Oliver en Lawrence Naesen hebben geen gebruikelijke weg bewandeld alvorens ze in de WorldTour mochten gaan koersen. Ze hadden wel een onbezorgde jeugd, als we moeder Lieve mogen geloven, maar van echt koersen was lang geen sprake. Ze hadden het meer voor een skateboard en ook Zorro was nooit ver weg.
Waren Oliver en Lawrence dankbare jonge gasten om groot te brengen? “Laat ons zeggen dat ze een zorgeloze jeugd hebben beleefd”, lacht mama Lieve Van Cauteren. “Alles ging vanzelf, enfin, dat dachten ze toch. Zo stond Oliver op een dag in Brussel te wachten op de bus om te gaan skiën en hij dacht dat die voor zijn voeten zou stoppen. Hij bleef daar maar staan en uiteindelijk bleek die even verderop al lang te zijn vertrokken. Via een kameraad van Lawrence op die bus kwam hij dat plotseling te weten. Heeft Lawrence met die buschauffeur gebeld en gezorgd dat Oli toch nog mee op skireis kon. Het zijn van die verhalen die hem echt kenmerken.”
“Lawrence was dan weer een gladde paling, zoals wij dat zeggen. Geregeld buizen op school en een slecht rapport. Elke keer hij met een rapport thuis kwam, kreeg ik al op voorhand een paniekaanval. Altijd met de hakken over de sloot, onze Lawrence, maar uiteindelijk geraakte hij er altijd wel. Hij heeft op het einde van de rit ook zijn diploma Bachelor LO gehaald, dus daar ben ik wel blij mee.”
Skaters
Zowel Oliver als Lawrence wilden later skater worden. “Ze hadden in de tuin een hoop planken verzameld en bouwden daar een ramp mee”, herinnert de Open VLD-politica uit Berlare zich. “Alle jongens van de straat kwamen bij ons skaten. Oliver was geen bangerik. Op een dag stapte hij met de borst vooruit naar het gemeentehuis om de burgemeester te vragen of die geen skatepark kon laten bouwen in het dorp. Een jaar of 10 was hij toen. En dat is er nog wel gekomen ook, zeker. Dat spel staat er nog altijd.”
Lawrence had naast het skaten nog een ander tijdverdrijf in zijn jeugdjaren. “Hij had een BMX waar hij goed zijn streng mee kon trekken. Achter de sporthal hier dicht bij ons loopt een weggetje en dat had hij helemaal omgeploegd met een schop. Heel het dorp moest lachen, een frêle ventje met een klein fietske en een keigrote schop. Hij heeft er een heel parcours van gemaakt, met bergjes enzo. Hij heeft er al zijn vakanties aan opgeofferd, maar dat parcours is er ook nog altijd.”
Puitenrijders
“Oliver zat daarnaast in het judo, en ook Zorro was nooit ver weg. Maar dat skaten heeft toch lang geduurd. Op woensdag moest ik dikwijls met Oliver naar een gespecialiseerde winkel in Aalst om de juiste roulementjes en de juiste wieltjes voor zijn skateboard. Het was allemaal niet eender, het moest kloppen. Altijd belangrijke investeringen, waren dat. Bij Lawrence was de rode draad vooral atletiek, hij zat bij de vereniging in Wichelen. Hij heeft er daarna zelfs de jeugd nog getraind. Pas toen hij prof werd, is hij daarmee gestopt.”
Via zijn stiefvader, de nieuwe partner van Lieve, geraakte eerst Oliver aan het fietsen. “Hij reed een paar keer mee met de Puitenrijders, de wielertoeristenvereniging hier in Berlare. Hij was de jongste van gans de bende, een jaar of 14, 15. 2 jaar later is Lawrence ook beginnen fietsen. Hij had voor zijn communiefeest een nieuwe fiets gekregen, maar hij is toch lang blijven hangen bij dat BMX’en. Uiteindelijk was het zelfs Oliver die Lawrence achter zijn rug heeft ingeschreven bij een wielerclub.”
WK’s
Dat Oliver zijn studies opzij schoof, daar kon mama Lieve vanzelfsprekend niet mee lachen. “Helemaal niet”, zegt ze. “Het 1e jaar aan de unief had hij 2 flessen – wat goed meeviel, en het jaar erna opnieuw diezelfde 2. Hij was het beu en wilde ermee stoppen. Maar dan moest hij wel gaan werken van mij. Schreef hij zich in bij een interimbureau en pakte de 1e job aan die hij kreeg voorgeschoteld, als koerier bij een wasserette in Lokeren. Het was niet de job van zijn leven, maar het was werken of studeren.”
Ook voor Lawrence was het geen evidentie om een diploma te halen. “Laat ons zeggen dat hij zijn tijd genomen heeft om dat te bewerkstelligen, maar het is hem uiteindelijk wel gelukt. Hij heeft dan direct een profcontract gekregen en is dus van het werk van Oliver gespaard gebleven. (lacht) Ik had nooit gedacht dat ze allebei prof zouden worden, fietsen leek me een leuke hobby voor hen. Nu volg ik hen natuurlijk dagelijks. Ik ga ook zoveel mogelijk kijken, zelfs in het buitenland. De WK’s in Doha en Bergen bijvoorbeeld, dat zijn plaatsen waar ik anders nooit zou komen. En ook de sfeer achter de coulissen vind ik altijd wel leuk.”
Bengels
“Ik mag niet klagen over hoe het allemaal gelopen is, al kunnen ze mij het meeste plezier doen door eens samen thuis te komen eten”, besluit mama Lieve. “Dat gebeurt wel nog regelmatig, ook omdat Lawrence nog thuis woont. Wat die wel eens moet leren is om zijn valies op te ruimen. Dat is altijd wel een rommeltje, al is hij nog niet zo erg als Oliver. Dat was altijd een kleine ramp. Maar al bij al mag ik niet klagen met mijn 2 bengels.”