In het 2e deel van de jaren ’90 domineerden Italianen kortstondig het veldrijden. Pontoni werd wereldkampioen en vicewereldkampioen, terwijl Bramati 2 keer brons behaalde op het WK. Toen een ontketende Enrico Franzoi in 2003 in Monopoli naar de wereldtitel bij de beloften reed, leek de opvolging verzekerd. De Italiaan zou nooit helemaal zijn weg vinden in de Vlaamse sport. U zal vast niet geloven dat hij vandaag nog steeds aan veldrijden doet.
37 jaar is Enrico Franzoi inmiddels. Hij werd afgelopen weekend 8e in de lokale veldrit van Saccolongo in Veneto. Op de wereldranking staat hij 358e met als laatste uitschieter een 9e plaats op het Italiaans Kampioenschap begin 2019. Het is ooit anders geweest. Toen Franzoi overkwam van de beloften naar de profs reed hij meteen top 10 in de Wereldbekers en kroonde hij zich 3 keer tot nationaal kampioen. In 2007 werd hij bovendien 3e op het legendarische wereldkampioenschap van Hooglede-Gits, u weet wel, dat kampioenschap dat bijna door ene Jonathan Page gewonnen werd.
Destijds kwam Franzoi altijd voor Italiaanse wegploegen uit. Saeco, Lampre-Fodital en Liquigas lieten hem wel veldrijden, maar hechtten daar verder weinig tot geen belang aan. Dat maakte dat Franzoi in het jaar van de bronzen medaille op het WK eerder al de Vuelta uitreed en later ook nog 8e werd in Parijs-Roubaix. Van september tot en met april werd hij de fiets opgestuurd en al snel raakte de jonge Italiaan opgebrand.
Opgebrand
In 2010 was er eindelijk een veldritploeg die Franzoi onderdak gaf. Hij moest bij BKCP Niels Albert ondersteunen, maar dat werd nooit een groot succesverhaal. Halverwege 2011 liet BKCP de renner gaan vanwege tegenvallende resultaten. Het definitieve begin van het einde. En toch werd de Italiaan in 2014 nog 13e op het WK, nota bene voor Albert. Steeds meer trok Franzoi zich vervolgens terug in Italiƫ. Aandacht was er voor hem al lang niet meer.
U bent dus zonder twijfel ook verrast dat deze oude 30’er nog steeds geregeld op zijn crossfiets kruipt. Dit voorjaar won hij overigens nog een mountainbikewedstrijd in ItaliĆ«. De grote successen die hem ooit werden toegedicht zijn er echter nooit gekomen en zullen ook nooit meer volgen. Zoals het er nu naar uitziet, was hij misschien zelfs de laatste Italiaan die ooit in de buurt van de veldrittop gekomen is. Een einde in mineur voor wat ooit een respectabel veldritland was.