben. Dit in combinatie met een stevige trainingsload, zou wel eens de oorzaak van het mindere moment kunnen geweest zijn. Na een stevige reeks klimwedstrijden is het nu even tijd om te herstellen en nadien het geweer van schouder te veranderen richting het WK Gran Fondo in Aalborg en het WK Gravel in Leuven. 1 ding weet ik zeker: het moge duidelijk zijn dat ik opnieuw mijn drive en draai gevonden heb. Iets waar Jef en het Granfondoteam.be een uiterst belangrijke rol in spelen!
We’re not done yet!
Tot snel!
Niels
