Vorig jaar sloeg het noodlot toe bij sportjournalist en wielerfan Walter Wauters. Tijdens ene tochtje fietsen, faalde plots zijn hart. Het had iedereen kunnen overkomen. Sportjournalist en collega Michaël Van Damme organiseert daarom morgen/zaterdag een crosswedstrijd op de Congoberg in Vollezele en realiseert zo postuum de droom van Walter.
Walter Wauters was ‘waw’. Letterlijk, want het waren zijn initialen in de krant Het Nieuwsblad, maar ook in overdrachtelijke zin als journalist en bovenal als mens, collega, vriend, naaste en zorgzame vader voor zijn studerende zoon en dochter. Walter gaf en moest er niets voor terug, al zei hij nooit nee tegen een warm gesprek of een frisse pint. Op 31 oktober 2016, 2 weken voor zijn 55e verjaardag, overleed Walter na een fietstocht aan een hartinfarct, onverwacht en veel te vroeg. In de ochtend van diezelfde dag had hij nog een interview afgenomen van ex-Rode Duivel Stéphane Demol. Hij zat boordevol journalistieke plannen.”
De pen van Walter was ‘waw’. Niemand kon de sport zo scherp en geestig vatten, altijd vanuit het menselijk perspectief. Hij was een onovertroffen observator en stelde met zijn warme basstem de juiste vragen, tegelijk kritisch en empathisch. Liever dan de bestuurskamers, trok hij naar de mecanicien met olie aan de handen. Geen sportjournalist die zo veelzijdig was. Walter wisselde het stof van de Dakarrally af met de glitter van de Formule 1-circuits, volgde Kim Clijsters en Justine Henin op gravel en gras, schreef over het koninklijke Anderlecht en het volkse Standard, trok naar de Tour de France en volgde de veldrijders tijdens hun winterse processie door Vlaanderen. Door zijn zelfkritische geest slaagde hij erin steeds mee te evolueren met zijn tijd. Walter gaf veel jongere collega’s het nakijken met het gebruik van sociale media. Zijn ervaring gaf hij genereus door.
Tijdens het WK veldrijden in Hoogerheide in 2014 verbleef hij in een stacaravan in plaats van een hotel. Dat was goedkoper voor de krant en meer avontuur: Walter ten voeten uit. Hij had sympathie voor iedereen die zich onder de stolp van het veldritwereldje bewoog: hun oprechtheid, volkse aard en kleinmenselijke tekortkomingen. Walter keek er niet op neer, maar voelde er zich snel in thuis en omarmde die nieuwe wereld. Het is rond die periode dat Walter fantaseerde over een veldrit op zijn Congoberg, de plek waar hij rust vond in het jachtige leven van de sportjournalistiek. Bij het maken van een infografiek voor de krant over het financiële plaatje van een veldrit, concludeerde hij grappend: “Dat schuift beter dan de journalistiek!” Van dan af werd het organiseren van de veldrit op de Congoberg een running gag. Humor was Walters levensmedicijn.
Welk mooier eerbetoon kunnen we Walter geven, dan zijn Congoberg te vullen met renners, schuimende pinten en – zonder onderscheid in rang of stand – blije mensen? Een moment waarop hij zijn Congoberg kan overschouwen en zélf mag zeggen: ‘waw’.