Jeugdploeg Tormans-Acrog moet afscheid nemen van de zeer talentvolle nieuwelinge Maxime De Staercke. De pas 14-jarige Balense heeft een hartafwijking, waarbij haar hart bij elke zware inspanning te weinig bloed pompt. Pillen pakken was een optie, maar dat ziet de voormalige winnares van de mini Parijs-Roubaix niet langer zitten. En dus heeft ze de knoop doorgehakt. Een monoloog.
Maxime De Staercke: “Ik ben op mijn 5 à 6 jaar begonnen met BMX’en. Mijn stiefvader deed aan mountainbiken, waardoor ik altijd meeging naar marathons. Zo kreeg ik de microbe van het fietsen te pakken. Ik heb een jaar BMX gedaan en ben dan overgestapt naar het mountainbike. Na een paar jaar mountainbike voelde ik echter dat mijn hart bij de weg en het cyclocross lag. De jaren die volgden ben ik dan vooral in het veld gaan rijden, maar ook in het tijdrijden was ik erg sterk.”
“Het meeste fier ben ik dan ook op de resultaten in de kampioenschappen die ik gereden heb. Zo ben ik 1 keer provinciaal kampioene tijdrijden en 1 keer Belgisch kampioene tijdrijden geworden en verzamelde ik ook 3 provinciale titels in het veldrijden. Maar de mooiste overwinning is voor mij toch die in de mini Parijs-Roubaix, in 2018.”
Flauwvallen
Maxime De Staercke: “Afgelopen zomer had ik al ademproblemen tijdens de 3-daagse Antwerp Cycling Tour. De dokters dachten dat ik astma had. Met de nodige medicatie ging ik dan ook volledig voor het cyclocrossseizoen 2019-2020, mijn laatste winter bij de aspiranten. De 1e cross was in Nossegem en dat liep al fataal af. Ik had een goed gevoel aan de start, maar in de 2e ronde ging ik over mijn limiet. Ik viel flauw en was toch wel een goede 10 minuten bewusteloos. Ze hebben mij met de ambulance naar het UZ in Leuven gebracht. Daar heb ik 1 nacht moeten blijven, maar omdat ze geen oorzaak vonden, stuurden ze mij gewoon terug naar huis.”
“Ik heb dan een maand relatieve rust genomen, waarna ik opnieuw een wedstrijd ging proberen rijden. Het resultaat draaide helaas weer op hetzelfde uit. Na een paar ronden ging ik weer tegen de grond. Deze keer heb ik een paar nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Ze dachten toen dat ik een bloeddrukval kreeg bij een zware inspanning. Ik moest vervolgens nog vaak op onderzoek komen om tests te laten doen. In december onderging ik een soort kleine operatie waarbij ze met sensors konden zien hoe mijn hart reageerde bij zware inspanningen. Bleek dat mijn hart niet voldoende bloed kon pompen eens mijn hartslag boven de 186 ging.”
Pillen
Maxime De Staercke: “Ze hebben dan pillen gegeven om mijn hartslag te doen dalen. Eerst moest ik elke dag dan zo’n pilletje pakken, maar die dosering werd al snel opgeschroefd naar 1 pilletje voor elke inspanning. De goesting was meteen weg. Elke keer pillen pakken om te kunnen gaan trainen, dat is niet wat het moet zijn. Ik had ook elke keer schrik om opnieuw flauw te vallen. Na lange gesprekken met mijn ouders heb ik eindelijk de knoop kunnen doorhakken. Ik kap ermee, althans voorlopig toch.”
“Ik ga de wielersport zeker blijven volgen, want ik heb zoveel mooie momenten gekend, heel veel leuke parcours ontdekt en vrienden gemaakt,…. Wielrennen is nog steeds een passie. Als er een wedstrijd op tv komt, probeer ik altijd te kijken, zeker naar de cross. Als ik is niets te doen heb en er is een wedstrijd in de buurt waar vrienden rijden, ga ik ook al eens kijken zodat ik hen ook nog eens zie. Ik heb nog geen nieuwe hobby, maar heb al wel ideeën wat ik kan doen. Ik ben een sportief meisje, dus ik blijf zeker sporten. En wie weet betert het ooit. Laten we hopen van wel!”