Ze zucht, want de motivatie zit ver. En dat is niet eens zo onlogisch. Na haar schouderoperatie in oktober 2017 blijft het wankel gaan met de gezondheid van Febe Schokkaert. De belofte uit Erwetegem reed in 2016 als 1e jaars juniore nog het WK in Qatar. Nu is het wachten op haar comeback. Donderdag moet ze immers nog een hartoperatie ondergaan.
In oktober 2017 moest Febe Schokkaert onder het mes met haar schouder. Het kapsel was kapot en de ligamenten ingekort. “Ik heb toen mijn schouder 7 weken moeten ontlasten en moest een speciale band dragen. Ik kon werkelijk niks, die 1e 7 weken. Gelukkig stonden m’n ouders al die tijd voor me klaar. De kine startte al meteen in week 2 en dat was een enorme zware klus. Die revalidatie heeft me bijna letterlijk bloed zweet en tranen gekost, zeker omdat het al mei was toen ik er eindelijk door was.”
Hartkloppingen
Maar haar beste vorm vond Febe Schokkaert dit seizoen niet. “Ik had tijdens de trainingen veel last van zware benen en kortademigheid. De koersen verliepen niet ook niet meer zoals ik gewend was. Tijdens Gooik-Geraardsbergen-Gooik eind mei had ik voor het eerst slechte benen én een slecht gevoel. Eerst dacht ik gewoon aan een offday, maar het sleepte aan. De dokter heeft me toen naar een fysiotherapeut gestuurd. Die heeft met naalden in mijn lichaam testen gedaan. Daaruit bleek dat de signalen van m’n zenuwstelsel veel te hoog waren. Er werd een parasympathische overtraining vastgesteld; ik moest echt dringend rust nemen en zelfs tot maanden niks doen.”
In het UZ Gent volgde echter ook nog een inspanningstest. “Daar hebben ze opgemerkt dat ik een afwijking heb in m’n hart. Er is een adertje dat er voor zorgt dat ik soms hartkloppingen heb. Dat gaan ze nu dichtbranden. Ditt is echter iets dat er gewoon is bijgekomen. Ik voel me nog altijd echt niet zo goed en de klachten blijven. Na die operatie moet ik dus terug naar de fysiotherapeut om die testen opnieuw te doen.”
Het hoeft niet gezegd dat dit een verloren jaar is voor Schokkaert. “Dat is het zeker en vast. De motivatie zit echt ver, ik kwam net terug van die schouderoperatie. Dat vroeg al veel moed. En nu dit…. Ik heb al heel wat meegemaakt. Telkens het goed ging, was het van de ene dag op de andere helemaal om zeep. Ik gaf nooit op en verlangde te veel van mijn lichaam, terwijl ik rust nodig had. Mijn familie en de mensen die achter me staan zijn een troost en een motivatie om er nog eens vol tegenaan te gaan. Mijn droom nagaan kan ik niet zomaar laten vallen door tegenslagen, al mag het nu wel eens gaan stoppen. Want dit voelt aan als een zwart gat.”