Haar carrière op de weg is dan al een hele tijd beëindigd, dat luidde wel de klok om terug te keren naar haar oude liefde triatlon. Karen Steurs uit Sint-Job-in-‘t-Goor zag nu op haar 40e haar grote seizoensdoelen wegvallen, maar schreef zich maar meteen in voor de loodzware Hel van Kasterlee, waar ze naast lopen ook moet mountainbiken. Wordt dat straks het sluitstuk van een lange, prachtige topsportcarrière?
Je staat in het najaar aan de start van de winterduatlon Hel van Kasterlee. Je 1e deelname?
Karen Steurs: “Dat zal mijn 1e deelname zijn, ja. Ik ben al enkele keren gaan supporteren. Door het Coronavirus vielen dit jaar al mijn doelen weg, zoals de Ironman van Zuid Afrika en die van Ierland. De Hel van Kasterlee stond nog op mijn bucketlist. Het is dan ook hét moment om dit jaar aan de start te verschijnen, zo heb ik opnieuw een sportief doel.”
Wat verwacht je van het MTB-deel?
Karen Steurs: “De voorbije 3 jaren heb ik heel wat ervaring opgedaan in het langere triatlonwerk. Ik ken mijn lichaam goed en weet wat mijn limieten zijn. Doseren en een voedingsplan uitwerken en tijdens de wedstrijd je daaraan houden, zal belangrijk zijn om de wedstrijd tot een goed einde te brengen.”
Je won in 2008 de Crocodile Trophy. Wat blijft je bij van die 10 dagen en waarom?
Karen Steurs: “Dat klopt. Het is ondertussen al een tijd geleden, maar het blijft wel een hele mooie herinnering. Mijn deelname was een jaar nadat Marc Herremans had deelgenomen aan de Crocodile Trophy. Voordien had ik daar beelden van gezien en ik vond het ongelofelijk dat hij die 10 dagen heeft kunnen volmaken met zijn handbike. Toen ik zelf op het parcours reed, werd mijn bewondering nog groter. Persoonlijk was het voor mij de afsluiter van mijn wielercarrière en wilde ik er vooral van genieten. Tijdens de wedstrijd merkte ik dat ik bij de 2 sterkste vrouwen behoorde en zo kwam het competitiebeestje al snel terug naar boven. Het werd een heel felle strijd met de Australische Joanne Bennett, die ik pas na 7 dagen in mijn voordeel kon ombuigen. Uiteindelijk won ik met een klein half uur voorsprong. Naast de hitte onthoud ik toch de toffe sfeer die er tussen de bikers heerste.”
Zou je deelname ooit opnieuw overwegen?
Karen Steurs: “Zeg nooit nooit, maar er zijn nog wel verschillende mooie meerdaagse MTB-wedstrijden waar ik nog aan wil deelnemen. Ik denk maar aan Zuid Afrika en Canada.”
Wat blijft je bij van je mooie wielercarrière tout court en welke plaats neemt het WK van 2007 in Stuttgart daarbij in?
Karen Steurs: “Vooral van het rondewerk en de internationale wedstrijden heb ik veel geleerd en ben ik sterker van geworden als atlete. De kermiskoersen waren niet zo mijn ding. Ik hield van lastige koersen met wel wat hoogtemeters. Het WK in Stuttgart was dan ook een mooie ervaring op een parcours dat mij wel lag.”
In 2008 ben je gestopt met koersen en teruggekeerd naar je oude liefde: het triatlon. Waarom?
Karen Steurs: “In 2010 en 2011 zijn mijn 2 kinderen Seppe en Tibo geboren. Nadien ben ik rustig terug beginnen sporten. Lopen en fietsen met de fietskar. Af en toe eens terug een toertje met de koersfiets. De jongens leerden nadien zwemmen in de zwemclub van Schoten en tijdens hun zwemles ging ik wat baantjes trekken. Gewoon in de cafetaria wachten was niet bepaald mijn ding. Naast mijn job als leerkracht LO begeleid ik ook duursporters en op die manier bleef ik ook wel tussen de sporters zitten. Zo daagden vrienden mij uit om eens terug aan een triatlon deel te nemen; ik was toch weer aan het zwemmen, fietsen en lopen. Ik ging de uitdaging aan en zo kreeg ik de smaak terug te pakken. In 2016 nam ik deel aan de halve triatlon van Brasschaat en behaalde daar een 3e plaats. In 2002 was ik in aanloop naar de halve triatlon van Brasschaat geblesseerd geraakt aan mijn rug en heb zo mijn triatloncarrière moeten stoppen. Voor mij was dit in 2016 een mooie comeback. Het smaakte naar meer en ik schreef me in voor de volledige triatlon van Maastricht. Zo was ik vertrokken voor het langere werk. De liefde voor de sport kreeg me terug te pakken.”
Wat is er anders dan in je 1e periode als professioneel triatlete?
Karen Steurs: “In mijn jeugd waren het voornamelijk korte triatlons waar ik aan deelnam. Ik ben nu 40 jaar geworden en merk dat mijn basissnelheid heel wat minder is dan destijds. Daarnaast is mijn motor wel krachtiger, al is het wel een echte diesel. (lacht) In 2018 heb ik de stap gezet naar het professionele triatloncircuit in de lange afstand. Ik wilde voor mijzelf de lat nog wat hoger leggen om te zien wat ik nog kon bereiken. Ik bleef wel actief als leerkracht LO (deeltijds) en coach. Het was geen evidente combinatie, normaal gaat/ging 2020 het laatste jaar worden op het hoogste niveau omdat het toch wat balanceren is op de limiet. Vooral lichamelijk, omdat de rust die je als atleet zo hard nodig hebt er veel minder is dan bij een professionele atlete.”
Je hebt nu ook kinderen. Wat hebben die veranderd voor jou veranderd als profsporter?
Karen Steurs: “Mijn kinderen spelen een heel belangrijke rol in mijn leven. Zwemmen doen we veel samen. Als ik ga lopen, zijn ze al van jongs af aan meegegaan. Eerst in de fietskar, nadien met hun fietsje. Zij beleven alles mee en zijn mijn hevigste supporters. Het geeft me tijdens de wedstrijd ook veel energie om ze aan de zijlijn te zien supporteren.”