Een opvallende naam deze week aan de start in de Trofeo Calvia. Pau Llaneras is op zijn 24e volwaardig lid van het profpeloton. Zijn naam doet ongetwijfeld een belletje rinkelen bij de oudere wielerliefhebbers, want vader Juan was een begenadigd pistier. Hij was de ploegmaat van Isaac Gálvez, toen de onfortuinlijke Spanjaard verongelukte tijdens de Zesdaagse van Gent. Anderhalf jaar later zorgde Llaneras met Olympisch goud voor het ultieme eerbetoon.
Gitzwarte nacht
Zondag 26 november 2006 blijft een gitzwarte pagina in het wielrennen. De Spaanse sprinter Isaac Gálvez liet die nacht het leven na een zware valpartij op de Zesdaagse van Gent. Het was een tragisch ongeluk dat bijzonder diepe littekens achterliet bij de talrijk aanwezige toeschouwers, de andere pistiers en bij uitbreiding het hele wielerwereldje.
Gálvez was op het moment van zijn overlijden niet alleen pas getrouwd, maar ook wereldkampioen Ploegkoers. Die titel haalde hij aan de zijde van Juan Llaneras, met wie hij ook samen reed op de Zesdaagse. Met de ervaren Mallorcaan vormde hij een gevreesd duo. Llaneras was immers al wereldkampioen Puntenkoers geworden in 1996, 1998 en 2000. Daarnaast had hij voor zijn titel met Gálvez ook al 2 regenboogtruien in de kast hangen na titels in de Ploegkoers aan de zijde van Miguel Alzamora (1997 en 1999).
37 jaar was Llaneras toen hij afscheid moest nemen van zijn buddy. Niets zou ooit nog zijn zoals het was en liefst van al zou hij zijn fiets direct aan de haak willen hangen. Toch zette de Spanjaard door. Begin 2007 nam hij deel aan de Zesdaagse van Rotterdam. Hij werd opgevangen door zijn collega’s en vocht voortdurend tegen zijn emoties. De supporters van Iljo Keisse gaven hem een prachtige collage, vergeten zou Gálvez nooit worden.
Alex Molenaar
In maart 2007 werd in de achtertuin van Llaneras het Wereldkampioenschap baanwielrennen georganiseerd. Hij nam enkel deel aan de Puntenkoers en behaalde opnieuw goud voor Iljo Keisse. Daarmee was de wonde natuurlijk niet geheeld. Met tranen in zijn ogen reed Llaneras zijn ereronde, een overwinning werkt nooit volledig een verlies weg. Eind dat jaar bleef hij weg uit Gent. De eeuwige herinnering aan het drama een jaar eerder, dat kon zelfs de oersterke Spanjaard niet aan.
In Peking veroverde Llaneras op 39-jarige leeftijd goud in de Puntenkoers. Hij had eerder de medaille al behaald in Sydney 2000 en klopte de Duitser Roger Kluge en de Brit Chris Newton met dank aan 2 winstrondes. Het was een gouden medaille met een zwart randje. Hij nam nog deel aan de Zesdaagse van Rotterdam en nam vervolgens afscheid van de sport die hem zo dierbaar was geweest.
Juan Llaneras reed ook geregeld op de weg en kwam onder meer uit voor ONCE aan de zijde van Laurent Jalabert, Marino Lejarreta en Alex Zülle. In 1998 maakte hij ook een jaartje deel uit van US Postal, op het moment dat ene Lance Armstrong aan de weg terug timmerde. Zelf won Llaneras een etappe in de Ruta del Sol en een etappe in de Vuelta a Mallorca. Op ‘zijn’ eiland debuteerde zijn zoon Pau anno 2024 voor Illes Balears Araby Cycling, de lokale ploeg die op continentaal niveau rijdt en met Alex Molenaar ook een Nederlander in de rangen heeft.
Spaanse zonen
Of Pau over hetzelfde talent als zijn vader beschikt, is nog niet duidelijk. Hij behaalde wel al enkele mooie resultaten in het nationale werk. Vorig jaar finishte hij als 38e in de Clàssica Isaac Gálvez, een uitslag die om gekende redenen voor diepe emoties zorgt. Uiteraard rijdt het jonge talent ook op de piste, waar hij onder meer Spaans kampioen in de Puntenkoers werd bij de nieuwelingen. Later volgden titels in het Omnium bij de beloften tot zijn teller op 9 kwam te staan. Ook bij de profs behaalde hij al diverse ereplaatsen op de nationale kampioenschappen.
Met Llaneras staat opnieuw een ‘zoon van’ op in het Spaanse wielrennen. Ook Igor Arrieta (zoon van José Luis) en Markel Beloki (zoon van Joseba) staan in Mallorca aan de start. Een nieuwe generatie Spanjaarden kondigt zich dus aan en zij krijgen in tegenstelling tot hun vaders wel de kans om in een zuivere sport naam te maken. Zachtjesaan dooft de herinnering aan zwarte jaren uit, maar Gálvez zal nooit uit onze herinneringen verdwijnen.