3 op een rij voor Wout Van Aert. Niet dat we er 100% zeker van waren, maar laat ons zeggen dat we hem toch wel een pak meer kansen gaven dan de 25% die hij voor zichzelf had uitgesproken. Deze omloop was op het lijf van Van Aert geschreven. De loopstroken waren immens en de stukken waar Van der Poel zou kunnen wegrijden, waren nauwelijks te bespeuren. Uiteindelijk bleek ook Van der Poel zelf nauwelijks te bespeuren op de kouwelijke modderberg, kortweg…. de Cauberg.
Een 1e teken aan de wand volgde al op de 1e loophelling. Van der Poel begon er als 1e aan, maar hij kwam na Van Aert boven. Het hele weekend lang kon nauwelijks iemand een voorganger passeren, maar Van Aert kruiste Van der Poel netjes via de binnenkant op een strookje dat hem net iets beter uitkwam. Daar moet de Lillenaar al gemerkt hebben dat hij de betere was. Tussendoor had Van der Poel ook al een paaltje geraakt en sukkelde hij een beetje onwennig van zijn fiets. Van Aert knalde door zonder omkijken. Een gaatje van 5 seconden werd er eentje van 10 seconden en nog voor het einde van de 2e ronde was het WK gereden. Met bokkensprongen reed de wereldkampioen weg, terwijl Van der Poel de hijgende adem van Michael Vanthourenhout en later ook nog Toon Aerts moest opsnuiven. Mannen die hij normaal ver achter zich laat, maar die met een oranjehemd in zicht een portie mentale doping kregen.
Van Aert was ronduit fantastisch. Als je met 2’30” voorsprong een WK kan winnen, dan mag dat gerust kannibalisme genoemd worden. “Misschien wel mijn sterkste race ooit”, liet hij optekenen. Wel, we geloven het graag. Als nummer 5 in de wedstrijd, Lars Van der Haar, aankomt om 4.30 minuut – nogmaals: 4 en een halve minuut! – dan is de kans groot dat je inderdaad je beste race ooit hebt gereden.
Michael Vanthourenhout kwam helemaal boven water, na een wat minder seizoen. Bij de jeugdcategorieën zette hij vlotjes zijn voet naast de 2btenoren, maar dat was toch alweer een tijdje geleden. In Valkenburg bewees hij nog altijd te beschikken over een portie lef, kracht en vooral talent. Neef en bondscoach Sven keek ongetwijfeld goedkeurend toe. Er zit wel degelijk nog veel leven in het Belgische veldrijden, mocht Van Aert ooit definitief beslissen om over te stappen naar de weg.
Iserbyt, Cant en Van Aert, ze trokken dit weekend een overweldigende regenboog over België. Van een spanningsboog was er buiten Cant niet echt sprake, maar who cares?