Dat het met een wielercarrière niet altijd loopt zoals voorspeld wordt, bewijst het verhaal van Alessandro Vandromme. De intussen 21-jarige ex-renner uit Snaaskerke won exact 6 jaar geleden de bekende klimkoers voor nieuwelingen in Harzé. Prof worden zou een formaliteit zijn, maar het draaide anders uit.
Precies 6 jaar geleden won je de klimkoers in Harzé. Wat weet je daar nog van?
Alessandro Vandromme: “Dat het warm en lastig was. Ik was eerst niet mee met de kopgroep omdat ik op 1 van de beklimmingen te ver zat. Ik ben er toen op een steile klim naartoe gereden en heb die inspanning de eerste 10 km erna nog wat moeten verteren. Geleidelijk aan kwam ik er terug wat door en in de finale voelde ik me weer fris, al is dat natuurlijk relatief. Op de laatste klim moesten een paar medevluchters lossen en schoten we nog met 3 man over. De rest kwam wel weer terug, maar na zo’n zware koers en licht oplopende spurt zou het tussen ons 3 gaan. Ik had het voordeel al enkele gelijkaardige spurts afgemaakt te hebben dat jaar. De eerste meters werd ik even verrast door Mitch Groot, die van ver aanging, maar ik kon vrij vlot remonteren en zo toch winnen.”
Was je op dat moment Belgische top bij de klimmers?
Alessandro Vandromme: “Zelf zeg ik dat niet graag, al werd dat door anderen wel beweerd. Bij de nieuwelingen is het ook nog zo relatief om als klimmer beschouwd te worden. Ik won toen inderdaad beide klimkoersen van de topcompetitie en ook een lastige wedstrijd in de Beker van België, dus op lastige parcoursen deed ik wel meestal mee voor de overwinning.”
Hoe is je fietscarrière sindsdien gelopen?
Alessandro Vandromme: “Eigenlijk vooral bergafwaarts. De nieuwelingenperiode was heel erg goed, de juniorenperiode rampzalig. Ik ging met grote verwachtingen over naar de junioren. Ik behoorde tot de Belgische top, maar ene jaar later kon ik amper een grote wedstrijd finishen. We wisten toen al wel dat er iets aan de hand was, maar het heeft lang geduurd vooraleer we wisten wat het was. Ik had op stage in februari een parasiet opgelopen. Ik kon er in het begin wel mee blijven trainen en koersen, maar eigenlijk reed ik toen al m’n reserves kapot. M’n bloedwaarden waren in het voorjaar heel erg slecht en het duurde een tijdje voor dat weer op peil stond. Af en toe was er nog wel eens een flits waar ik me dan aan vastgreep, maar de koers erna geraakte ik opnieuw geen poot vooruit. Zo ging dat eigenlijk gedurende die 2 seizoenen als junior. In de zomer van mijn 2e jaar leek het er wel op dat ik er terug bovenop was. Ik voelde me beter en kon nog een koers winnen, maar het is nooit meer hetzelfde geweest als bij de nieuwelingen.”
Was het mentaal zwaar?
Alessandro Vandromme: “Ja, ik zag dat renners met wie ik de jaren ervoor koersen had beslist en meermaals had kunnen kloppen nog steeds top waren en ik kon niks meer. Bij de beloften ging het wel wat beter met bepaalde periodes, maar ik studeer ook nog aan de UGent en door de kwakkeljaren als junior twijfelde ik niet om volledig op m’n studies te focussen. Daardoor was ik beperkt in training in het voorjaar en werd ik in de zomer – wanneer ik kon trainen zoals het hoorde – beter. Dankzij onder meer een goede Ronde van Namen in 2018, waar ik een paar dagen de jongerentrui droeg en top 10 stond in het klassement – kon ik overgaan van VDM-Trawobo naar VL-Technics/GM-Recycling Team. Daar kon ik het programma rijden dat je als belofte nodig hebt om je in de kijker te fietsen. Ik heb toen nog een paar prachtige koersen kunnen rijden, zoals de Ronde van Lombardije en Luik-Bastenaken-Luik U23.”
Maar eind vorig jaar stopte je wel definitief….
Alessandro Vandromme: “Het voorjaar van 2019 was beter dan andere jaren en dat gaf terug hoop om in de zomer met volle trainingsarbeid een stap te kunnen zetten, maar de stap ging in de verkeerde richting. Het voelde aan alsof het op de een of andere manier op was en de motivatie begon ook te verminderen. De combinatie met m’n studies gedurende die 3 jaar als belofte vergde ook veel energie, zowel mentaal als fysiek. Ik heb toen eind 2019 beslist om te stoppen met koersen. Mijn ambitie was altijd om te koersen om te winnen. In de beginjaren heb ik daar vaak van kunnen proeven. Als je dan op een gegeven moment moet doorgroeien en je maakt de omgekeerde beweging terwijl je er wel voor werkt, dan is dat zwaar. Ik kan me nu volop richten op de toekomst met mijn studies en heb er vrede mee. Er zijn veel ergere dingen in het leven.”
Had er meer ingezeten?
Alessandro Vandromme: “Ze zeggen altijd dat talent er vroeg of laat wel uitkomt. In het begin van mijn carrière liep alles op wieltjes en leek het er wel op dat ik dat had. Mensen zeiden toen dat de kans groot was dat ik prof kon worden als ik er zou blijven voor werken. M’n familie en ik waren toen wel nuchter genoeg en wisten dat de weg nog lang was. En zo bleek het uiteindelijk ook. Het is alsof ik dat ‘talent’ ergens onderweg ben kwijtgespeeld. Als belofte kon ik er wel enkel in de zomer genoeg voor trainen, maar ik vond niet dat mijn uitslagen toen voldoende waren om mijn studies on hold te zetten. Dat zijn keuzes die je maakt. Ik heb er tot nu toe geen spijt van. Al lachend wordt met enkele oude koersvrienden al wel eens gesproken over een comeback telkens ik nog eens een ritje doe met de koersfiets. Uiteindelijk heb ik nog niet al te veel gemist door corona, maar voor een comeback ga ik toch passen.”