Nieuwe rubriek op WielerVerhaal! In ‘Pedal Queens’ nemen een aantal dynamische fietsmadammen jou mee in hun eigen recentste fietsverhaal. Het wordt een allegaartje van onderhoudende, verrassende en spannende avonturen. De aftrap is voor Stéphanie Lagache, die haar trip naar Zuid-Frankrijk wel anders had voorgesteld.
We zijn woensdagochtend 6 uur en we vertrekken richting Tourcoing om daar vervolgens de TGV te nemen richting Montpellier. We hebben een rechtstreekse OUIGO TGV die ons in iets minder dan 5 uur moet afzetten aan het Gare du Montpellier St-Roch. We hebben onze racefietsen bij in plooibare fietstassen en monteren de fietsen bij aankomst. Zo rijden we richting onze B&B in hartje Montpellier, vlakbij Place du Peyrou en de Arc de Triomphe.
We willen gedurende 5 dagen de regio verkennen op de fiets. De volgende dag hebben we een afspraak met instablogger Justin Weeks om een mooie rit rondom Montpellier te doen. We vertrekken aan Place du Peyrou voor een heuvelachtige toer en rijden onder meer rondom de Pic Saint Loup, ene berg in de Languedoc-Roussillon. De wegen zijn prachtig en de omgeving adembenemend. Wat ons opvalt, is dat er heel weinig auto’s en andere fietsers op de weg zijn. Blijkbaar zijn er hier een pak minder wielerfanaten dan in Vlaanderen. De locals hebben ongelijk, want het is hier een waar fietsparadijs.
Limoncello
Onderweg ontdekken we een kasteel. Door het rotsige landschap kunnen we het niet heel goed zien. Eerst dachten we aan een Fata Morgana, maar later blijken het de overblijfselen te zijn van Château Montferrand. Justin gaat deze week nog eens op zoek om er dichterbij te geraken. Na de rit van 63 km nemen we afscheid van Justin. We gaan op zoek naar een leuk terras voor een lekkere koffie en stoppen aan Café Solo, een tof koffiehuis in de binnenstad met heerlijke koffie en Italiaanse limoncello. We frissen ons op en trekken richting de zee om daar de rest van de namiddag te spenderen in een beach bar.
Vanuit het centrum van Montpellier kan je tramlijn 3 nemen richting Pérols Etang de l’Or. Van het eindstation tot aan de zee is het een wandeling van ongeveer 2 km. Ideaal om even te ontsnappen aan het bruisende stadsleven en de benen wat te laten rusten voor de rit van de volgende dag. De avond sluiten we af met een heerlijke salade en pintxos bij Chez Alphonse, een hippe tapasbar in het centrum. Op vrijdagmorgen rijden we, na ons heerlijke ontbijt, richting het stadhuis van Montpellier. Daar staat Justin ons op te wachten voor een vlakke rit richting zee. Er staat immers een rustige hersteltraining op mijn schema.
Schertsend geluid
We komen langs bij Mauguio en rijden voorbij Lunel. Het plan is om via de zee terug te rijden en bij Marché du Lez een koffie te drinken. Volgens Justin is dat een hippiemarkt met allerlei foodtrucks en winkels. Het staat er enkel voor de zomer. Wanneer we enkele kilometers voorbij Lunel zijn, hoor ik plots serieus lawaai achter mij, een schertsend geluid. Wanneer ik omkijk, zie ik mijn echtgenoot Edouard op de grond liggen. Paniek slaat toe. Hij is helemaal onder het bloed en kan ons niet onmiddellijk vertellen hoe hij daar terecht is gekomen.
Hij heeft een gapende wonde aan zijn elleboog en een nog grotere wonde aan zijn knie. We beslissen om de hulpdiensten op te bellen. Wanneer ik na 8 minuten eindelijk iemand aan de lijn krijg, begrijpen ze mij niet. We staan op de D61 van Lunel naar Saint-Nazaire-de-Pézan. Niemand begrijpt waar we ons effectief bevinden. We beslissen dan maar om zelf tot bij het ziekenhuis te rijden, zo’n 5 km verderop. Na een 4 uur durend bezoek aan de spoedafdeling van het ziekenhuis in Lunel komt Edouard eindelijk buiten. Hij krijgt er hechtingen in zijn knie en elleboog. Voor het overige moet hij afrekenen met vooral schaafwonden en kneuzingen. Een geluk dat hij een helm droeg, want die is ook helemaal ingedeukt. Hij kon erger zijn afgelopen.
Espresso
Na het vertrek uit het ziekenhuis nemen we de trein richting Montpellier, zo’n 30 km verderop. Fiets aan de haak… Letterlijk dan. De trein heeft een wagon met enkele haken om je fiets op te hangen. Best makkelijk, je hoeft je fiets niet de hele tijd vast te houden tijdens de treinrit. Tot zover onze trainingsstage. Na de valpartij zit de schrik er goed in bij mij. Ik sta niet bepaald te springen om de buurt te verkennen in mijn eentje. Een berichtje naar de coach en die geeft me een paar dagen vrij van mijn geliefde 2-wieler. Het gedeelte rusten wordt de hoofdtaak van onze vakantie. Een hele opgave voor mij. Mijn op 1 na favoriete hobby kunnen we gelukkig wel nog doen: eten en koffie drinken!
We genieten elke dag van heerlijke tapas, salades en diners en espresso’s aan het zwembad van onze B&B of op een gezellig terras in de binnenstad. Ik denk dat we de laatste 3 jaar tijdens geen enkele vakantie zo passief zijn geweest als deze keer. We zullen nog lang terugdenken aan dit avontuur in Montpellier. Ondertussen vertoeven we terug in België en dromen wel alweer van een volgende fietstrip. Dat mag dan in ieder geval wat beter aflopen.
Cheers,
Stéphanie