Zappend zocht ik me zondag een weg naar het NK veldrijden. In de hoop de strijd om de vrouwen mee te kunnen pikken. Tussen de strijd Cant-Verdonschot door. Hoe was de stand van zaken daar? Voor het mannelijk peloton was de koers al even voorspellend als die in ons kampioenschap. Daar is eveneens weinig ruimte voor verbeelding of hoop op spanning. Maar bij de vrouwen van onze noorderburen kan zich wel iets ontwikkelen. Alhoewel. Heeft Marianne Vos haar oude zelf weer gevonden?
Dat Van der Poel iedereen op een hoopje zou rijden, daar was Nederland in z’n geheel ook wel van overtuigd. Of toch dat deel van Nederland dat nog wakker ligt van het crossgeweld. Kramer en Blokhuijsen verschenen namelijk iedere keer op mijn scherm als ik de NOS opzocht. De enige live uitzending bleek op Ziggo Sport. Gelukkig is er tegenwoordig het internet. En daar kwam ik tot de conclusie dat Nederland het veldrijden moderniseert: vrouwen in veldritprimetime!
Of zat dat schaatsen er voor veel tussen…? En kregen de vrouwen een uur waarop Kramer en Blokhuijsen aan de macht waren…?
Nee toch? Daar gaan we niet van uit. En verder gaan we daar ook niet op in. Wel graag een woordje over haar, mevrouw Vos. Toegegeven, het is haar carrière die mijn weg naar het vrouwenwielrennen opende. Die me geboeid deed lezen. Die de aandacht hielp kantelen. Die me ook deed inzien dat wielrennen voor vrouwen en mannen eigenlijk niet te vergelijken valt.
Een ras apart
Marianne is een ras apart. Van dat uitzonderlijke kaliber zoals je ze in het wielrennen maar eens om de zoveel keer tegenkomt. Even dacht ik dat Ferrand-Prévot er ook zo 1’tje was. Al heeft dat niet lang geduurd. Ze blijft weg uit het veldrijden en gaat kiezen. Terwijl Marianne van A naar B holt. In een stijl die opmerkelijk is. Met kracht die groter is dan die van haar concurrenten. Met een palmares waar meer dan 90% van de sterke mannen op de weg enkel van kunnen dromen.
Het palmares van Vos kleurt intussen al een tijdje minder goud. Maar de comeback die ze nu maakt is misschien wel de strafste prestatie van allemaal. Vos is een voorbeeld. Ze toont dat niets zomaar komt. Dat alle mooie medailles een keerzijde hebben. Dat hard werken leidt tot (nieuw) succes. Dat ook een kampioen twijfels heeft. Dat ook een kampioen plots in een gat valt. En dat er dan 2 opties zijn: opgeven of doorzetten.
Het is misschien wel hét kenmerk van een topsporter, dat doorzetten. De vraag is: is het dat ook bij iemand die eigenlijk zo goed als alles gewonnen heeft? Ja, zo blijkt. Doorzetten om de grootste tegenstander in je leven te overwinnen. Dat dat 687 dagen tijd kost, is geen schande. Dat ze uiteindelijk het veld in duikt en wint alsof ze nooit weg geweest is, is haar ongetwijfeld meer waard dan 1 van haar wereldtitels of Olympisch goud uit het verleden.
Om U tegen te zeggen
Marianne Vos is een madam. Om U tegen te zeggen. Ze verbaasde in het verleden, ze verbaast nu opnieuw en ze zal in de toekomst nog meer verbazen. Benieuwd ben ik, naar dat WK in het veld en haar seizoen op de weg. Is Vos terug zoals we haar ooit kenden? Dat waarschijnlijk niet. De persoon Vos is veranderd. Ze heeft dingen doorstaan die mentaal en fysiek veel van haar gevraagd hebben. Je zou haast kunnen verwachten dat ze psychologisch sterker uit die zwarte periode komt.
Ik kijk opnieuw met bewondering toe en betrap me erop dat ik tegenwoordig sneller door de online nieuwsberichten heen zap dan voorheen. Dat ik als een wervelwind tekeer ga op social media. Ik heb geen zin om het over parcoursen te hebben. Of om heen en weer te gooien met modder. Dat typische spel van de veldritwereld mag me gerust passeren. Gewoon voorbijgaan. Over tot de inhoudelijk interessantere nieuwsberichten van de dag.
Marianne Vos. Bijvoorbeeld.
Ze hoopt misschien dat Adrie de paaltjes ondertussen ook voor haar op de juiste plek in de Luxemburgse grond klopt.
Of gaat gewoon uit van eigen sterkte. Dat kan volstaan.
Fotomateriaal: Kristel Van Gilst.