Pittige kasseistroken, vrouwen in de grasberm, bidons stuiterend in het wilde weg, lange rechte lijn richting Congoberg, op en over de Muur, rotvaart naar beneden, knallend de Bosberg op en golvend terug richting Gooik. De Pajot Hills Classic editie 2016 werd er 1’tje om in te kaderen. WielerVerhaal bracht de hele middag door in de volgwagen van Lensworld-Zannata-Etixx.
De Gooikse klokkentoren heeft al 1 uur geslagen wanneer we ons stilaan opmaken voor de start van de Pajot Hills Classic, een 1.2 wedstrijd met liefst 27 UCI-teams en 6 clubs aan de start. Geen wonder dus dat we hier een koers gaan krijgen waar de stukken van af vliegen. In de plaatselijke lus om het spektakel te openen is het al meteen vuurwerk. Nog voor de officiële start liggen er al 2 dames tegen het asfalt en wat verderop volgt een kasseistrook om U tegen te zeggen. Kronkelend en echte ‘kaskes’, zoals we die kennen van Parijs-Roubaix. Niet netjes gelegd, maar goed voor hobbelende konten. We zitten in volgwagen 2 – hoera! – en zien alles voor onze ogen gebeuren. Tal van meisjes langs de kant en bidons overal, nog nooit gezien! “Olala”, klinkt het voor en achter mij. Het zijn de stemmen van ploegleidster Heidi Van De Vijver en mecanicien Marc De Weerdt.
Het Lensworld-team is gestart met de rensters die nog fit zijn: Maaike Polspoel, Kaat Hannes, Kaat Van der Meulen, de Italiaanse meisjes Maria Giulia Confalonieri en Alice Arzuffi en de Braziliaanse klimster Flavia Oliveira. “We hebben al wat pech gekend dit seizoen”, zucht Van De Vijver. “Maaike Polspoel die met haar gezondheid sukkelt, Kim De Baat die een heel voorjaar aan haar neus ziet voorbijgaan en in Gent-Wevelgem brak Annelies Dom haar elleboog. Daardoor hebben we het soms moeilijk om een wedstrijdselectie te maken.” Intussen scheuren we in het heuvelachtige Pajottenland – wat is het hier mooi om te fietsen! – richting de Congoberg. Maar echte koers zien we nog niet na 35 km. “Het is een zwaar parcours en daarom durven de meisjes nog niet vol rijden”, weet Van De Vijver.
Terwijl de rensters zich beginnen te positioneren om via de zware Kloosterstraat de Muur te bestormen, hebben we het over de eigen kansen van Lensworld-Zannata-Etixx. “We hopen natuurlijk altijd op een mooi resultaat”, beukt Van De Vijver een open deur in. “De voorbije wedstrijden hebben we altijd al tussen de 15e en 25e plaats kunnen finishen, en eerlijk gezegd horen we daar ook thuis. Ik hoop dat dat vandaag ook lukt, al zou top 10 hier wel een mogelijkheid moeten zijn. Maar het moet natuurlijk wat meezitten. We missen ook veel belangrijke pionnen en dat voelen we.” Vandaag rust alle hoop op de schouders van de Italiaanse Maria Giulia Confalonieri. “Ze zal gemotiveerd zijn, want het is haar verjaardag”, weet Van De Vijver. “Zij moet ook ons seizoen redden, want als er nu iets gebeurt met haar, wordt het voor ons team heel moeilijk.”
Waar de rensters hun lastigste stuk bergop voor de voeten krijgen, draaien de ploegwagens links rond de Muur. Perfect getimed voor een snelle pitstop en de rensters in de afdaling aan een behoorlijk tempo van de Muur te zien komen. Hop, terug in de wagen en richting Bosberg. “Tegen deze beklimming zien er wel wat meisjes op”, lacht Marc De Weerdt. “Je ziet het al van ver omhoog gaan.” Op de top staat het al een paar rijen dik, extra leuk. Een paar 100 meter verder zien we dat de Bosberg zijn werk heeft gedaan, want het peloton is weer in flarden gescheurd. Halfweg koers, na zo’n 60 km, hebben we 48 leiders, 3 achtervolgers op 20 seconden, een 2e groep op 1’15 en het peloton op 2 minuten.
De finale komt eraan, het is koers!
Even later mogen we aansluiting maken met de kopgroep. “Daar zal Flavia (Oliveira, red) geen deel van uit maken, met haar 40 kilo”, grijnst Van De Vijver. Het gaat echt met een rotvaart langs het peloton. Heuvel op, helling af. We wurmen ons door enkele gaatjes die er eigenlijk geen zijn. De finale komt eraan, het is koers! Oliveira blijkt in de achtervolging te zitten en krijgt een lesje van Van De Vijver. “Komaan, je moet mee zijn, je bent goed genoeg!”, schreeuwt ze luidkeels door een windhoos heen. Er zijn verschillende golven rensters in deze koers en de samenstellingen en tijdsverschillen veranderen voortdurend. Wat is dit een heerlijke wedstrijd, en het tempo is aardig hoog, ook al moet er soms fel tegen de wind in gebokst worden.
Tijd voor het absolute slot. 4 grote blokken domineren de kopgroep: Raboliv, Boels-Dolmans, Wiggle High5 en Orica-AIS. 3 Nederlandse teams, dat wordt link, voorspellen we. Er wordt slag om slinger gedemarreerd en telkens is er wel iemand van elk van die grote teams bij. Terwijl we door de heuvels vliegen, stuurt Van De Vijver van achter het stuur nog snel een tweet over de koerssituatie. Moet kunnen. Lauren Kitchen en Marianne Vos glippen intussen weg, maar het peloton bijt van zich af. In de plaatselijke ronde komt op de kasseien de kopgroep weer samen. Het wordt een sprint en masse. “Ik hoop dat Maria Giulia top 10 rijdt”, droomt Van De Vijver.
En het is toch Vos die wint! Anderhalf jaar na haar laatste zege. Afgezien heeft ze, door die blessures. “Daar ben ik blij mee”, lacht de ploegleidster van Lensworld-Zannata-Etixx. “Ik ken de familie Vos goed en heb een hele goede band met haar ouders en broer. Marianne heeft geen kapsones en van zo’n mensen hou ik heel erg. Ze verdient het, na haar comeback.” Confalonieri wordt uiteindelijk knap 7e. “Een heel goed resultaat”, besluit Van De Vijver. “Ik ben trots!”
Fotomateriaal: WielerVerhaal in de koers.
