Er is ondertussen al veel over gezegd en geschreven: ja, het is warm in Qatar. Erg warm! Tot 40°C en voor velen te warm om in te koersen. De hitte maakte met Enzo Wouters, Anouska Koster en Jasper Philipsen al enkele slachtoffers, maar ook de andere renners klager er over. Maar ja, weet je wat het is? Renners klagen te veel.
De UCI had groot gelijk om het WK aan Qatar toe te wijzen. Daar zit namelijk het grote geld en een organisatie kiest nu éénmaal voor het geld. Dat is zo voor elke organisatie en als er daardoor een paar werknemers moeten sneuvelen… so be it. Opofferingen moeten gemaakt worden. Daarbij komt nog eens dat Qatar alles heeft om een mooie koers te krijgen. Een echte wielercultuur met duizenden supporters langs de kant van de weg, grote kenners van de koers bovendien, een gevarieerd parcours en prachtige landschappen. Vandaar een uitstekende keuze van de UCI, proficiat!
En het is er lekker warm. Er is toch niets leukers dan onder een stralend zonnetje een tochtje met de fiets te doen? Waarom komen wielertoeristen pas in de lente naar buiten? Anders is het te koud, ligt er sneeuw op de bergtoppen, regent het en wordt het te glad, waait het te veel, kunnen ze getroffen worden door de bliksem,… Het is altijd wat op die manier! Renners moeten stoppen met klagen en gewoon rijden. In de tijd van Roger bestond er nog geen Extreme Weather Protocol om de wedstrijd in te korten. Het lijken ook vooral de Belgen die er last van hebben. Flandriens hebben nood aan een drupje regen.
Maar de UCI is niet onmenselijk en houdt rekening met de wensen van de, verwende, renners. Volgend jaar vind het WK plaats in Hawaï, eveneens onder een stralend zonnetje. En om de renners wat af te koelen, laten we ze eerst een kleine 4km zwemmen. Het WK wordt ingekort tot 180km, zonder stayeren. Op die manier wordt het een eerlijke koers en is Sagan ook tevreden. En om er helemaal zeker van te zijn dat de sterkste wint, sluiten we af met een marathon lopen. Eindelijk de verandering waar Oleg Tinkov om vroeg.
Al genoeg slachtoffers
En nu serieus. Ten eerste wil ik aangeven dat ik ongelooflijk veel respect heb voor triatleten. Iedereen die finisht in Hawaï, van de 1e tot de laatste, mag zich terecht een ironman/ironlady noemen. Maar nog veel belangrijker: koersen in zo’n hitte is onverantwoord. Het is dwaas van de UCI om naar Qatar te trekken. En het is even dwaas van de renners om in zo’n weer te starten. Als het zondag effectief zo warm is, kunnen ze maar 1 ding doen: niet op de fiets stappen, naar huis keren en daar het einde van het seizoen vieren. Een hitteslag kan levensbedreigend zijn, concentratieverlies kan leiden tot grote valpartijen. Het wielrennen heeft dit jaar al genoeg slachtoffers gekend: Daan Myngheer, Antoine Demoitié en Stig Broeckx mogen niet zo snel vergeten worden.
Maar renners zijn renners en renners… die klagen NIET. Zondag staat het WK op het programma en iedereen wil een jaar in die trui rondrijden. De favorieten zullen tot het gaatje gaan om te winnen. Knechten zullen rijden tot ze zwart zien en desnoods 100 bidons aanbrengen. Hopelijk vergeten ze niet dat er meer is in het leven dan 5 strepen op een wit T-shirtje.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.