De Nederlander Edo Maas kreeg een landgenoot als opvolger in de E3 Harelbeke voor juniores. Drent Axel van der Tuuk van het – Belgische – Young Forte Cycling Team klopte zijn Belgische tegenstander én landgenoot Maas zelf om zijn 1e grote overwinning te pakken. Leuk om zo weer huiswaarts te keren, zeker als je slechts voor het plezier aan de start stond.
“Het was een prachtige dag”, opent Axel van der Tuuk ons gesprek meteen met magische woorden. “Ik weet nog dat ik zaterdag erg ontspannen aan de start stond. Mijn doel was dan ook vrij eenvoudig: gewoon lekker genieten van het koersen. In het begin was het nochtans erg hectisch, er werd veel gesprongen en dat maakte het peloton onrustig. Op een gegeven moment zag ik een grote groep terugkomen en toen ben ik naar de kopgroep gesprongen – met nota bene een ploeggenoot van mij daarbij. Ik wilde in de kopgroep zitten voor de Paterberg.”
Demarrage
“Uiteindelijk zijn we met 3 doorgereden en op de Stationsberg sloten er 2 renners aan, Vervloesem en Vandenabeele. 2 zeer sterke renners, ze zaten iets frisser en reden dan ook stevig door, waardoor mijn ploegmaat Bodi del Grosso moest lossen, op de Kapelberg, geloof ik. Vanaf dat moment begon ik mij steeds beter te voelen en we hielden een stevige voorsprong. 20 km voor het einde reed Vervloesem weg op Tiegemberg. Ik wachtte even en ben er toen alleen naartoe gereden.”
“Op dat moment wist ik zeker dat ik wel eens kon gaan winnen. Van achteruit sloot er een groep aan bij onze achtervolgers en de voorsprong liep terug. Vervloesem had krampen en er kwam een ploeggenoot van hem vanuit de jagende groep aansluiten, zei hij, en hij nam nog 1 keer over. Dan heb ik maar vol gas gedemarreerd, met misschien nog 10 km te gaan. Ik voelde dat ik beter was en nam gauw een voorsprong. Ik durfde echter niet achterom te kijken en ben gewoon zo snel mogelijk naar de meet gereden. Bij de vod zag ik dat er niemand achter mij reed, toen realiseerde ik me dat ik zou gaan winnen. Een ongelooflijk gevoel!”
Vlaanderen boven
De zege kwam zeker als verrassing, laat Van der Tuuk optekenen. “Ik wist dat ik in orde was en wel mee zou doen in de koers, ook tussen de 2e jaars junioren. Toch is winnen altijd lastig, laat staan als 1e jaars”, zegt de klassiekerman. “Ik ben wel echt een renner voor de Vlaamse koersen en als ik goed ben, kan ik ook lang mee in het middengebergte. Ik kan ook bijna altijd vertrouwen op mijn sprint in zowel een kleine als een grote groep. Ik weet dat ik rap ben en gewoon hard kan fietsen. Als ik met mijn broer Danny (die anderhalf jaar ouder is, red) op geaccidenteerd terrein fiets, kan hij mij niet lossen. Ik weet ook dat als ik het hooggebergte in ga, dat ik niet heel ver zal komen. Maar koersen als de E3 en andere typisch Vlaamse wedstrijden liggen mij erg goed.”
“Voorjaarskoersen spreken mij aan omdat ik merk dat ik beter presteer in koudere temperaturen. In de jeugd heb ik ook geleerd om waaiers te trekken en ik kan van nature heel erg goed om met zware omstandigheden. Die factoren kom je in het voorjaar wel eens tegen. Ik hou echt van die Vlaamse koersen in het voorjaar, ja, wielrennen in Vlaanderen is gewoon speciaal.”
Op zijn 17e is het natuurlijk nog koffiedik kijken waar het met Axel van der Tuuk zal uit gaan. “Ik vind fietsen vooral erg leuk, dat blijft voor mij het belangrijkste”, geeft hij te kennen. “Als het dan ook goed gaat, is dat mooi. Natuurlijk wil ik prof worden, maar dat is nog een erg lange weg. Het lijkt mij vooral tof om de grote voorjaarskoersen bij de profs te rijden. We zien wel.”
