Kermiskoersen zijn al lang onder zijn niveau, maar dat Dries De Bondt heeft moeten vechten voor zijn bestaan als profwielrenner is wel een understatement. Op een bepaald moment leek zijn carrière voorgoed voorbij. Maar coureurs zijn vechters, weet u wel?
“Als ik dit seizoen mijn niveau van eind vorig jaar kan vasthouden, zal het mooi zijn”, kijkt Dries De Bondt het nieuwe seizoen recht in de ogen. “Toen was ik conditioneel goed en kon ik met de GP Paul Borremans in Viane nog een koers winnen. De kansen die ik zelf krijg, moet ik ook grijpen. Dat was ik een beetje kwijt. Ik moet meer winnaar worden.”
Hersenbloeding
Dries De Bondt heeft het de voorbije jaren niet cadeau gekregen. In de Ronde van de Vendée in het najaar van 2014 kwam hij in een afdaling zwaar ten val. “Halfweg koers ontplofte mijn achtertube, net in een afdaling. Ik knalde vol tegen de gevel van een huis, liep daarbij een schedelfractuur op en werd met de helikopter afgevoerd naar een ziekenhuis in Nantes. Ik heb 12 dagen in coma gelegen. Ik verloor ook 12 kilo spiermassa en moest opnieuw leren lopen, eten,… Omdat mijn stembanden beschadigd waren, moest ik zelfs opnieuw leren praten. Mijn carrière hing op dat moment aan een zijden draadje.”
“Toen ik terug bij bewustzijn was, is het wel miraculeus beginnen beteren. De dokters vertelden mij dat ik niet aan fietsen moest denken, maar daar hebben ze mij toch wat onderschat. In Brussel-Zepperen, mijn 2e koersweekend, was ik al meteen 3e. 2015 werd een seizoen waarin ik mijn oude niveau terug moest zien te vinden. Dat is op het einde van dat jaar ook gelukt, maar de mentale strijd na zo’n zwaar ongeluk is enorm. Zeker in het begin moest ik leren om de situatie te aanvaarden. Dat was de 1e stap richting herstel: aanvaarden én er mee leren omgaan. Vallen is niets, het is de manier waarop je er nadien mee omgaat die telt. Dat maakt het verschil met de concurrentie.”
Investeren in gezonde coureurs
“In het begin werd ik geleefd”, weet de Oost-Vlaming nog. “Ik had een zware crash gehad en kreeg zowel regionaal als nationaal heel veel aandacht in de media. Dat was mentaal wel zwaar, zeker omdat ik ook erg moest letten op wat ik wel en niet vertelde. Ik had een hersenbloeding gehad, links frontaal, waardoor alle remmingen weg waren. Wat ik dacht, zei ik ook gewoon. Dat maakte het er niet makkelijker op. Ik moest wel wat bijgestuurd worden. Maar gelukkig beterde dat snel. Net als het feit dat ik geluk had dat de fysieke belemmeringen beperkt bleven tot wat gehoorschade aan de linkerkant.”
De carrière van De Bondt, die in 2014 voor het Josan-To Win team reed, stond in de periode van die zware val sportief op een kruispunt. “Ik zat op een gegeven moment aan de onderhandelingstafel met verschillende teams voor 2015, waaronder Wanty-Groupe Gobert. Maar als je zo’n crash meemaakt, dan zijn er nog weinig ploegen die je een kans willen geven. En dat begrijp ik wel, want de ploegen hebben een budget en moeten met dat geld een competitief team opstellen. Als goede huisvader moet je investeren in gezonde coureurs, niet in een renner waarvan voorspeld is dat zijn carrière zo goed als voorbij is.”
Engel Ivan
“Maar toen ben ik een engel tegen het lijf gelopen, Ivan De Schamphelaere. Die bleef wel geloven in mij en kwam me zelfs bezoeken in het UZ in Gent”, is De Bondt dankbaar. “Hij zei me nadien dat hij het vuur in mijn ogen zag om terug te komen. Hij heeft me de kans gegeven om bij Veranda’s Willems-Crelan te tekenen. Ik moest zelfs niks laten zien in 2015, hoewel dat seizoen toen nog moest beginnen. Ik kreeg een heel jaar de kans om me klaar te stomen voor het seizoen 2016. Zijn geduld is beloond geweest. In 2015 heb ik een paar mooie dingen laten zien, maar een jaar later was ik helemáál terug. Ik mag mijn 2 pollekes kussen dat ik Ivan tegen het lijf ben gelopen.”
Veranda’s Willems-Crelan werd in 2017 met de komst van Nick Nuyens procontinentaal. “Ik was samen met Timo Dupont de 1e renner die werd gecontacteerd om mee de overstap te maken”, zegt De Bondt trots. “Wij waren toch de beste mannen van de ploeg in 2016, hadden ook elk onze koersen gewonnen. Bij de elite zonder contract was ik een beetje incontournable geworden en Timothy was al prof. Het vertrouwen van de ploeg was er en dus kwamen ze eerst naar ons. Ik was wel wat onzeker over het slagen van het project, met name omdat alles heel snel was moeten gaan. Ik was bang mijn plaats niet te vinden in de ploeg, maar het is allemaal goedgekomen.”
En of!