Ze rijdt al jaren in de schaduw van haar zus Kelly en is ook altijd hard blijven supporteren voor haar vriend en schoonbroer, maar sinds kort zet Kim Van den Steen uit Wetteren weer alles op haar eigen carrière. Al is dat geen evidentie, want voor haar job is ze al om 6 uur in de ochtend in de weer én rijdt ze al 5 uur met de fiets voor ze aan haar eigenlijke training kan beginnen. Respect!
Kim Van den Steen: “In 2018 zal ik aan mijn 7e koersjaar beginnen. Doorheen de jaren ben ik vooral zeer wisselvallig geweest in mijn prestaties. Ik begon als 2e jaars junior met koersen bij Autoglas Wetteren Cycling Team. Als Wetterse voor mij de meest logische keuze. Het is allemaal zeer ontspannen begonnen met de quote van m’n papa aan ploegleider Jos: ‘achteraan rijden is ook reclame, hé’. Ik wist namelijk zelf niet waar ik stond en wat ik zou kunnen. Bij de meisjes jeugd kon ik zonder problemen volgen, zelfs enkele wedstrijden bij de elites waren geen probleem, al was het onmiddellijk duidelijk dat er een groot verschil in talent was tussen mijn zus Kelly en mezelf.”
“Voor haar finishen was een uitzondering. Vaak vragen ze me of ik het niet lastig vind dat zij zoveel beter is. Nee, ik ben altijd trots op haar geweest dat zij dit heeft kunnen bereiken. Ondertussen koerst ze op UCI-niveau, dit jaar bij Lotto Soudal. Als 1e jaars elite had ik een stap vooruit gezet. Ik werd geselecteerd voor de Omloop Het Nieuwsblad, iets waar ik voorheen elk jaar aan de start stond van de profs om de koers op verschillende punten te zien voorbij flitsen. Later bleek dat 1 van mijn beste deelnames ooit. De jaren nadien waren een kleine ramp. Ik behaalde niet meer mijn niveau van de voorgaande seizoenen en zat in een vicieuze cirkel. Het probleem? Training!”
Nonkel André
Kim Van den Steen: “Ik heb een job bij Bpost en dat voreg veel aanpassing in mijn beginjaren. Vroeg uit bed en constant aan het werk, ook in slecht weer. Ik ben namelijk uitreiker: dat wil zeggen ‘s morgens binnen in het kantoor post sorteren en dan de baan op voor 4 tot 5 uur, meestal met de fiets. Vaak kwam ik thuis en zag ik het niet meer zitten om nog eens mijn koersfiets op te springen en een aantal uren te gaan trainen. Het lag niet alleen aan de job, ik kijk graag koers! Al vanaf ik klein was. Onze familie ademt koers. Mijn nonkel, André Van den Steen, was een beloftevolle renner met meer dan 20 overwinningen op een jaar. Spijtig genoeg is hij op vroege leeftijd gestorven. Mijn vader mocht nooit koersen, maar vanaf ik me kan herinneren was ik elk voorjaar met hem op de baan tijdens de voorjaarklassiekers. Sinds mijn zus in competitie trad en al snel bij de nationale selectie hoorde, volgden we vooral haar wedstrijden.”
“Ook mijn eigen vriend Jonas Goeman is wielrenner bij Tarteletto-Isorex. Ik wou er telkens bij zijn als zij een wedstrijd reden, ten nadele van mijn eigen trainingen. Als je niet van in het begin van het seizoen het niveau haalt, is het moeilijk om dat recht te zetten doorheen het jaar. Tot vorig jaar dan! Ik wou er nog iets van maken, er een laatste keer tijdens de winter alles aan doen om niet altijd vroegtijdig te moeten afstappen. Als het nu niet lukte, zou het echt gedaan zijn met mijn carrière. Ik zette mezelf voorop en ging minder naar de wegwedstrijden en crossen – want mijn zus haar vriend Michael Vanthourenhout crosst. Als ik thuis kwam van het werk pakte ik onmiddellijk de fiets en weg was ik. Niet zonder resultaat, want sinds lang stond ik er weer. Ik behaalde enkele top 10 en top 20-plaatsen in pelotons met meer dan 100 rensters. Het was ook niet onopgemerkt voorbijgegaan. Vaak hoorde ik dat ik goed bezig was. Dat deed deugt na die jaren waar ik met moeite enkele ronden kon volgen.”
Extra dag verlof
Kim Van den Steen: “Ik ga nog steeds naar wedstrijden kijken, maar minder. Voor het WK in Bergen was ik mee met mijn ouders om voor mijn zus te supporteren. Spijtig genoeg raakte zij betrokken bij een zware valpartij, waardoor het een heel avontuur werd om thuis te geraken. De vlucht van zondag was afgeschaft en omgeboekt naar maandag. Maandag was het dan nog een ramp om thuis te geraken door afgeschafte treinen. Dus ik miste de laatste wedstrijd van mijn seizoen en geraakte zelfs niet op mijn werk. Toch zal ik voor mijn zus blijven supporteren! Mijn verlof staat al gepland voor volgend jaar, je weet maar nooit dat we weer naar het WK kunnen. Dit keer wel met een dag extra verlof. Voor mezelf hoop ik terug op een seizoen waar ik met plezier aan de start sta en eventueel mijn ploegmaten bij Autoglas Wetteren aan de overwinning kan helpen.”
Fotomateriaal: Paul Hinninck.
