Het was nog zo’n ouderwetse zomer zonder Pokémon Go en herhalingen van De Kampioenen toen ik voor het eerst echt bewust de Tour volgde en onder de indruk raakte van de klimmers. 10 dagen lang hadden we er niets van gezien, maar plots waren ze daar. Adelaars op weg naar de hemel… Anno 2017 rijdt er zo’n ouderwetse klimmer in het peloton. Het lijkt wel of Mikel Landa in elke bergetappe van de grote rondes op avontuur trekt.
Het is een beschermde diersoort, maar de Bask is nog een ouderwetse berggeit. De 1e was geloof ik Felix Cardenas. Een Colombiaan van Kelme die tussen de mobilhomes naar de zege klom op Ax-Les-Thermes. Het moet 2001 geweest zijn… 2 dagen later was het pas helemaal genieten toen ene Roberto Laiseka tussen een oranje mensenzee van doorgedraaide Basken als 1e bovenkwam op Luz Ardiden. Hij was een oud, fragiel mannetje maar hij ging wel vooruit en bezorgde Euskaltel de eerste Tourzege ooit.
Ze moeten allemaal gepakt hebben destijds, maar het was eigen aan de tijd. Later volgden nog springveren als Iban Mayo. De arme jongen heeft nog steeds de snelste tijd op de Mont Ventoux, maar worstelde met depressies en leeft ergens teruggetrokken in zichzelf. Gilberto Simoni was ook zo’n berggeit, Carlos Sastre had er ook wat van, David Moncoutié leefde eveneens voor die bergritten en Michael Rasmussen ging nog het verste van hen allemaal. Erg dat nostalgie zo besmeurd is door wilde dopingverhalen…
Een echte klimgeit geeft geen zier om het algemeen klassement, gaat zeker geen kasseienritten verkennen in april, kan totaal niet in waaiers rijden en ziet er niet uit op een tijdritfiets. Quintana is geen pure berggeit, daarvoor eindigt hij te regelmatig hoog in de klassementen. Hetzelfde geldt voor Bardet en Zakarin. Neen, doe mij dan maar Majka, maar in de eerste plaats Mikel Landa. Alles aan hem klopt. Opgeleid bij Euskaltel, amper 60 kilo en 173 centimeters mee te sleuren en zijn 1e successen behaald in berggebieden als Burgos, Trentino en het Baskenland. Zijn grote doorbraak waren 2 ritzeges in de Giro van 2015, waaronder 1’tje op de Mortirolo. Hij werd toen 3e in de Giro, maar heeft daar nooit een vervolg aan gebreid.
Liever valt de Bask aan en probeert hij ritjes te winnen, zoals het een echte klimmer past. Ook deze Giro is Landa harten aan het veroveren. Na zijn val richting Blockhaus is hij zijn ware natuur gaan volgen en koos hij voor de aanval. Fraile reed hem een week geleden nog vlotjes naar huis, maar Mikel is stilaan weer 100% en op Oropa moest hij enkel in Zakarin en Dumoulin zijn meerdere erkennen. In de koninginnenrit koos hij lekker voor het offensief en werd hij uiteindelijk met enkele centimeters geklopt door Nibali. Woedend sloeg hij op zijn stuur, maar de bergtrui is intussen wel de zijne. We verwachten hem nog de rest van de week in de vuurlinie. Fladderend met het truitje open op 1 of andere Italiaanse col, hopend dat hij als 1e het nest bereikt.