2 jaar geleden beschreef ik Julian Alaphilippe in een column op WielerVerhaal als een overenergieke bekkentrekker en een enerverende combinatie van Voeckler en Virenque. Inmiddels is de aversie omgedraaid in voorkeur. ‘Juju’ maakt de koers, rijdt op emotie en is de man van het volk. Hij heeft de rol van rockster in het peloton overgenomen van Sagan. Het succes en een nieuwe collectie leeuwtjes, het is hem van harte gegund.
Moeilijk om te zeggen wat het precies was, wat de 26-jarige Alaphilippe verkeerd deed in de Tour van 2018. De heerschappij waarmee hij onze landgenoten (Van Avermaet en Pauwels) richting Le Grand-Bornand afmaakte, de overmacht waarmee hij het bergklassement won of het toneel dat altijd gepaard ging met zijn prestaties? Misschien ergerde ik me gewoon aan de manier waarop de Franse regie haar eigen winnaars altijd tonnen meer aandacht geeft dan de anderen? Feit is dat Alaphilippe in 2018 vooral de held van de Fransen was, niet zozeer van het wielerpubliek.
In 2019 is dat beeld volledig veranderd. Alaphilippe won uiteindelijk niet de Tour, maar hij was wel de grote ster. Tot net voor het einde gaf hij de indruk het geel te kunnen houden tot Parijs en elke dag won hij meer zieltjes in zijn dappere strijd. Dat hij uiteindelijk toch moest plooien, kwam zijn populariteit enkel ten goede. De underdog is nu eenmaal altijd sympathieker. Meer nog dan ‘de Tour van Bernal’ werd de editie van 2019 gezien als ‘de Tour van Alaphilippe’.
Genot om te zien
Het heeft sindsdien even geduurd voor we de oude Alaphilippe terugzagen. In Milaan-Sanremo stond hij er eindelijk weer. De aanval van Juju is altijd de demarrage waar je als kijker op wacht. Je weet dat hij het gaat doen, hij toont met zijn lichaamstaal zelf dat hij het gaat doen en als het dan gebeurt, doet hij het zo sierlijk en krachtig dat het een genot is om naar te kijken. Met de handen in de beugel, de nerveuze bewegingen bergaf en het vinnige in elke versnelling.
Wie het leven van Alaphilippe volgt, wist al wat er zou gebeuren bij zijn 1e etappewinst in de Tour. Jacques Alaphilippe, ‘Jo’ voor de intimi, is eind juni overleden. De muzikant kende niet veel van de koers, maar was de grootste fan van Julian. In zijn rolstoel bleef hij zijn zoon volgen bij zijn grootste successen. Logisch dus dat de ritwinnaar zondag in tranen uitbarstte na zijn overwinning. Vol in beeld, zoals dat Alaphilippe past.
Gegund
Anno 2020 is Alaphilippe nog steeds de overenergieke bekkentrekker. Alleen de connotatie is veranderd. Julian is bezit van de fans. Hij brengt emotie op de buis. Daarmee vertegenwoordigt hij de belangrijkste waarden van de wielersport. Noem het gerust een zegen voor het peloton. Ritoverwinning twee? Het weze hem gegund.
1 comment
Zonder twijfel Tom Dumoulin. Heeft vandaag super gereden voor Roglic en dus het teambelang. Tom gaat nog groeien in de Tour en verwacht een mooie klassering voor hem.
En dat na zoveel tegenslag.
Oh ja, dat horloge. Eyecatcher bij uitstek. Niemand zegt hier NEE tegen, dus ik ook niet. Geweldig mooi horloge.