‘Ben ik blij dat ik niet nog jaren achter die jongen moet aanrijden’. Gevleugelde woorden van Erik Dekker in de VRT-studio, nadat Tom Boonen de Ronde van Vlaanderen 2005 op een indrukwekkende wijze op zijn palmares spijkerde. Hij had gelijk. Een jonge god met een aura van onoverwinnelijkheid was opgestaan en koerste een erelijst van jewelste bij mekaar. Alle gehuil en tandengeknars van de oude garde à la Van Petegem ten spijt.
Met 100% zekerheid spookten Dekkers woorden ook gisteren door de hoofden van Cancellara, Terpstra en…. Boonen! De wissel van de wacht zat er al enkele jaren aan te komen, maar met de knalprestatie van Peter Sagan in de 100e jubileumeditie van de Ronde werd die definitief ingeluid.
In 1 week tijd etaleerde Sagan alle kwaliteiten die van hem een unieke renner maken: punchen op de hellingen, knallen op de kasseien, sprinten in Gent-Wevelgem en tijdrijden tegen Cancellara om zijn winst in de Ronde veilig te stellen. De compleetste renner van allemaal, die op topniveau presteert van februari tot oktober.
Niet de Ronde van de Vlamingen
Deze Ronde van Vlaanderen was niet de Ronde van de Vlamingen. Ruim voor de finale debatten echt konden beginnen waren Dries Devenyns, Tiesj Benoot en Greg van Avermaet al uitgepraat. Devenyns – sterk de voorbije weken – sukkelde met flanellen benen na een ziekte eerder deze week en gaf op. Benoot – schaduwfavoriet – struikelde over een weerbarstige bidon die na een kasseiendans een fiets had verlaten. En Van Avermaet – uitgesproken topfavoriet – sneuvelde met een sleutelbeenbreuk nadat nagenoeg de hele BMC-trein ontspoorde.
Voordien had ook Sep Vanmarcke al flink zijn deel gehad, met materiaalpech, een stevige valpartij en enkele fietswissels.
Het waren misschien wel de manoeuvres en inhaalraces te veel die hem en vooral zijn benen op de Paterberg zuur opbraken. Alhoewel… Vanmarcke stond op barsten toen hij met opengesperde mond het gat met Sagan en Kwiatkowski moest dichten, terwijl ‘Peterke’ vrolijk achterom keek en jennend de snelheid nog wat omhoog joeg. Toen al bleken de krachtsverhoudingen in het voordeel van de
Slovaak uit te draaien.
Top: Dimitri Claeys
Wat een wedstrijd van Dimitri Claeys, ploeggenoot van de overleden Antoine Demoitié. Op gramschap, ploeggeest en talent reed hij een dijk van een wedstrijd. Zijn 9e plaats is top, maar de manier waarop was effenaf prachtig. En hij was niet toevallig voorin verzeild geraakt. Samen met Imanol Erviti bleek hij zowaar de beste van het kopgroepje. Zelfs na de Oude Kwaremont kwamen ze nog aan de tenen van de favorieten kietelen. Het mooist denkbare eerbetoon aan zijn ongelukkige teamgenoot, na een bijzonder zware week.
En zo dacht Sagan er ook over. Hij droeg zijn zege op aan Antoine Demoitié en Daan Myngheer. Zijn regenboog is niet zomaar een truitje, niet zomaar een overwinning. Zijn regenboog… reikt tot aan de hemel.
Een prachtman…, die Peter Sagan!
Lees ook: Peter Sagan: hoe de hofnar koning werd