De coureurs van nu zijn die niet meer van vorige eeuw. Door wetenschappelijk te werken worden ze steeds beter, maar ook het materiaal wordt beter. Maar volgens Fran Ventoso – de 33-jarige renner van Movistar – maakt dat de koers niet veiliger. De Spanjaard beweert zelfs dat veel valpartijen een rechtstreeks gevolg zijn van de technologische (r)evolutie. Hij stelt het probleem aan de kaak in een open brief.
Ik rijd nu al 13 jaar in het profpeloton en heb me ook 13 jaar lang opgewerkt in de jeugdcategorieën. 26 jaren dus op mijn fiets, elke dag trainen, genieten van wat ik het liefste doe, mijn passie. Sinds mijn 6e houd ik ervan om te koersen en dat zal ook zo blijven. Ik ben erg blij dat ik van mijn hobby mijn beroep kon maken.
Net zoals andere sporten, is wielrennen technisch enorm geëvolueerd, maar is het op andere vlakken minder vooruit gegaan dan wenselijk.
Doorheen de jaren heb ik vele verbeteringen gezien aan de fiets en de fietskledij. We begonnen met stalen fietsen, evolueerden naar aluminium exemplaren en kregen daarna carbon fietsen. Carbon is een blijver, omdat het sterk en tegelijkertijd erg licht is. We gebruiken ook geen voethaken meer maar klikpedalen, die comfortabeler, efficiënter en vaster zitten. De dagen van de worstenhelmen zijn ook al lang voorbij. Moderne helmen zijn lichter, esthetischer en bieden veel meer veiligheid.
Ik heb ook veel vooruitgang gezien aan de versnellingen. Mijn eerste fiets had maar 1 voorblad en 3 tandwielen. Tegenwoordig gebruiken we 2 voorbladen, zelfs 3, en 11 tandwielen. En hier zal het zeker niet stoppen. Technologische evolutie is altijd een zaak van vallen en opstaan. Op dit punt geraken was niet gemakkelijk. Ik herinner me nog hoe gemakkelijk kettingen braken toen we voor het eerst 10 tandwielen gebruikten: schakels konden breken, omdat het materiaal niet de nodige weerstand kon bieden, etc. Het gebeurt nu nog altijd. We kunnen het ook nog hebben over de revolutie van de elektronische shifters. Toen die voor het eerst getoond en gebruikt werden, waren we nogal verrast en veroordeelden we het systeem ook: het was niet nodig, zou niet goed werken, batterijtjes meenemen was belachelijk, je fiets opladen ook, noem maar op. Tegenwoordig kunnen we onze fiets niet meer voorstellen zonder.
Wat ik wil zeggen: 2 jaar geleden zagen we schijfremmen opduiken in veldritfietsen en het verhaal ging dat ze ook zouden worden uitgetest in het wegwielrennen.
Laat me eerst het volgende duidelijk maken. Ik ben echt voorstander van het gebruik van schijfremmen in het veldrijden of door sportievelingen die de voordelen van het systeem kunnen gebruiken tijdens hun ritten. Maar het gebruik ervan in het wegwielrennen is een andere zaak. Zouden er echt mensen denken dat de feiten van zondag nooit zouden gebeuren? Dacht niemand eraan hoe gevaarlijk die schijfremmen zijn? Besefte niemand dat schijfremmen kunnen snijden en enorme messen kunnen worden?
“Ik stapte af, ging rechts langs de weg zitten in het gras,
bedekte mijn gezicht in shock en vol ongeloof”
Tijdens Parijs-Roubaix waren er maar 2 teams die ze gebruikten. Per ploeg waren er 8 renners, dus 16 in totaal, die samen 32 schijfremmen in het peloton dropten. Stel je een 130 kilometer lange koers voor, met kasseistroken, waarbij een enorme kettingbotsing van renners het peloton in twee breekt en renners overal vallen. Ik moest remmen en kon een crash met mijn voorligger – die trouwens ook probeerde om niet op zijn voorligger in te rijden – niet vermijden. Ik viel niet eens: mijn been raakte enkel de achterkant van zijn fiets. Ik reed verder, maar kort daarna keek ik naar mijn been. Het deed geen pijn, er was weinig bloed te zien, maar ik kon duidelijk een deel zien van het periosteum, een vlies dat over de beenderen ligt. Ik stapte af, ging rechts langs de weg zitten in het gras, bedekte mijn gezicht in shock en vol ongeloof, voelde me ziek worden…. Ik kon alleen wachten op de teamauto en de ziekenwagen, terwijl er allerlei gedachten door mijn hoofd spookten.
Heb ik gewoon pech gehad? Ik denk het niet. Een paar kilometer verderop werd een van mijn gedachten aan de kant van de weg werkelijkheid
15 kilometer na mijn incident stapte Nikolas Maes van Etixx-QuickStep in dezelfde ziekenwagen. Er zat een gapende wonde in zijn knie, veroorzaakt door een andere schijfrem, één van die 32. Een onvermijdelijke vraag kwam onmiddellijk in mij op: wat zal er gebeuren als er 396 schijfremmen in de wedstrijd zitten en 198 renners knokken voor de juiste positie?
Weg met schijfremmen
Schijfremmen zouden nooit in het peloton geïntroduceerd mogen zijn, zeker niet nu we weten welke schade ze kunnen aanrichten. Ik ken geen enkele renner die niet kon remmen met de traditionele remmen. Ik ken niemand die zijn wielen niet zag wegdriften als ze met alle macht remden, of het nu gaat om traditionele remmen of schijfremmen. Waarom zouden we ze dan gebruiken?
Bovendien zijn er heel wat problemen wanneer een wiel moet vervangen worden bij een lekke band. Bijkomende problemen ook voor de neutrale wagen die 3 of 4 verschillende soorten wielen moet hebben om je te helpen wanneer je teamwagen niet in de buurt is. En het ergste is – zoals ik al aangaf – dat schijfremmen erg scherpe messen kunnen worden, machetes, wanneer je met of tegen hen aan crasht tegen een bepaalde snelheid. Op sommige momenten rijden wij 80, 90 tot 100 km per uur.
Ik heb geluk gehad. Mijn been werd niet geamputeerd. Het gaat enkel over spieren en huid. Maar kan je je voorstellen dat een schijfrem een halsslagader of een dijbeenslagader doorsnijdt? Liever niet!
Dit kan allemaal gebeuren omdat de vereniging van internationale renners – het CPA, nationale rennersfederaties, internationale en nationale federaties, teams en, vooral, wijzelf, de profrenners, niets doen. We denken altijd dat het geen probleem is zolang er ons niets overkomt. We wachten altijd tot er verschrikkelijke dingen gebeuren vooraleer maatregelen te nemen. Vroeg of laat kan het iedereen overkomen, het is een kwestie van waarschijnlijkheid, voor elk van ons. Profs zouden verder moeten kijken dan hun neus lang is. Anderen vertellen ons wat we moeten doen, maar: vergeet niet dat we macht hebben om zelf te kiezen, en we moeten wel degelijk een keuze maken.
Schijfremmen veroorzaken snijwonden. Deze keer overkwam het mij, maar het kan ernstiger zijn als het iemand anders overkomt.
Fotomateriaal: Team Movistar.