Op 1 mei 2024 vertrokken we met 3 makkers op missie. Met Gerardmer in de Vogezen als standplaats. Het doel: enerzijds elke dag opnieuw waanzinnig veel calorieën te verorberen in de vorm van de lokale culinaire delicatessen. En die anderzijds op 2 wielen te verbranden op de gelegen oneffenheden zoals de Grand Ballon en vele andere kuitenbijters. Dat was het plan, en het klonk als een verdomd strak plan. Maar…
Realiteit
Maar tussen wil en werkelijkheid staat de realiteit soms lelijk in de weg. Het waren de vermaledijde weergoden met hun regenbuien die deel 1 van de missie (calorieën naar binnen werken) bespoedigden. Wat doe je als je een hele dag binnen zit, en niet buiten kunt door overmatige regen? Vreten en zwelgen is het enige juiste maar weinig diplomatische antwoord op deze retorische vraag. Deel 2 van onze missie (die calorieën verbranden) werd in deze apocalyptische zondvloed een schier onmogelijke opdracht. Zo dreigde onze caloriebalans evenzeer uit evenwicht te geraken als de begroting van de Belgische overheid.
Maar dan komt de inventieve doorzetter in ons naar boven. We gingen fietsen tussen de buien door, en we gingen wandelen als het die dag echt niet ophield met regenen. Besparen op calorieën was geen optie, daar leven we te graag voor. Dus met het oog op het evenwicht moest er bewogen worden. Gewapend met alle mogelijke weerapps, regenkledij en flink uit de kluiten gewassen stalen kloten gingen we op pad.
Een openbaring om buiten de gekende cultklassiekers zoals daar zijn Les 3 Ballons, La Planche des Belles Filles, Col de Grosse-Pierre en Ballon de Servance nog zo veel mooie andere en minder bekende hellingen te mogen bestieren met onze trouwe 2-wieler. Die hellingen bestaan in alle mogelijke verschijningsvormen. Lang en gemoedelijk, kort en nijdig. Voorzien van een asfalt gladder als de doorsnee verzekeringsmakelaar, geitenpaadjes waar je je vloekend een weg moet banen tussen koeienstront en kraters.
Lokaal of niet?
Meer dan eens waren we links en rechts omringd door de prachtige lokale natuur en vergezichten. Tijdens een cyclo kom je daar veelal minder, en zie je zelden meer dan de rug, benen en billen van je voorganger. Dat is ook fauna en flora, maar het is zelden lokaal. En het wordt alleen maar een vergezicht als je zijn wiel moet lossen.
De Vogezen moeten het als fietsgebied in hoofden van velen vaak afleggen tegen mythische bestemmingen als de Alpen, Dolomieten of Pyreneeën. 3 prachtige fietsregio’s met elk hun eigen Marmotte. Die is er inderdaad niet in de Vogezen. En je hebt er geen cols boven de 1.400m. Maar het is een misvatting om te veronderstellen dat er in deze regio geen mogelijkheden bestaan om je in een korte tijdspanne volledig de nek om te draaien. Zo deden we op dag 3, de dag met het beste weer, onze eigen koninginnenrit. 155 km met niet minder dan 14 cols en 4.200 hoogtemeters. Je moet van goeden huize zijn om deze zonder averij te doorstaan.
En laten we ook de praktische kant van de zaak niet onvermeld laten. Je bent er vanuit België vrij snel, zonder peage op de Franse snelwegen. Er is een ruim aanbod van logeermogelijkheden tegen prijzen die we toch eerder aan de schappelijke kant van het spectrum situeren. Ook de lokale horeca doet zijn duit in het zakje. 1 euro en 40 cent voor een tas koffie bij de lokale bakker. 1 euro voor een amandelkoek. Een cafeïnegelletje kost je meer geld voor minder levensvreugde. Of God in Frankrijk leeft durven we niet stellen, maar we vermoeden wel dat hij een buitenverblijf heeft ergens in de buurt van Gerardmer. We kunnen hem geen ongelijk geven. Als hij nu nog eens wat beter overeen zou komen met zijn collega-goden die het weer aldaar regelen….
Les Marcaires
Laat dit schrijven dan ook een voorzichtig pleidooi zijn om de platgetreden paden die we berijden tijdens een cyclo af en toe te verlaten, en even de minder gekende hellingen op te zoeken. De Vogezen is echt uitgebreide fietsregio waar je kan blijven ontdekken. Enfin, met een wandeling van 14 km en 3 ritten van ruim boven de 100 km en telkens boven de 3.000 hoogtemeters hadden we wel wat calorieën verbrand. Het moeilijkste deel van de missie konden we zo alvast afvinken.
Deel 1 van onze missie, het verzamelen van calorieën, is in Gerardmer en bij uitbreiding heel de Vogezen niet zo moeilijk als je openstaat voor de lokale culinaire geplogenheden. We gaan er hier geen culinaire blog van maken, maar google spätzle, flammekueche en pretzels eens. 2 enigszins bizarre toch wat afwijkende culinaire gewoontes aldaar is de werkelijk massale alomtegenwoordigheid van zuurkool bij werkelijk elk gerecht, en het feit dat ze de rode wijn koud serveren. Maar laat dat de pret niet bederven. Och ja, en dan vergeten we nog hun werkelijk succulente kazen, met als klap op de vuurpijl hun kaasmuseum in Munster. Vroeger nam de bijzonder mooie cyclo Les Marcaires daar een aanvang. Die bestaat niet meer, maar je zal de GPX nog wel vinden. Als je dat parcours afhaspelt, om vervolgens het kaasmuseum te vereren met je blijde intrede, combineer je het beste van 2 werelden.
Sta ons toe even recapitulerend te besluiten dat er buiten de cyclo’s heel wat moois te berijden, en lekkers te eten valt in een fietsstreek die zich niet te ver van onze Lage Landen situeert. Het weer kan er wel eens tegenzitten, maar om alweer een retorische vraag in dit stukje te smokkelen, is dat niet overal zo?
Giveaway: 3x 1 koffiepakket van Café Fringale, samengesteld door Kris Boeckmans himself!