Fietsen heeft een ontspannend effect op de hersenen! Dat moet de 29-jarige Amsterdammer Tom Ballering hebben gedacht toen hij bij z’n baas 2 maand vakantie vroeg om van het meest zuidelijke punt van Italië naar de hoofdstad van Nederland te fietsen. Onderweg pikt hij een paar etappes van de Giro mee. WielerVerhaal botste in Lago Laceno op de ietwat gekke Nederlander.
Coronafiets
“Recent liep mijn relatie op de klippen, ik wist het even niet zo goed meer”, schetst Ballering de aanzet tot een fietstocht van meer dan 3.000 km. “Circa 2 jaar geleden, terwijl de coronapandemie in volle ontwikkeling was, kocht ik me een fiets. Toen ik eind februari 29 werd en alleen viel, zocht ik een sportieve uitdaging. Vooral om mezelf terug te vinden, om uit te vissen wat ik precies wil. Met mijn werkgever bekeek ik wat mogelijk was.”
Om den brode is Tom Ballering duurzaamheidsconsultant. Wat betekent dat hij bedrijven adviezen verstrekt om hun ecologische voetafdruk te verminderen. Hij probeert de wereld een beetje leefbaarder te maken. Nobel! Maar even wilde hij die opdracht, na een relatiebreuk, opzijzetten en andere dingen doen. Van z’n werkgever kreeg hij 2 maanden vrijaf.
“Ik zocht de meest zuidelijke luchthaven van Italië en kwam uit in Brindisi”, verduidelijkt Ballering. “Een enkele vlucht met mijn fiets in de bagageruimte. Van daar begon ik aan mijn fietstocht naar het Noorden. Onderweg probeer ik zo vaak mogelijk een rit van de Giro mee te pikken. Neen, de start in Pescara lag niet op mijn route. De ritaankomst in Melfi heb ik maandag wel gedaan. Dinsdagochtend ben ik rond 7 uur vertrokken om naar Lago Laceno te fietsen. Ik moet een eind voor de renners aan de streep zijn, dus sprong ik al om 7 uur op mijn fiets. Ook de finish in Napels donderdag maakte ik mee.”
2 onderbroeken
Ballering brengt de nachten door in een tent. Die neemt hij mee op de fiets. In z’n bagage zit ook wat kledij, maar niet echt veel. “Ik heb 2 fietsoutfits mee, 2 onderbroeken, 1 broek en 2 t-shirts”, vertelt hij. “Samen met mijn tentje goed voor ongeveer 30 kg extra gewicht. Een uitdaging moet ik toegeven. Om in Lago Laceno te geraken, overbrugde ik circa 1.700 hoogtemeters. Met dat gewicht niet evident. Echt sportief ben ik niet. Voor ik hieraan begon heb ik 2 maal 3 of 4 dagen met een tentje gefietst. En vorig jaar reed ik ongeveer 4.000 km bij elkaar.”
Voor hij in Amsterdam geraakt, zal hij nog heel wat beklimmingen moeten verteren. “De Giroritten die op mijn route liggen, pik ik mee”, gaat Ballering verder. “Sport heeft me altijd geboeid. Het gevecht tussen Primoz Roglic en Remco Evenepoel in deze Giro spreekt me aan.”
De Nederlander is van plan een deel van de Strade Bianche, de belangrijkste gravelkoers van het seizoen, te rijden. “Want ik wil Lucca en Siena zien”, benadrukt hij. “Tijdens mijn tocht probeer ik zo vaak mogelijk via onverharde wegen te fietsen. Intussen ben ik een week onderweg. Door de regen kies ik nu meestal voor gewone wegen. Voor het plannen van de routes gebruik ik de Komoot-app. Afhankelijk van het weer pas ik mijn trajecten dagelijks aan.”
La Planche
Met lekke banden kreeg hij nog niet af te rekenen. Ballering rijdt tubeless. Hij beseft dat er nog heel wat uitdagingen volgen voor hij in het vlakke Nederland arriveert. “De San Bernardinopas ligt op mijn route”, blikt hij vooruit. “In Zwitserland ga ik de Alpen in, in Frankrijk rijd ik via de Vogezen. In die Vogezen wil ik de diverse ‘Ballons’ zien plus ook La Planche des Belles Filles. Op de fiets wordt dat een hele pittige dag.”
Tom Ballering kent dus ook z’n Franse wielerklassiekers. Hij geeft zichzelf 2 maanden om opnieuw in Amsterdam te geraken. Wat daarna komt is niet helemaal duidelijk. “Dit is een sportieve uitdaging met als doel mezelf terug te vinden”, besluit de bijna onervaren wielertoerist die hoopt dat hij in die 8 weken op de fiets het licht ziet. “Om terug thuis te geraken, zal ik 3.000 tot 3.500 km in het zadel zitten.”