In het voorjaar 2019 gebeurde het onwerkelijke. Toen een seingever bleek te ontbreken, geraakte een pelotonnetje jeugdrenners in de GP Alfred Gadenne van het parcours. Met de fatale gevolgen van dien voor belofte Stef Loos van het team Acrog – Pauwels Sauzen – Balen BC. Zijn vader Kris heeft een belangrijke boodschap voor alle ouders van koersende zonen en dochters.
Zondagochtend 17 maart 2019 vertrok ik met onze Stef en mijn vader enthousiast naar Dottignies voor onze Stef zijn 2e beloftewedstrijd van het jaar. In de nacht van 17 op 18 maart reden mijn vader en ik 2 uur doelloos en verslagen alleen terug naar huis. Het noodlot had verschrikkelijk toegeslagen en zou het leven drastisch door elkaar schudden.
Nu, een half jaar verder, proberen wij zo goed mogelijk opnieuw zin te geven aan ons leven. Onze verschrikkelijke wonde proberen we iedere dag zo goed mogelijk te stelpen met alle mogelijkheden en hulp die we krijgen.
Op zijn 15e levensjaar is onze Stef beginnen koersen. Het was helemaal zijn eigen beslissing en hij heeft er keihard van genoten en steeds zijn uiterste best voor gedaan. Net zoals elke ouder van een wielrenner kende ik ook de grote vreugdes, verdriet en angsten van de wielersport. Met respect heb ik steeds voor onze Stef gesupporterd. Met ontzag heb ik van zijn inspanningen genoten, met fierheid heb ik opgekeken naar zijn podiumplaatsen maar met grote angsten heb ik hem van afdalingen zien scheuren. Angsten die elke ouder van een wielrenner meemaakt.
Graag zien
Toch heb ik geen spijt dat hij op een dag besloten had om te gaan koersen, geen spijt dat hij voor zichzelf beslist had om iedere keer het beste van zichzelf te geven, geen spijt dat hij beslist had om heel veel voor zijn wielersport te laten.
Stef heeft het gedaan met volle overgave en dat is de enige weg om het te maken in de wielersport, net zoals in het dagelijkse leven.
Als jullie zoon of dochter ook die mentaliteit heeft, omring hen dan met de beste zorgen om zoveel mogelijk van hun sport te genieten. Koers is hard en zwaar, maar koers is ook mooi en eerlijk. Eerlijker dan ‘het leven’.
Ik probeer geen schuldgevoelens te hebben, maar ik heb van 2 dingen spijt. Bij 1 wedstrijd van hem was ik er niet bij – van de ongeveer 199 andere in binnen- en buitenland heb ik ongelooflijk genoten. Die ene keer had ik er ook moeten bijzijn.
Ik heb hem niet iedere dag gezegd dat ik hem graag zag, dat ik trots was op hem. Ik had dat vaker moeten zeggen toen hij er nog was.
Wist hij wel hoe belangrijk hij voor me was, toen hij er nog was?
Zorg dat jullie zoon of dochter dat weet, dat is het allerbelangrijkste!
Kris, papa van Stef