Een wereldbeker heeft hij er niet voor gekregen, maar de sportieve prestatie van Amsterdammer Laurens Jagt (34) mag zeker ook gezien worden. De afgelopen maanden reed hij op de fiets van de Johan Cruijff Arena tot aan het Al Thumama Stadium in Qatar. “Ik nam een bal mee in mijn fietstas en ondervond overal hoe het leer wereldwijd mensen kan verbinden”, legt de avonturier uit.
Missie
Al een tijdje liep Jagt rond met het idee om eens een enorme uitdaging op de fiets aan te gaan. “Ik wilde niet gewoon een rondje rijden, maar echt op pad gaan met een missie. Toen het WK voetbal in Qatar in aantocht was, vond ik daar mijn ultieme doel. Ook een groot voetbaltornooi stond al langer op mijn verlanglijstje. De route maakte dat ik door een pak bijzondere landen zou rijden en de combinatie met het voetbalaspect zorgde ervoor dat dit de uitdaging was waar ik voor zou gaan.”
De Amsterdammer fietste door Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Servië, Bulgarije, Turkije, Cyprus, Israël en Jordanië om uiteindelijk in het land van de oliedollars te geraken. “Saudi-Arabië ging ik met het vliegtuig over omdat ik weinig tijd over had en het ook niet zag zitten om alleen door de woestijn te trekken.” Aanvankelijk wilde hij door Iran fietsen, maar door de opkomende revolutie moest hij zijn route aanpassen. “Turkije vond ik erg bijzonder omwille van de gastvrijheid van de mensen en de uitgestrekte natuur”, beklemtoont Jagt.
In Israël reed hij dan weer eventjes rond met de daver op het lijf. “Ik fietste er amper een kilometer of 5 langs de West Bank, maar dat was toch een hele belevenis. Helikopters cirkelden er boven mijn hoofd en de tanks waren niet weg te denken uit het straatbeeld. Bovendien had ik ook nog eens 3 lekke banden die dag, net wanneer je daar al zeker niet te maken mee wil krijgen. Gelukkig volgde daarop Jordanië, wat opnieuw prachtig was. Op woestijnplekjes zoals Petra was het enorm genieten.”
Aanrijding aan 80 km/u
Een minder moment kende de Nederlander dan weer in Bulgarije. “Ik werd er aangereden terwijl ik netjes rechts reed op een provinciale weg. Werkelijk iedereen zit in dat land in de wagen op de gsm, ook de vrachtwagenchauffeurs. Na de aanrijding stopte de dader wel, maar dat was vooral om zijn spiegel weer juist te zetten. Hij had mij geraakt aan 80 km/u, gelukkig bleef de schade beperkt tot een grote blauwe plek op mijn schouder. Op dat moment bereikte ik wel mijn breekpunt. Waarom zou ik mijn leven nog verder riskeren? Het plezier was ik daar verloren, maar vond ik gelukkig terug in Turkije.”
Na 110 dagen en 6.000 km bereikte Jagt Qatar. “Ik was 2 dagen voor de 1e match van de Nederlanders daar en verbleef in 1 van de containerkampen waar zoveel om te doen was. Omdat alles in Qatar zo ongelofelijk duur was, bleef ik daar maar een 3-tal dagen. Ik pikte de match van de Nederlanders mee en was via Franse fietsers – met wie ik een tijdje mee reed – ook aan tickets voor Frankrijk-Australië geraakt. Dat was een mooie ervaring.”
Met de Qatarese bevolking had Jagt weinig contact, onderweg ontmoette hij wel veel mensen van verschillende culturen. “Het is grappig hoe een bal de ontmoeting altijd vergemakkelijkt . Je rolt die naar de mensen toe en hebt meteen een connectie. Eigenlijk heb ik op al die weken tijd amper negatieve ervaringen gehad. Mensen waren overal bijzonder vriendelijk. Het was niet zomaar dat ik een ‘OneLove’-shirtje aanhad bij mijn aankomst in Qatar.”
Goed doel
“Bovendien zamelde ik onderweg ook geld in voor een goed doel”, duidt Jagt. “Klabu is een non-profitorganisatie die zorgt voor sportinfrastructuur in vluchtelingenkampen. Ik maakte onderweg wat reclame en zamelde uiteindelijk ook meer dan 6.000 euro in.”
Nu Jagt goed en wel weer thuis is, wil hij zijn avontuur via ‘Bike 2 Unite’ graag delen met de mensen. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. “Het moeilijkste was voor mij om al het materiaal te verzamelen en goed uit te werken wat er nodig zou zijn. Ik heb die reisfiets nu klaar staan en wil deze graag beschikbaar stellen voor andere reizigers. Zij kunnen gebruik maken van al mijn knowhow, maar het is wel de bedoeling dat ze ook fietsen naar een groot sportevenement en ook een goed doel promoten. Misschien kan ik wel een soort platform creëren waarop reizigers en verhuurders van reisfietsen elkaar vinden.”
Inmiddels is hij ook weer terug aan het werk. “Ik heb mijn eigen cybersecuritybedrijf. Mijn collega’s wisten al langer van mijn plannen en gelukkig kon ik op hen rekenen om goed op het bedrijf te letten. Ik heb nu veel in te halen, maar op de vergaarde levensvreugde lukt dat probleemloos. In 2024 is het EK in Duitsland, misschien herhaal ik mijn activiteiten dan, al is dat een pak dichterbij. En in 2026 is het WK in Mexico, de VS en Canada. Dat is misschien wel leuk om weer een fietsuitdaging op poten te zetten. Van noord naar zuid of van west naar oost, dat kan allemaal. Ik heb er in elk geval veel zin in!”