In de Omloop Het Nieuwsblad zal je ze nog niet aan de start zien staan, maar dinsdag in Le Samyn des Dames wél. En nog wel in een nieuw shirt, want Elena Cecchini ruilde deze winter na 5 seizoenen Canyon//SRAM voor Team SD Worx. Na een moeilijk 2020 waarin ze als Italiaanse veel binnen moest trainen en nadien haar beste benen niet vond toen het seizoen werd hervat, heeft ze voor 2021 4 hoofddoelen gesteld.
Na 5 jaar trok Elena Cecchini de deur van Canyon//SRAM achter zich dicht. “Nochtans geen makkelijke beslissing, want na al die tijd was de ploeg als familie voor mij”, bekent ze. “Maar ik had nood aan een nieuwe uitdaging. Ik moest weer uit mijn comfortzone. Te veel familiegevoel houdt je niet scherp voor de wedstrijden. Ik ben wel blij dat ik de luxe had om voor een andere topploeg te kiezen. Het wordt spannend om te koersen met toppers als Anna van der Breggen, Chantal van den Broek-Blaak en andere grote namen. Dat geeft me enorm veel motivatie en sterkt me ook in mijn keuze om Canyon te verlaten.”
“De ploeg was zeer goed georganiseerd, maar wellicht ontbrak er nog iets. Bij Boels-Dolmans, de voorloper van SD Worx, werd er veel gewonnen en bij Canyon toch een stuk minder. Maar het was wel een geweldige tijd met mooie overwinningen voor mezelf, onder meer het algemeen klassement in de Thüringen Rundfahrt en de wereldtitel ploegentijdrijden in Innsbruck blijven me voor altijd bij.”
Lotto Soudal
Nu komt Cecchini bij een Nederlands team met Belgische hoofdsponsor, en dus denkt ze met weemoed terug aan haar tijd bij Lotto Soudal. “2015 was een prachtig jaar, want nergens ter wereld leeft de wielersport zoals in Vlaanderen”, beseft ze. “Het is geweldig om te zien en te voelen hoe de mensen hier van wedstrijd naar wedstrijd leven en gepassioneerd met het wielrennen bezig zijn. Ik was toen 23 en heb hier enorm veel geleerd.”
“De mensen binnen de ploeg kenden elk straatje in heel Vlaanderen, wat me bijzonder veel parcourskennis heeft bijgebracht. Tijdens de lenteklassiekers was elke zondag hier een hoogdag, gewoon omdat het superbelangrijk is om er te staan in de koersen hier in Vlaanderen. Ik denk dan ook dat Jolien (ploegmaat D’hoore, red) ons extra zal motiveren voor de komende wedstrijden.” (lacht)
Afscheid in schoonheid
In welke mate is Cecchini sindsdien gevorderd als renster? “Ik denk dat ik nog steeds ietwat dezelfde ben”, klinkt het. “Ik ben niet supersnel en ik ben geen goeie klimmer, dus er is wel wat balans. Aan mijn sprint wil ik wel nog wat werken, want als je met een klein groepje naar de meet gaat, dan is dat doorslaggevend. Ik heb gemerkt dat je in het vrouwenwielrennen ver komt met een goeie sprint of een sterke punch. De wedstrijden zijn vaak hard, maar op het einde komt het ook vaak weer samen. Een goeie verkenning is altijd een meerwaarde.”
Komen voor Cecchini haar beste jaren eraan, nu ze 28 wordt? “Ik hoop het alvast”, lacht ze. “Ik ben nog niet heel oud, maar de ervaring die je nodig hebt voor het vrouwenwielrennen, die heb ik nu wel. De kracht ook stilaan. Gelukkig, want ik ga niet eeuwig blijven koersen, ik ben zelfs al bezig met het plannen van wat ik na mijn carrière wil gaan doen. Er liggen inderdaad een paar goeie jaren aan te komen en daar kijk ik naar uit. Om alles te geven voor de ploeg en zelf ook een paar mooie koersen te winnen. Dan kan ik in schoonheid afscheid nemen als profwielrenster.”
WK Vlaanderen
Haar doelen heeft ze al gesteld. “Trofeo Binda staat in het voorjaar met rood aangekruist”, besluit ze. “Het is een Italiaanse koers waar ik in het verleden al een paar keer heel goed was maar nog geen podium kon rijden. Misschien lukt dat dit jaar wel. Daarnaast wil ik heel graag de wegrace rijden op de Olympische Spelen in Tokio en voor het najaar wil ik op mijn best zijn in de GP Plouay, waar ik in 2016 al eens 2e werd. Tot slot staat uiteraard ook het WK in Vlaanderen met stip genoteerd.”