Veel stoute woorden, maar de Tourpretendenten zijn anno 2018 toch erg lief voor elkaar. In Roubaix mocht een hele dag lang iedereen – met uitzondering van Uran – terugkeren in het peloton. Iedereen wacht, iedereen rekent, iedereen kijkt naar zijn ploeg. Laat ons hopen dat er in de bergen toch met het open vizier wordt gereden, anders moeten we ons serieus gaan afvragen of we de Giro eigenlijk niet veel leuker vinden.
Bardet mocht na een lekke band meermaals terugkeren. Niet dat hij werd opgewacht, maar hij werd zeker niet op achterstand gereden. Hetzelfde gold voor Mikel Landa. Dat zijn toch 2 renners die al op het podium van een grote ronde hebben gestaan. Er zijn veel renners die er baat bij zouden hebben om hen op minuten te rijden. Hetzelfde toen Froome na een val aan de kant stond. Nog voor we een glas water waren gaan halen, was de halve minuut gedicht.
Met fluwelen koershandschoenen pakken de hoofdrolspelers elkaar aan. Hoe agressiever de supporters, des te liever zijn de concurrenten. Het gebeurde vorig jaar een 1e keer in etappe 9. Froome had pech en Aru durfde als enige door te rijden. Dat leverde hem bakken kritiek op van die andere Brit Simon Yates. Daar ging het nog over respect, enkele ritten later sloeg dat over naar pure angst. In de etappe naar Le Puy-en-Velay moest Froome na materiaalpech achtervolgen, maar Bardet bleef kilometerslang zijn ploegmaten volgen in plaats van zelf vol te gaan. Hij had achteraf een hele uitleg, maar feit is dat Froome die dag geen seconde verloor.
KOM NU DONDERDAG NAAR ONS 1E KOERSGESPREK!
Tegenwoordig gaan de grote namen pas écht vol in de laatste 5 kilometer, liefst zo dicht mogelijk bij de slotkilometer. Zodat ze hooguit op een counter lopen in de slotmeters. Dan krijg je verhalen als in de etappe naar Peyragudes, toen Aru geel veroverde en Bardet won. Froome verloor in de laatste 300 meter meer dan 20 seconden. Hadden ze eerder aangevallen, had hij moeten lossen. Dankzij de voorzichtige aanpak van zijn concurrenten, bleef de schade beperkt.
Wat een verschil met de Giro dit jaar, waar de favorieten al meermaals aan zet waren op de voorlaatste beklimming. Het was daar Froome zelf die koos voor het lange offensief. Bij gebrek aan Contador is het toch hopen dat iemand het dit jaar ook eens aandurft. Dat moet niet altijd slecht aflopen. Andy Schleck won in 2011 ook al eens na een coup richting Galibier. Wij willen koers zien, beste heren. Genoeg lamlendig gedoe in de 1e week. En niet te veel van dat ‘gekwiatkowski’ en ‘geamador’. Neen, de grote jongens in de aanval. Vooruit met de berggeit!