2019 moest een topjaar worden, maar de erfelijke ziekte hemochromatose besliste daar anders over voor Nick Van de Kerckhove. De 23-jarige crosser uit Oostkamp beleefde bange momenten maar is nu weer volop aan het trainen en maakt wellicht nog in 2019 zijn comeback in het veld. Een monoloog.
Nick Van de Kerckhove: “8 juli 2019 was voor mij moeilijkste dag in mijn leven. Toen had ik voor het eerst het gevoel dat mijn wereld even stil stond. Mijn prestaties waren de voorbije jaren gewoonweg slecht. Ik heb het mentaal ook niet makkelijk gehad. Ik dacht dat mijn prestaties achteruit gingen door bepaalde tegenslagen op privévlak. Maar dat bleek niet te kloppen. Ik trainde afgelopen winter namelijk meer dan ooit nadat ik eind 2018 beslist had alles op mijn sport te zetten. Ik had het gevoel eindelijk weer sterk te zijn, het gevoel dat ik er eindelijk weer zou staan dit seizoen. Ik begon met enkele wegkoersen te rijden. In het begin vielen de prestaties nog wel mee. Ik reed de wedstrijden uit, maar week na week werd het slechter.”
“Ik was boos en teleurgesteld omdat ik zo goed en hard had getraind. Maar ik gaf niet op en besloot te starten in de wedstrijd in Lommel. Ook daar zonder succes. Na nog geen halve ronde kon ik de koers verlaten, mijn hart bonsde uit mijn lichaam, mijn hartslag liep op tot boven de 200 slagen per minuut. Ik had het gevoel dat ik ging flauwvallen, dat mijn einde nabij was. Toen ik wat bekomen was en aan de auto kwam waar mijn vader en mijn vriendin stonden te wachten, stapte ik zonder woorden in. Ik kon alleen maar huilen, ik was zo boos. Toen beseften we dat er duidelijk iets mis was, niet mentaal maar lichamelijk.”
IJzerstapelziekte
Nick Van de Kerckhove: “Al snel kreeg ik een afspraak bij een arts in het ziekenhuis van Brugge. Hij zorgde voor allerlei onderzoeken. Bloedonderzoeken, scans, noem maar op. Enkele weken later had ik een nieuwe afspraak om de resultaten te bespreken. Ik was op gelucht toen de dokter zei dat mijn scans goed waren en het hartonderzoek was zelfs super. Ik had blijkbaar een sterk hart. Toen kwam er een ‘maar’…. Mijn bloeduitslagen toonden aan dat ik leed aan hemochromatose, ook wel gekend als IJzerstapelziekte. Ik dacht bij mezelf dat het niet zo erg was, maar de dokter herhaalde het nog maar eens.”
“Hij legde uit dat ijzer zich opslaat in je organen, waardoor die worden aangetast. Het is een erfelijke ziekte. Topsport mocht ik volledig vergeten. Mijn lichaam was uitgeput en dus moest ik absoluut rusten. Bloedtransfusies moesten mijn ijzerpeil weer op niveau brengen – door de erfelijkheid is mijn bloed niet meer herbruikbaar. Wedstrijden rijden was absoluut uitgesloten. De dokter wist me zelfs niet te vertellen of ik überhaupt ooit nog zou mogen koersen. De sport die ik het liefste doe, nee toch? Mijn wereld stortte in. Ik was erg aangedaan maar besefte tegelijkertijd dat ik geen keuze had. Zowat 5 maanden heb ik niks van sport gedaan, zelfs geen 2 km gefietst. Ik moest dan opnieuw op controle.”
Comeback
Nick Van de Kerckhove: “De nieuwe resultaten van mijn bloeduitslag waren in orde, het ijzerniveau was weer goed. Voedingssupplementen waren echter niet meer aan de orde, maar ik mocht wel gewoon weer aan sport doen. Mijn lichaam zou nog wel nog af en toe rust nodig hebben en ik zou er baat bij hebben om daar naar te luisteren. Het moet niet gezegd dat ik superblij was. Ik had de hoop bijna opgegeven, maar eindelijk kreeg ik groen licht. Ik mag nog niet aan wedstrijden doen, want dat vraagt nog te veel van mijn lichaam en mijn conditie is daar ook niet voor in orde. Maar ik ga er wel voor de volle 100% voor. Ik ben een vechter en werk voorlopig enorm hard aan mijn conditie om weer op niveau te komen. Ik hoop zelfs nog dit jaar enkele crossen te kunnen meepikken. Niet om in de top te staan – zo realistisch ben ik wel – maar wel om wat wedstrijdritme op te doen.”
“Volgende week vertrek ik even op vakantie om alle spanningen van afgelopen maanden los te laten. Maar wanneer ik terug kom, zal je me zeker weer op de fiets kunnen vinden. Ik heb deze veel te hard gemist. Hierbij wil ik ook heel graag mijn ouders bedanken omdat ze mij altijd zijn blijven steunen en altijd zijn blijven geloven in me. Ook wil ik graag mijn vriendin Lien bedanken voor de onvoorwaardelijke steun en uren peptalk die ik kreeg van haar. En mijn grootste dank gaat uit naar mijn ploeg KVC Deinze, die enorm veel begrip heeft opgebracht en veel geduld heeft gehad met mij. Bedankt, en tot snel in het veld!”