Aanstaande zondag zet Francis Mourey een punt achter zijn rijkgevulde carrière. De 9-voudig Frans kampioen veldrijden kreeg in Vlaanderen nooit het respect dat hij verdiende. Voor velen was hij die kleine Fransman die niet kon sturen en af en toe eens in de weg kwam rijden. Aan het eind van zijn loopbaan krijgt hij nu toch een welverdiende ‘chapeau’!
In 2003 werd Mourey al 6e op het WK in Monopoli. Hij eindigde daarmee tussen renners als De Clercq en Pontoni, jongens die inmiddels al vlot 15 jaar op pensioen zijn. De krachtpatser uit Oost-Frankrijk zou zich echter nooit helemaal aanpassen aan onze veldritcultuur. Nederlands zou hij nooit leren en krantenpagina’s vulde hij zelden. Hij bleef doorheen zijn loopbaan de Coupe de France altijd trouw en won het klassement dit jaar voor de 12e keer. Toen de Zwitserse EKZ CrossTour in het leven werd geroepen, werd hij ook daar vaste klant. Dat klassement wist hij in 2016 op zijn naam te schrijven.
Het waren nooit beslissingen tegen Vlaanderen, want Mourey woont gewoon veel dichter bij de Franse en Zwitserse crossen. Het is zelfs goed voor de sport dat niet elke veldrijder een halve Belg wordt. In 2005 werd Mourey al een 1e keer Frans kampioen voor John Gadret, zijn rivaal in het 1e deel van zijn carrière. Later zou hij Gadret nog 3 keer naar de dichtste ereplaats verwijzen. Vanaf 2009 werd Steve Chainel de grote uitdager, maar het was uiteindelijk vooral Clément Venturini die de fakkel overnam.
Uitgeschakeld
Destijds had Mourey ook op het wereldkampioenschap zijn strepen al verdiend, figuurlijk weliswaar. Hij viel net naast het podium in het WK van Nys (Sankt-Wendel) en haalde een jaar later brons in Zeddam toen hij in de tang van Fidea zat (Vervecken-Wellens). In november 2006 behaalde Mourey zijn 1e grote overwinning toen hij in Treviso op het latere WK-parcours de wereldbekermanche won in een sprint met Nys en Vervecken. Hij kon ze dus allemaal kloppen op een goede dag. Dat jaar zou Mourey voor het eerst meer dan 10 veldritten winnen.
Op het WK in Hooglede-Gits had hij misschien wel kunnen profiteren van de pech bij de toppers, maar viel hij net voor het WK en schakelde hij zo zichzelf uit. Wereldkampioenschappen en Mourey, het zou nooit wat worden. In 2008 was Mourey in bloedvorm en vond hij in Treviso ook een WK-parcours op zijn maat. Hij kwam echter in de finale ten val – waardoor ook de kansen van Bart Wellens in rook opgingen – en weg was de regenboogtrui. De daaropvolgende jaren werd de Fransman 2 keer 5e en een keer 4e.
Geen aantrekkelijke figuur
Het niveau van Stybar lag ook voor de pocketrenner net te hoog. Toch kwam in 2013 nog de ultieme kans op de wereldtitel. In Louisville reed Mourey maar liefst 13 seconden weg van de favorieten. Een lekke band op het verkeerde moment en weg was de laatste kans op een titel. Nys ging toen logischerwijze met alle aandacht lopen, over de beste man van de koers vloeide amper inkt. Mourey was voor de lezers en de kijkers geen aantrekkelijk figuur.
In de Wereldbeker behaalde Mourey uiteindelijk 2 zeges, al hadden dat er minstens 3 moeten zijn. In 2007 was hij in Igorre namelijk zegezeker maar stond hij plots te voet door een mechanisch defect. Ook in 2009 zat er in Koksijde meer in, maar Mourey reed lek in volle sprint om de zege. Eind 2013 volgde dan toch nog een tweede overwinning in de Wereldbeker na een demonstratie in Namen. Nadien ging het stilaan bergaf met de rijpe 30’er, die van 19 overwinningen in 2013-2014 naar 4 overwinningen in 2015-2016 ging.
Vaandeldrager
Met 3 zeges in de Challenge National kon hij dit jaar wel een mooi orgelpunt op zijn carrière plaatsen. Hij won verder ook de veldrit van Jablines en behaalde brons op het Frans kampioenschap. Het is jammer dat de jarenlange uitdager van Nys en co komende zondag vrij anoniem afscheid neemt van de veldritsport. Hij was immers vaandeldrager van de discipline in Frankrijk en de beste Fransman aller tijden in het moderne veldrijden. Mourey was allerminst een prutser, hij reed overigens ook alle grote rondes op de weg – en werd zelfs 20e in de Giro van 2013.
Het veld bleef wel altijd zijn grote liefde. De laatste 2 seizoenen komt hij dan ook uit voor kleine ploegjes, nadat hij jarenlang voor Marc Madiot reed. Afgelopen zondag sloot Mourey de Wereldbeker eervol af met een knappe 9e plaats. Op trage, zware omlopen heeft hij nog altijd wel zijn waarde. In zijn laatste wedstrijd wil hij zondag in Bogense afsluiten met een top 10-plaats. Dat zou erg mooi zijn, al is zijn carrière sowieso geslaagd. Bovendien zal hij de komende jaren ambassadeur worden van het Franse veldrijden. Wij zeggen nu al: merci beaucoup.
