Ook al is ze pas 29, Caren Commissaris stopt met competitie. In Essen reed de ergotherapeute uit Kalmthout haar laatste veldrit ooit. Ze blijft zeker sporten en zal af en toe een crossduatlon afwerken. De verplichting om te trainen en om als lid van een ploeg wedstrijden te doen, valt weg. Het voorbije jaar was ze het plezier in competitie grotendeels kwijtgespeeld.
Geleidelijkheid
Tijdens haar carrière proefde Caren Commissaris van diverse disciplines. Van het veldrijden, van koersen op de weg, van de tandem zowel op de weg als op de piste, van het mountainbiken, recent ook van gravelwedstrijden. “Starten deed ik in het veldrijden, intussen 15 jaar geleden”, blikt de renster terug naar het begin van haar carrière. “Dat begin was niet makkelijk. We reden bij de jongens. Het einde van een cross halen lukte nooit. Toch bleef ik altijd positief gemotiveerd want ik vond de beleving rond A-veldritten heel leuk.”
Wie het veld induikt, rijdt tijdens de zomer ook op de weg. “Eveneens een hele opgave want als nieuwelinge moest je altijd meedoen met de meisjes junioren”, herinnert ze zich nog goed. “Het was ook op de weg niet evident om het einde van een koers te halen. Elk jaar zag ik wel een beetje progressie. Ik denk dat het beter is om van nul te starten en geleidelijk beter te worden dan meteen goed te zijn en te blijven hangen of verminderen.”
Dankzij geleidelijke maar gestage groei belandde Commissaris in 2021 bij een UCI-vrouwenteam. Ze verdedigde 2 jaar de kleuren van Bingoal Casino-Chevalmeire-Van Eyck. Dit seizoen 2023 droeg ze het shirt van wegploeg Proximus-Alphamotorhomes-Doltcini, eveneens een continentale vrouwenploeg met veel aandacht voor het cyclocrossen. En toch liep het mis.
WorldTour
“Enkele jaren geleden merkte ik dat mijn vooruitgang in het veldrijden minder groot werd, terwijl ik op de weg wel nog stappen zette”, vertelt Commissaris. “Waardoor ik de laatste jaren vooral op de weg koerste. Dat was ook makkelijker te combineren met mijn werk als ergotherapeute in het Cadix Ziekenhuis in Antwerpen. Na het werk kan je in het veld niet meer trainen want het is al donker als je thuiskomt. Dus heb ik de laatste 3 jaar vooral op de weg gekoerst.”
Wat betekent dat Caren Commissaris enkele keren aan de start stond van een wedstrijd uit de WorldTour voor vrouwen en ook een paar rittenkoersen afwerkte. Ze houdt er aangename herinneringen aan over. “In 2022 haalde ik het einde van de Lotto Belgium Tour”, glundert ze. “Voor mij niet evident. De laatste etappe ging enkele keren over Muur en Bosberg. Die kasseihellingen in de Vlaamse Ardennen liggen me niet. Het einde van die rittenkoers halen was voor mij een overwinning.”
“De Classic Brugge-De Panne, een manche van de WorldTour, kon ik in het voorjaar van 2022 eveneens uitrijden. Ook daar ben ik best fier op. Ik besefte heel snel dat ik niet de kwaliteiten had om prof te worden. Toch ben ik heel tevreden over het parcours dat ik aflegde. Pakweg 6 of 7 jaar geleden dacht ik niet dat ik ooit bij een UCI-ploeg zou koersen.”
Afscheidscross
En toch was 2023 minder. “Door de ploegleiding raakte ik mijn motivatie wat kwijt, snel begon ik te denken aan stoppen met koersen”, geeft Commissaris toe. “Al was dat zeker geen makkelijke knoop om door te hakken. Ik heb daar heel lang over nagedacht. Het plezier was weg. Dus besliste ik om te stoppen. Maar ik blijf zeker fietsen. Inderdaad, misschien bij wielertoeristen uit de buurt. Als je op zondagochtend om 9 uur in Kalmthout met de fiets buitenkomt, kom je zeker een toeristenclub tegen. Dat mag dus geen probleem zijn.”
Crossduatlon wil ze eveneens blijven doen. Op het BK 2 maanden geleden eindigde ze 6e. “Ik vond toen dat ze bij het lopen enorm hard van start gingen”, herinnert Commissaris zich nog. “Voor zo’n crossduatlon kan ik me wel nog motiveren. Tijdens het wegseizoen voelde ik me schuldig toen ik een training of een wedstrijd oversloeg. Vanaf nu is trainen niet langer een verplichting.”
Caren Commissaris eindigde haar competitieve loopbaan zoals zij ze begon: in het veldrijden. “Niet toevallig koos ik voor Essen als laatste cross”, besluit ze. “Essen is vlakbij Kalmthout, bovendien had ik altijd een voorliefde voor zware moddercrossen. Afscheid nemen in Loenhout kon ook. Vorig jaar raakte ik, omdat ik geen UCI-punten heb, niet op de deelnemerslijst voor Loenhout. Iets wat me opnieuw had kunnen overkomen. Uiteindelijk was Essen niet zo slecht. Want 28e zonder specifiek te trainen: ik was heel tevreden.”
Win een ABUS-racehelm én je eigen reportage op WielerVerhaal!