Het luxeleventje van een profcoureur is niet voor elke wielrenner weggelegd. Vraag dat maar aan Bart Pieters. De 24-jarige facteur uit Schellebelle moet elke ochtend rond half 4 uit bed om zijn krantenronde te doen in de Vlaamse Ardennen. Maar hard werken loont. De eliterenner zonder contract kon deze zomer na 10 jaar koersen zijn 1e overwinning boeken. En of dat deugd deed!
Wat voor type renner ben je, Bart?
Bart Pieters: “Ik ben een aanvallend renner. Ik heb niet echt een eigenschap waar ik super in ben, maar ik probeer vrij constant en regelmatig te presteren. Ik heb een vrij sterk karakter, ben een doorzetter. Ik zal me niet rap mengen in een massaspurt. Korte hellingen liggen me wel, in de Vlaamse Ardennen ben ik dan ook thuis, letterlijk en figuurlijk.”
Wat voor een job heb je bij Bpost en hoe combineer je dat met je trainingen?
Bart Pieters: “Ik ben facteur. Meestal om kwart na 4 start mijn krantenronde, daarna de post in de brievenbussen steken en pakken uitreiken met de fiets of auto. Ik ben dan rond de middag ongeveer thuis, in het beste geval natuurlijk. Ik eet vlug iets en vertrek op training. Zo ben ik dan in de winter voor het donker wordt thuis en kan ik in de zomer regelmatiger een koerske meepikken in de week. Het vroege opstaan weegt dan wel door naar het einde van de week toe.”
Op welke manier kon je winnen in Lebbeke en wat betekende die zege voor jou?
Bart Pieters: “Rond half koers ontstond er een kopgroep van 12 renners. Ik voelde me in het begin niet super, maar tijdens de ontsnapping kon ik toch nog als laatste man aansluiten. Daarna was het wat ronddraaien, waren er weinig pogingen en kon ik er wat doorkomen. 3 ronden van het einde testte ik de benen uit voor een premie te nemen en voelde wel dat er nog wat op zat. De voorlaatste ronde ben ik dan uiteindelijk solo gegaan en had al meteen een voorsprong van 20 à 25 seconden. Het was sterven en hopen dat er niemand meer terug zou komen, ik keek zelfs niet om. In de laatste rechte lijn zag ik pas dat de overwinning voor mij was en kon ik echt uitgebreid genieten van deze moment. De zege betekende heel wat voor mij, langs de ene kant ook echt een opluchting dat het er toch nog in zit. De ontlading na 10 jaar wachten was enorm, een onbeschrijfelijk gevoel met heel mijn familie erbij, meant to be. Daarvoor doe je het natuurlijk ook.”
Het was je 1e winst in 10 jaar koersen?
Bart Pieters: “Ik heb inderdaad 10 jaar moeten wachten om te kunnen winnen. Bij de jeugd vulde ik veeleer de hoop en reed ik meestal anoniem mee om in het midden van het pak binnen te bollen. Eenmaal bij de beloften besefte ik dat er toch meer moest voor gedaan worden om uitslagen te kunnen rijden. Ik zette stap per stap en werd elk jaar een beetje beter. Zo heb ik er de laatste 3 jaar veel voor gedaan en gelaten en werd het nu toch beloond. De aanhouder wint.”
Hoeveel rek zit er nog op en waar hoop je met het wielrennen te geraken?
Bart Pieters: “Geen idee. Eind vorig jaar had ik een operatie aan het compartimentsyndroom. Enkele maanden nadien ben ik voor de 1e keer op stage vertrokken met mijne beste maat Robby Cobbaert. Ik had dat nooit eerder gedaan en wist dus ook niet of het zijn vruchten zou afwerpen. Maar ik voelde toch al snel dat ik enkele procentjes beter was geworden. Deze week boeken we terug onze stage samen. Hopelijk kan ik dan in 2019 terug een stap vooruit zetten, want het niveau blijft elk jaar opnieuw stijgen. Ik zit nu op een mooi op mijn plaats bij de elites zonder contract en ik zie mezelf zeker geen stap hogerop zetten. Een goede elite zonder contract worden zou al mooi zijn.”
Je bent een goeie maat van Robby Cobbaert (lees diens verhaal hier), trek je je op aan wat hij verwezenlijkte?
Bart Pieters: “We zijn zoals gezegd beste maten, zowel op als naast de fiets. Wat hij dit seizoen verwezenlijkt heeft, is indrukwekkend. Tijdens zijn 1e overwinning dit jaar in Laarne zat ik ook in de kopgroep en zo zag ik hem vanop de 1e rij het zegegebaar maken. Dat gaf me echt kippenvel. Zijn winst in de Vlaamse Ardennen volgde ik vanop tv. Ik was toen echt van mijn melk. Het is dus een enorme motivatie om met zo een knaller te kunnen trainen. Hij geeft me ook het nodige vertrouwen.”
Ben je blij hem terug in de ploeg te hebben? Of had je hem liever als prof gezien?
Bart Pieters: “Dat is toch wel een beetje dubbel. Enerzijds had ik Robby echt graag prof zien blijven, want hij verdient het ook enorm. Anderzijds, we kunnen in 2019 samen aan de start staan in hetzelfde truitje in koers en op training. Dat zal kicken zijn. We zullen nu ook vaker samen op pad kunnen en ons programma dat we rijden ziet er zo goed als hetzelfde uit. Ik kijk er dus echt naar uit en het geeft me een goed gevoel om de wintertrainingen te starten, om samen op te bouwen.”