Die zwarte trein met blauwe streep op kop van het peloton. Met hun kopman in zijn aparte stijl freewheelend en op z’n metertje kijkend als laatste wagon. Zucht. Het is zo’n beeld dat een mens ondertussen beu is. Voor- of tegenstander van Froome. De koersstijl die controle heet, kan me maar weinig bekoren. Dat Froome een talent is om U tegen te zeggen, dat mag wel duidelijk wezen. Dat zijn ploeg fenomenaal is, is een feit. Maar de manier waarop zijn compagnons hem begeleiden, is de nagel aan mijn liefhebbende doodskist. Dat heeft ondertussen geen nood meer aan bevestiging.
Ik leef dan ook meer dan ooit in tijden van hoop. Sinds de ASO gisteren zijn nieuwe Tourparcours fier voorstelde. Zoals ze dat altijd doen. En net als anders met een flinke dosis: we doen dat bijzonder goed – chauvisnisme. Een karaktertrek die mij nog steeds niet heeft weten te overtuigen. Ik ben nog altijd meer fan van de Giro, maar ook dat staat waarschijnlijk in koeletters op mijn voorhoofd geschreven.
De Tour blijft wel de Tour. Meer moet hoeft niet gezegd te worden.
En dus hoop ik stiekem ieder jaar weer dat Prudhomme en de zijnen een keer op de verrassing spelen. Daarom hoeven ze niet zo zot te doen als hun interne ASO-collega’s van de Spaanse grote ronde. Maar toch. Lok de attractiviteit van de koers naar het scherm met je parcours. Niet met je naam en historische faam. En eigenlijk. Sinds jaren lijkt het alsof mijn gebeden gehoord zijn. Het lijkt heel even alsof de Tour het een keer anders durft aanpakken. Alsof de Tour klaar is om zichzelf de eer aan te doen 1 van de mooiste koersen van het jaar te worden.
De grootste op de kalender is bij mij niet standaard de meest aantrekkelijke van het seizoen. En ja, klassiekers en grote ronden vergelijken, dat is als appelen en peren. En nee, het heeft daarom niet altijd zin om kasseien in een Touretappe te willen steken, in de hoop daar het spektakel naar een eindeloos hoogtepunt te sturen. Nee. De Tour moet zichzelf een nieuwe eigenheid geven. De Tour moet op zoek naar een eigen identiteit.
Succes niet uitpersen
Van de Vuelta weten we dat aankomsten bergop er als paddenstoelen uit de grond schieten. En we voelen er ons allemaal ongemakkelijk bij, maar genieten keer op keer van wat de Vuelta ons voorschotelt. De Tour heeft een stempel, maar hij lijkt ouderwets. Hij lijkt vastgeroest in wat een succesvol verleden was. Het is niet omdat iets vroeger werkte, dat de moderne tijden niet om verandering vragen. Op succes kan je even broeden, maar je mag het niet willen blijven uitpersen. Tot de degout groter wordt dan de liefde.
Dat is wat ik bij de Tour voel. De aantrekking omdat het de Tour is. Maar de snelle verveling omdat ik mezelf voel afdwalen. Naar een ongeïnteresseerdheid die alleen maar gevoed wordt met al eerder gekende elementen. Zonder dat er afwisseling is in smaak. Zonder dat de ogen een keer iets anders zien. En zonder dat de emoties een keer iets anders voelen. De Tour probeert te hard om de Tour te zijn. De Tour moet een keer de teugels los laten om buiten de lijnen te kleuren. Om zichzelf te herontdekken.
Verviers
En het lijkt erop dat de Tour in 2017 die keuze maakt. Of ze Sky de controle kunnen ontnemen? Nee, waarschijnlijk niet. Maar misschien moeten we niet zo vaak naar die controlerende hand zitten kijken. En kunnen andere jongens profiteren van een aanvallend aantrekkelijk uiterlijk dat de nieuwe Tour nu gekregen heeft. En wie weet, valt het ook gewoon keihard tegen. En dromen we allemaal van een Tour à l’ancienne. Maar voorlopig houd ik vast aan de hoop. De hoop dat ik in juli 2017 nog meer gefrustreerd raak over het feit dat ik niet als journalist aan de slag ben in wat zich jaarlijks als het grootste wielerevenement op de kalender aankondigt.
Omdat de Tour de Tour is. En altijd de Tour zal blijven.
(Ondanks een start in Verviers of all places. Zo mooi is het daar heus niet hoor.)
Fotomateriaal: Davy De Blieck.