Een zucht. Dat moment waarop ik in m’n handtas keek en besefte dat mijn gsm thuis nog ergens lag rond te slingeren. En dat op de langste dag van de week. Na het werk rechtstreeks naar de Italiaanse les. Tot 22 uur. Meer dan 12 uur niet te bereiken. Drama! Al duurde die gedachte niet lang. Het was zonder twijfel de beste dag van de week om dat stuk technologie thuis te vergeten.
Een godsgeschenk bleek het achteraf te zijn, mijn gehaaste zelf om half 8 in de ochtend. Ik blijf altijd net iets te lang in bed liggen. Wie heeft die dekselse snooze-functie in godsnaam uitgevonden? Voor 1 keer bedank ik hem of haar. Met een diepe buiging, gevolgd door een applaus. Nu had ik dat verlengstuk van mezelf vergeten en kon ik niet per ongeluk op Facebook of Instagram lezen wie de nieuwe wereldkampioen tijdrijden was.
Ik was op slag dolenthousiast. M’n ouders verwittigde ik even via mail, want tegenwoordig wordt verwacht dat je à la minute op een bericht reageert. Anders… Veel scenario’s. Ik maakte van die mail gebruik om papa nogmaals op zijn vaderlijke plicht van die woensdag te wijzen aangezien hij van thuis uit werkte: koers, opnemen, dank. Oh ja, uiteraard vroeg ik hem om te bevestigen als hij dat mailtje gelezen had. En dat deed hij.
In een roes
Ik leefde een dag lang in de roes. In blijdschap. Omdat ik bij het thuiskomen rustig in de zetel zou kunnen kruipen en kon doen wat ik nog altijd het liefst van al doe: koers kijken. Er was zoveel gezegd en geschreven over de laatste klim. Dit moest een historische dag worden. Dit moest en zou ik gezien hebben. In onwetendheid, want anders valt er aan koers niks meer te beleven.
Ik huppelde de hele dag, tikte mezelf op de vingers als ik in de internetbalk nog maar aan ‘Sporza’ dacht. Nee, dit keer zou ik het niet verpesten voor mezelf. Daar was ik rotsvast van overtuigd. Terwijl ze in Bergen aan het bikkelen waren voor die gouden plak, zat ik afgezonderd in de cabine hoorapparaten aan te passen. Even door de Italiaanse les heen bijten en ik zou nog dik 2 uur mogen genieten.
Journaal
M’n collega’s Italiaans waren al zo attent om bij aanvang van de les te vragen of ik wist wie de regenboog om de schouders droeg. Ze zeiden niet meer dan een veelbetekenende glimlach. Ik hoefde zelfs niet te vragen om de lippen op elkaar te houden. Dat deden ze vanzelf. Alleen was het kwaad toen al geschied. Ik moest hem vragen om niet ‘nog meer’ te verklappen. Om de uitgebreide info voor zichzelf te houden. De basis, die had ik al.
Omdat ik wachtend aan dat rode licht in gedachten verzonken zat bij mijn aankoop in de Ikea. Een matrasbeschermer is de boosdoener van dit alles! Ik zat in m’n hoofd prijzen te vergelijken, na te denken en te redeneren. Toen plots de klok 6 uur sloeg. Heel even wilde ik mijn radio ‘muten’, maar ik was te laat. Te traag.
“6 uur, een goede avond. De Nederlander Tom Dumoulin is de nieuwe wereldkampioen tijdrijden.”
Het duurde tot ‘Dumoulin’ vooraleer mijn voelsprieten omhoog schoten als antennetjes die de Noord-Koreaanse raketten signaleren. Heel snel ging de radio uit. En even snel kwam het gevloek. Een slag op het stuur, net naast de claxon. Gelukkig maar. Ik zou zelfs het stilstaand verkeer hebben opgeschrokken.
‘s Avonds kwam ik thuis en keek ik naar de opname van het WK tijdrijden. Al bij het 1e tussenpunt ontdeed ik me van de illusie dat dit een heel spannende strijd zou worden. De winnaar kende ik en al snel wist ik ook dat er weinig aan te doen was.
Gelukkig was er nog de bodycheck van die politieagent. En die fantastische beelden van de Noorse fans. De teleurstelling van die ochtend was weg, maar maakte plaats voor ontgoocheling.
Annelore.
Fotomateriaal: Bjørn Erik Nesse.