Sinds januari staan er 3 fietsende Vlamingen op dieet. Of liever gezegd, ze trachten hun eetgewoonten te veranderen om 1 ding kwijt te geraken: hun buikje. Eind vorig jaar lanceerde Guy Fransen van Het Nieuwsblad een oproep. Hij zocht 3 vrijwilligers die onder begeleiding van diëtiste Marlies Huysentruyt van EatgoodFealgood graag hun buikje wilden verliezen. Maar ze moesten wel fietsen, en een buikje hebben. Het was dus niet zomaar een dieet, maar eentje met de fiets centraal.
Uiteindelijk bleven 3 kandidaten over, 2 mannen en een vrouw. Hun verhaal en alle percentages en getallen kan je 1 keer per maand volgen in de zaterdagbijlage van Het Nieuwsblad. Onlangs trokken de deelnemers naar de streek rond Oudenaarde en het Heuvelland. Organisator Guy Fransen van Het Nieuwsblad vroeg aan de organisatoren van de Ronde van Vlaanderen, E3 en Gent-Wevelgem wat voor hen de mooiste stroken waren.
Het Nieuwsblad tekende er een route tussen en zo werd een datum vastgepind. De 3 deelnemers fungeren als jury om de favoriete sector aan te duiden. Het resultaat lees je in Het Nieuwsblad van 20 maart. Het toeval wil dat mijn vrouw het vrouwelijke element is in deze queeste. Ik was dan maar al te graag bereid om een extra bubbel te vormen tijdens hun tocht door de, voor ons Limburgers, verre Vlaanders.
CRVV
We vertrekken aan het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Een oude spoorweg laat de deelnemers wat beter kennismaken met elkaar. Tijdens de weeg- en besprekingsmomenten is er door de covid-maatregelen maar weinig mogelijkheid om een praatje te slaan. Nu kunnen we dat doen tijdens datgene wat de groep verbindt: fietsen, en dat met plezier. De sfeer en de snelheid zitten er meteen in. Na een tijdje tekent er zich in de verte een helling tegen de horizon af. Na enkele keren draaien is het al gauw duidelijk wat ons wacht. De Kwaremont.
Ik herken dadelijk de weides aan de kant van de weg die tijdens de Ronde vol mobilhomes staan. Wat verder verandert het asfalt in losjes uit de hand neergegooide kasseien. Ik dokker verder maar voel me plots onzeker. Ik die ooit als Jan zonder Vrees overal op en over ging, onzeker? Is het de aanblik van de wat natte kasseien, de mindere vorm of gewoon de leeftijd? Of gewoon de schrik om te vallen. Ik ben de laatste jaren enkele keren stevig tegen het asfalt gegaan en heb geen zin in weer een revalidatie. Ja, nee, toch ja? Ja dus. Op de strook na de klim trek ik even door. Dit voelt al goed aan. Oef.
In en uit het gootje
Dan duikt de Karnemelkbeekstraat al op. Minder bekend bij het grote publiek, maar geen doetje. De eerste 500 meter zijn de percentages het noemen niet waard maar de volgende 600 meter moeten de benen met 9 tot 11 procent stijging weer stevig aan de bak. Die verteer ik goed. Het geeft moed, want gauw volgt er nog een klepper. Een klepper met de naam Paterberg. Je kan er niet naast kijken. Een korte, dunne streep grijze kasseien wijst tussen het groen van de weides recht omhoog. Als je niet weet wat het woord intimiderend betekent, dan moet je deze klim eens vanop de fiets bekijken.
We draaien rechts de weg op. Het gaat meteen stevig omhoog. 8%, 6% en 12%. En dat zijn nog maar de eerste 150 meter. Dan knalt het stijgingspercentage naar een vlotte 18% met zelfs heel even 20%. Ik voel dat de benen vollopen en wil niet afstappen. De goot dan maar, misschien rijdt dat makkelijker. Dat had ik beter niet gedaan. De overgang was brutaler dan ik had verwacht en voor ik het goed door heb beland ik in de zijkant. “‘t Is nie waar, hé” schiet door mijn hoofd, gevolgd door een binnensmondsevloek. Ik raap mijn fiets op en haast me verder naar de top. Verdorie, die steekt. Hier moet ik even van bekomen. Bovendien merkt mijn vrouw nog fijntjes op ‘dat had ik niet van jou verwacht’. Ademen, Luc, ademen, gewoon ademen.
Ploegsteert
Na een tijdje dient de Koppenberg zich aan. Weer zo een rotzak. Bodderend over de kasseien zoek ik me een weg. Het loopt voor geen meter. Na enkele honderden meters wordt het gruwelijk steil. 20% is dus echt steil, hé. En in plaats van door te duwen, hou ik de benen stil en trek ik de remmen dicht. Ik stap af en wandel het zwaarste stuk. Wat verder spring ik weer mijn fiets op en rij verder. Bijna tegen mijn zin. ‘Kan iedereen gebeuren’, zegt Guy Fransen. En toch. Dit was een serieuze misrekening. Maar tegelijkertijd een rekening die nog vereffend moet worden. Dit laat ik zo niet. Wij zien elkaar terug!
Als laatste volgen de kasseien van de Holleweg. Ze liggen er zo slecht bij dat de stad besloot om eind van dit jaar herstelwerken uit te voeren. Tot dan blijven ze bandjes , kettingen en tandvullingen op de proef stellen. Gelukkig is het een beschermd monument en zal het nooit een biljart worden. Na een korte pauze in Oudenaarde rijden we met de auto’s richting Ploegsteert. Van daaruit verkennen we het Heuvelland, met als apotheose de beklimming van de Kemmelberg. Vooruit dan maar. Die kan er ook nog bij. Vanuit Ploegsteert rijden we richting Dranouter. Niets wijst er op dat hier jarenlang het gekende folkfestival plaats vond. Wij draaien er af richting Loker. Wanneer we Loker naderen, herken ik al snel de Rodeberg.
Geen tijd neerzetten
Het grote vakantiedomein op de top breekt het bruin van de bladloze bomen. Tegelijkertijd weet ik dat het nu weer stevig omhoog gaat. Deze keer zullen ze me niet hebben. De Gildestraat zorgt voor een eerste opwarmer. Dan dient de Baneberg zich aan. Die is zowat 1,5 km lang en erg onregelmatig. Maar best te doen. Op de hoofdweg draai ik naar rechts om die meteen weer te verlaten en het steilste stuk van de Rodeberg mee te nemen. De smalle, constant draaiende weg maken dat die steiler aanvoelt dan dat hij eigenlijk is. Maar het is moeilijk voor te stellen dat hier een heel peloton zonder veel kleerscheuren doorheen raast.
We draaien oostelijk richting Loker en al snel komt de volgende scherprechter in zicht. De Kemmelberg. We beklimmen hem via de noordzijde. 710 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 10,4%. Best te doen, ware er niet die laatste honderden meters boven 20%. Maar ik ben niet van plan me deze keer in de luren te laten leggen. Nu is het bovenkomen of omvervallen. De kasseien liggen er vrij goed bij. Van in de verte zoek ik het punt waar de helling zijn laatste knik krijgt. Net daarvoor schakel ik op mijn kleinste kransje. En nu alles uit de kast. Duwen tot de laatste snik. Een mobilhome zit vlak achter me en moet met de koppeling spelen om niet stil te vallen. Wat komt die hier zoeken, vraag ik me af. Dit is geen vakantiesalon. Ik wring, duw en bijt door. Deze keer niet, hé, nu niet. En ik haal het! Het was hard, erg hard en veel langer moest het niet meer duren. Maar ik ben er! Rustig laat ik me uitlopen. De laatste meters naar de top maken me niet meer uit. Een tijd neerzetten is voor een andere keer. Misschien.
Boek Gent-Wevelgem
Als afsluiter trekken we naar de Plugstreets uit Gent-Wevelgem. Onverharde wegen die door het landschap slingeren en de wedstrijd een apart karakter geven. Maar ook een streek die enorm geleden heeft onder de zware terreur van WO1. Daar hebben we afspraak met Griet Langedock, de organisatrice van Gent-Wevelgem. Het is aan de plek waar het verhaal van de Christmas Truce zich afspeelt. Nadat de legerleiding bij het Kerstbestand naar veiligere oorden vertrok, speelde de eenvoudige soldaat hier een partijtje voetbal met de vijand.
Bevlogen vertelt Griet het verhaal. Dit is haar streek, haar geboortegrond. Nadien rijden we terug naar Ploegsteert. Griet schenkt ons het boek over 75 jaar Gent-Wevelgem. Een onverwacht maar mooi cadeau. Met een bezoek aan het graf van Frank Vandenbroucke sluiten we de dag af. Een dag voor wielerliefhebbers met het mooiste van wat ons Vlaamse wielererfgoed heeft te bieden onder de wielen. Kan het nog mooier?
Download GPX Fietsbuikje, rondje Ploegsteert-Baneberg – 38 km!
Download GPX Fietsbuikje, rondje CRVV-Oude Kwaremont-Paterberg – 44 km!
Zorg dat je ingeschreven bent op onze nieuwsbrief en maak deze maand kans op 5 fietsstickerpakketten van FIETSNAAMSTICKERS!
De winnaars worden bekendgemaakt op 1 april 2021 – mail je naam en volledige adresgegevens alvast naar [email protected] en laat ons weten waarom jij zo’n pakketje verdient! (de winnaars van de WielerVerhaal cross-T-shirts zijn Lien Mylle uit De Haan en Martine Janssens uit Betekom! Zij werden persoonlijk op de hoogte gebracht)
1 comment
Ziet er geweldig leuk uit! Mijn man Roger fietst al meer dan 20 jaar met dezelfde 3 vrienden. Een van hen overleed 12 jaar geleden aan darmkanker, en uit eerbetoon aan hem hebben de andere 3, en intussen ook een 4de vriend een bedevaart naar Compostela gemaakt, en tegelijkertijd veel geld ingezameld voor kom op tegen kanker.
Ik vind dat mijn man (en zijn vrienden) dus in aanmerking komen, voor de vriendschap, plezier die ze hebben , staan altijd klaar voor elkaar…