GM Recycling Team kan dit jaar geen beroep meer doen op Vincent Beliën. De 22-jarige geboren Limburger die nu in Oost-Vlaanderen woont, twijfelt te veel over zijn doorgroeimogelijkheden na de coronacrisis en heeft voor zichzelf uitgemaakt dat hij beter stopt. De frituur van zijn moeder geeft hem een nieuwe uitdaging. Al hoopt hij wel nog iets in het wielrennen te blijven doen.
Waarom beslis je nu om er midden in het jaar mee te kappen?
Vincent Beliën: “Ik had een afspraak met mijn mama na het behalen van mijn diploma als technisch tekenaar om alles op de koers te zetten. Door de uitbraak van het coronavirus wist ik nog niet goed of er nog gekoerst zou worden in onze categorie en aangezien ik bij het GM Recycling Team reed en we het ene weekend na het ander in het buitenland reden, kwam de ene afzegging na de andere binnen en begon ik te twijfelen of het nog wel zin had om nog hogerop te geraken in dat korte seizoen dat misschien nog zo volgen. Het is sowieso al moeilijk om de stap richting het continentale te zetten, laat staan in een verkort seizoen.”
Wat blijft je bij van je beloftenjaren?
Vincent Beliën: “Mijn beloftenjaren verliepen niet zo vlot. Wat ik vooral gemerkt heb, is dat een gewone renner er al heel veel voor over moet hebben om op een iets of wat deftige manier te kunnen koersen. Het niveau stijgt met de jaren. In december kom ik in Calpe al junioren tegen die op stage zijn. Dan stel ik mij toch vragen. Maar goed, wie ben ik om daar iets van te zeggen? Het had misschien anders voor mij gelopen als mijn gesprekken met Alpecin-Fenix vorig jaar anders waren uitgedraaid. Ze wisten niet hoe de ploeg zou evolueren en dus lieten ze mij maar vallen. Jammer, want het was de bedoeling dat ik er ook zou gaan mountainbiken.”
Ben je tevreden of is het toch wat met een zuur gevoel dat je stopt met koersen?
Vincent Beliën: “Het knaagt wel dat ik niet op een deftige manier ben kunnen stoppen, maar het is nu zo. 1 moment zal ik nooit vergeten. In het begin van mijn carrière heb ik Gerben Thijssen – nu prof bij Lotto Soudal – de 1e keer mee zien komen trainen met de wielerschool op het Circuit van Zolder. We lachten toen nog met hem, want hij wist nog niet goed hoe het allemaal in elkaar zat, maar nu is het echt een topgast. Dat is een mooie anekdote. Hij is soms wel een beetje gek in zijn hoofd, maar dat siert hem wel.
Waarom begin je nu een frituur?
Vincent Beliën: “Mijn mama heeft 20 jaar een frituur en broodjesbar gehad in Zonhoven. Eigenlijk ben ik een geboren Limburger, maar door de scheiding van mijn ouders ben ik mee verhuisd met mijn mama naar Oost-Vlaanderen. Zij miste haar job en is dan 3 jaar geleden gestart met een kraampje dat nu op volle toeren draait. Sinds september is ze beginnen nadenken om opnieuw een frituur te starten. Die komt nu op de Gentsesteenweg in Lokeren. Mijn stiefpapa heeft daar al zijn zaak, maar er staat een huis voor dat enkele jaren geleden een ijssalon is geweest. Als de stad geen bezwaar aantekent, is het klaar tegen april of mei 2021. Ik hoop dat we er zo snel mogelijk kunnen invliegen.”
Ga je blijven fietsen?
Vincent Beliën: “Ik ga proberen nog zo veel mogelijk te fietsen maar weet zelf ook wel dat dat niet zo simpel zal zijn. Een frituur is hard werken, maar ik hoop stiekem nog te kunnen gaan koersen. Niet meer op dit niveau, maar een trapje lager is ook goed. Ik ga nu vooral de vriendschap missen. De wielerwereld is maar een kleine wereld en iedereen leeft met iedereen mee. Wat ik zeker ook tof vond, is dat we een eigen ploeg hadden met eerst het Nano Development Team en vervolgens het Aluvano Development Team. Door een gebrek aan sponsoring zijn we daar mee moeten ophouden, maar het is 2 jaar heel leuk geweest. Eigenlijk mag ik terugkijken op hele fijne jaren. Ik hoop nog ergens mecanicien te worden of misschien wel ploegleider. Als de koers in je hart zit, dan krijg je dat er nooit meer uit.”