Ik hou wel van de jongens die het een keer anders aanpakken. Die durven buiten de lijntjes te kleuren. Die de oeroude regels aan hun laars lappen. En die hun jeugdig enthousiasme weten om te zetten in een welgekomen flair die me kan bekoren. Maar in hem had ik het niet gezien. He-le-maal niet… Ook al was hij effectief anders dan de anderen. In zijn eetgewoonten.
Toegegeven, zijn gezicht deed geen belletje rinkelen. Ondanks die podiumplek op het WK U23 in Firenze. Die jongen met de glimlachende ogen en de voorzichtige ‘hallo’. Ik heb de voorbije twee weken weer nieuwe gezichten mogen leren kennen ten huize Molenaers in Herderen. Hij was er 1 van. Hij sprak Engels. Niet uitbundig, vooral beleefd. Het leek alsof hij de kneepjes van z’n vak nog moest leren kennen. Kijkend naar hoe de rest dat deed. En toch uniek zijn in wie hij is. Dan toch.
“Do you have some butter please?”
Ik dacht dat hij het per toeval nodig had. Niet dus. Na een keer of 3 was er een onmisbaar patroon op de voorgrond getreden. Die knappe jongen van IAM Cycling had nood aan zijn klontje boter. Hij stapte naar me toe. De 4e keer. Deze keer was ik sneller. Zijn boter pardoes tevoorschijn toveren, nee, dat lukte niet. Maar wel: “Butter, right?” En daar was die glimlach van hem weer.
Hij met de boter. De jongen die voor mij ondertussen een gezicht, maar nog steeds geen naam had. Na de Amstel was hij weg. En heeft geen enkele renner van Astana of Katusha me nog om een blokje geel vet gevraagd. Wel om glutenvrij brood, pasta integrale en quinoa. Vreemd genoeg een net iets gangbaarder assortiment aan wensen. En toch. Hij met zijn klontje boter zat me nog steeds voor de ogen. Al kon dat ook aan zijn looks gelegen hebben.
Ik had geen idee waar onze jongeman na de Amstel naartoe verhuisde. De ploeg vertrok, maar de zorgen om Aru, Rodriguez, Nibali, Fuglsang, Luis Leon Sanchez en consoorten waren te groot om het uit te zoeken. Het hoefde zelfs niet. Plots gaf hij teken van leven. Op Facebook. Nee, niet in een private message of via een vriendschapsverzoek (nog steeds welkom, uiteraard). Wel via de nieuwsberichten uit Kroatië. He put on his dancing shoes!
Daar stond hij dan. Zijn overwinning wel bijzonder vlotjes te vieren. Sondre Holst Enger. Zijn klontjes boter hadden hem geen windeieren gelegd. Ze geven zijn persoonlijkheid vorm. Net als de John Travolta in hem. Ook al ken ik onze Noorse vriend nog niet zo goed. I like. Hij hoeft het niet iedere keer te doen, maar die laatste rit, in een toch wel relatief onbekende Ronde van Kroatië, heeft hij toch maar mooi gebruikt om zichzelf te promoten. Tja. Stille waters en hun diep dansende gronden dus.
Verdorie. Had ik het vooraf geweten, dan had ik hem in ruil voor zijn dagelijks klontje boter om een dansmove gevraagd. Kon ik volgende week op citytrip in Berlijn ook eens uitpakken. Het zal helaas bij een links-rechtse heupbeweging blijven.
Tenzij Sondre, jij zin hebt om mee te gaan?
Fotomateriaal: IAM Cycling.